Cultuur, Recensie, CD-bespreking, Kris De Bruyne -

Luisterpost: Kris De Bruyne ‘La Matanza Songs’

Kris De Bruyne is al vele decennia één van de meest oorspronkelijke stemmen uit ons land. Als singer-songwriter par excellence blijft hij ook vandaag – op zijn zestigste – sterk werk afleveren.

donderdag 10 februari 2011 00:02
Spread the love

In de jaren ’60 en ’70 werd de Vlaamse muziek groot. De term die men op de nieuwe singer-songwriters plakte heette ‘kleinkunst’ al vonden heel wat onder hen dat een denigrerende term. Hoe dan ook, mensen als Jan De Wilde, Raymond van het Groenewoud, Lieven Coppieters en Kris De Bruyne schreven en zongen liedjes die nog steeds tot het allerbeste wat in ons landsgedeelte het daglicht zag, behoren. 

Kris De Bruyne werd indertijd bekend als lid van het trio ‘Lamp, Lazarus en Kris’, maar al snel ging hij het solopad op en maakte hij een paar van de meest memorabele songs uit die periode. We denken maar aan de klassieker ‘Amsterdam’ en ‘Lieve Jacoba’. De Bruyne bezat echter ook een rusteloze natuur en eind van de jaren ’70 verdween hij voor een tijdje uit het zicht, om halverwege de jaren ’80 terug te keren. Sindsdien verschijnen er om de zoveel jaren nieuwe platen van hem. Telkens weer worden die door de critici gewikt en goed bevonden, maar het grote succes is er niet meer bij. De man moet zich nu ten onrechte tevreden stellen met de status van een bewierookte, maar wat genegeerde muzieklegende.

Niet dat hij niet meer kan verrassen, want waar hij op voormalig werk vaak cynisch en  schijnbaar somber uit de hoek kon komen, daar lijkt hij op ‘La Matanza Songs’ (een antwoord op ‘Westende Songs’ uit 2005) een haast gelukkige, humoristische nazomer te beleven. De als vanouds op een akoestische basis gestoelde muziek krijgt er deze keer een stel blazers bij die de veelal positieve liefdesliedjes in een zonnetje plaatsen. Niet echt verwonderlijk, want de nummers werden allemaal in het zuiden van Europa geschreven. Tussen de muzikanten vinden we onder meer Michel Bisceglia (die ook een meeschreef en mee produceerde), Yves Baibay, Werner Lauscher, Frank Deruytter en Carlo Mertens. De oude bok heeft er ook een paar mooie engelachtige stemmen bijgehaald. Zo duikt bij ‘Meisjes van Modigliani’ Lies Steppe (zangeres en radiostem) op en in het ongecompliceerde ‘Ik ben de enige’ gaat hij met Neeka in duet. Ze keert even later nog eens terug op een versie van haar eigen song ‘Don’t Hold Me Back’ die hier ‘No Por Amor’ heet, met briljant resultaat.

Naast de lovesongs, schildert De Bruyne ook lichtjes surrealistische observaties (‘Als Guustje Danst’), zingt hij sprookjes voor grote mensen (‘Olivia’s Ondergang’) en vindt hij een nieuwe plaats (na onder meer Vilvoorde, Westende en Brussel) in het Oost-Vlaamse Poesele. Afsluiten doet hij met een bewerking van wijlen John Martins klassieker ‘May You Never’ en meteen geeft hij ook aan wie één van zijn grote inspiratiebronnen is. De Bruyne wordt immers vaak vergeleken met Bob Dylan, maar eigenlijk klopt een vergelijking met Martin beter. Beiden zijn het type ruwe bast blanke pit, durven met hun stem jongleren en kunnen (in het geval van Martin: konden) toch uiterst tedere songs schrijven en ze zo ook brengen. Bij De Bruyne heet Martins song ‘Mag je nooit jezelf verliezen in de nacht’. Meteen een hoogtepunt en misschien moet de man eenzelfde oefening nog eens doen bij een aantal andere voor hem betekenisvolle liedjes uit de folk- en rockmuziek. 

‘La Matanza Songs’ is in elk geval een plaat die laat horen dat goede muziek niet hip of ‘in’ hoeft te zijn. Gelukkig maar.

Beoordeling: +++1/2

(distributie: CNR Records)

Kris De Bruyne toert met deze plaat in het najaar van 2011, maar de man geeft op 25 februari al een concert in CC Maasmechelen.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!