Nieuws, Recensie, Cd-recensie, Kate bush -

LuisterPost: Kate Bush ’50 Words For Snow’

Van veel artiesten kan je zeggen dat ze te lang bezig blijven voor hun eigen (en ons) goed. Maar er zijn ook uitzonderingen en soms uit verrassende hoek. Eén ervan is de Britse zangeres Kate Bush die met ’50 Words For Snow’ zonder twijfel één van de platen van dit najaar heeft afgeleverd.

woensdag 23 november 2011 23:34
Spread the love

Kate Bush (53) leek lange tijd een figuur van het eind van de jaren ’70 en begin van de eighties. Behoorlijk lang geleden dus en dat gevoel werd nog versterkt door het feit dat er tussen haar twee voorgaande platen liefst 12 jaar stilte stak. Wat dat betreft heeft ze haar best gedaan, want nu is het amper zes jaar geleden dat Aerial uitkwam. Eigenlijk is 50 Words For Snow al haar tweede ‘nieuw’ werkstuk dit jaar. Eerder was er Director’s Cut, een plaat waarop herwerkingen van songs van The Sensual World en The Red Shoes stonden. We geven eerlijk toe dat we er niet wild enthousiast van waren, onder meer omdat het ons weinig artistiek overkomt dat iemand werk uit het verleden wil oppoetsen, in dit geval met nieuwe zang en drumwerk. Blijkbaar moeten we onze mening herzien, want tijdens de sessies voor de Director’s Cut is er bij Bush iets geklikt. En is ze begonnen aan 50 Words For Snow.

Een winterplaat die alleen al voor de drie eerste songs ‘Snowflake’, ‘Lake Tahoe’ en ‘Misty’ de aanschaf waard is. Tezamen duren deze drie pianomijmeringen ruim 34 minuten. De songs meanderen en herinneren in de verste verte niet aan haar vroeger werk, maar aan nieuwere namen als Joanna Newsom en Josh T. Pearson. Niet dat Bush deze jongere artiesten kopieert, daarvoor is ze te zeer zichzelf als 53-jarige vrouw. Zo duetteert ze op het eerste liedje met haar zoon (de stemmen zijn haast niet uit elkaar te halen), op de tweede song duiken er ineens twee klassiek geschoolde zangers (tenor en contratenor Stefan Roberts en Michael Wood) op en dan komt het hoogtepunt van de plaat: het 13 en een halve minuut durende ‘Misty’. Op alle drie de songs zijn de stem van Bush (laag en – we kunnen het niet laten – zacht als een sneeuwdeken), piano en de jazzy drums de constante.

weg van de mainstream
Dit sterkste begintrio van heel het jaar illusteert de inwaardse tocht van Bush die ze sinds 1979 heeft ingezet. Toen besloot ze na haar eerste tournee dat zoiets niet voor herhaling vatbaar was. Haar evolutie naar steeds minder in de kijker te lopen en muzikaal steeds meer haar eigen zin te doen, bezorgde haar zelfs de bijnaam van de ‘grote kluizenaar van de Britse popmuziek’. Ze is echter niet alleen in deze evolutie. Meestal komen bands en artiesten vanuit de alternatieve muziek en stoten ze door naar de mainstream. Maar Bush reisde in de omgekeerde richting. Net als Scott Walker, Mark Hollis (Talk Talk) en David Sylvian (Japan). Eens echte popidolen om later een integer artistiek parcours voor zichzelf uit te stippelen, wars van alle commercie. En het is daar dat we Kate Bush nu ook vinden. Zeker met de eerste drie songs.

Niet dat wat erna volgt een anticlimax is, maar wel sterk anders. Zo is er eerst ‘Wild Man’ over de Yeti, waarop ze haar stem combineert met die van seventiesrocker Andy Fairweather Low. Daarna komt de meest becommentarieerde song van de plaat ‘Snowed In At Wheeler Street’, een duet met één van haar grote voorbeelden Elton John. Wie Elton John met bombast vereenzelvigt, zal dit onverteerbaar vinden, maar toch kunnen we dit onmogelijk een slecht nummer vinden. Direct erop mag acteur/auteur Stephen Fry in de titelsong 50 synoniemen voor sneeuw weggeven met Bush als gangmaker. Daarna volgt nog ‘Among Angels’, dat Bush solo laat horen met piano (en een zwad verre strijkers) en in het begin doet denken aan ‘Love Reign O’er Me’ van The Who. Van hetzelfde niveau als de eerste drie liedjes.

Tezamen één uur dat het best kan omschreven worden als briljant, tijdstoppend en brandstof voor een lange ingesneeuwde winter.

Beoordeling: ++++

(Fish People)

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!