Hun eerste plaat uit 2011 was voor ons al een succes, maar de nieuwe plaat A Monument is dat nog meer. Het viertal uit Portland in de VS weet vanaf de eerste tonen de luisteraar vast te houden met een eclectische mix van inventieve drums, sprankelende geluiden en de engelachtige zang van Corrina Repp. Tu Fawning mag dan een van de vele jonge Amerikaanse bands zijn die naar onze aandacht hengelen, maar ze hebben alvast het talent en de songs om die ook te verdienen. Mooi is ook dat de groep op deze plaat duidelijk verder geëvolueerd is. Met als resultaat een héél knappe cd.

De groep heeft zich danig vernieuwd op ‘A Monument’. Minder Tom Waits en meer Nick Cave qua instrumentatie, zouden we zeggen. Waar kwam die haast complete make-over vandaan?

Corrina Repp: “Eigenlijk was de eerste plaat Hearts on Hold het project van Joe (Haege) en ik. We schreven de plaat grotendeels samen en namen ook de basistracks op in onze kelder. De andere twee speelden hun partijen later in. Toen de cd verscheen, gingen we op tournee en daardoor werd de groep een hechte band. Het verschil laat zich horen: de muziek heeft meer diepte en vuur. Het was ook zo dat onze bassist Toussaint met een aantal ronduit fantastische ideeën aan kwam zetten. Dat alles samen zorgde voor een compleet andere draai en een enorme drive.”

Kan je die drive omschrijven?

Corrina Repp: “Na de tournee kregen we het nieuws dat we een tweede plaat konden uitbrengen. Het enthousiasme van de concerten en de nieuwe input zorgden ervoor dat we vol energie zaten om nieuwe songs te schrijven. We hadden ook maar een paar maanden tijd en voor mij werkte dat heel goed omdat ik graag deadlines heb. Als er dan een probleem is, dan moet het opgelost worden en niet uitgesteld. Ik heb me toen volledig geconcerteerd op mijn hoofdjob binnen de band: de zangmelodieën en de teksten.”

Is het daarom dat je deze keer maar op één nummer drumt?

Corrina Repp: “‘Wager’ was de eerste song voor A Monument waar Joe en ik aan begonnen te werken. Ik speel daarop drum, maar ik merkte dat drummen niet echt goed samen gaat met liedjes schrijven, tenzij je Phil Collins bent of zo. Een drummer is zo met het fysieke bezig dat het moeilijk valt om aan het melodische aspect te denken. Ik wilde dan ook op de rest van de plaat niet meer drummen. De melodieën en de teksten zijn al belangrijk genoeg. Trouwens: Joe is een fantastische drummer, veel beter dan mij. Het is wel een heel fijne song om live te spelen, zeker als Joe en ik op een bepaald moment samen zingen. We begonnen Tu Fawning trouwens omdat we onze samenzang zo leuk vonden.”

Jouw teksten vallen deze keer een pak persoonlijker uit dan op Hearts On Hold. Hoe komt dat?

Corrina Repp: “Voor ik met deze band begon, was ik jarenlang singer-songwriter (Repp bracht tussen 1998 en 2006 een vijftal soloplaten uit). Daarom wilde ik initieel weg van mijn persoonlijke bespiegelingen. Mijn laatste soloplaat stond er vol van, omdat ik op dat ogenblik verscheurd werd door liefdesverdriet. Maar toen ik teksten voor A Monument begon te schrijven, bleek al snel dat ik een heleboel persoonlijke, emotionele dingen te vertellen had. Het is ook heel natuurlijk, want ik ben erg met relaties met anderen en de wereld bezig. Ik ben heel gevoelig op dat vlak. Het kan ook een nadeel zijn, omdat ik me soms de dingen te veel aantrek.”

Vertaalt die betrokkenheid zich ook op een breder vlak?

Corrina Repp: “Als je het over de problemen op nationaal en internationaal vlak hebt, dan moet ik zeggen dat de andere bandleden veel meer politiek geïnspireerd zijn. Ik word telkens weer overspoeld door frustratie, als ik zie wat er in de wereld allemaal gebeurt. Ik kan wel met de realiteit om, maar het voelt allemaal zo ongrijpbaar aan om werkelijk een verandering te bereieken. Toen Occupy loskwam, werd ik er door geïnspireerd, al was de practicus in mij heel sceptisch. Ik ben wel opgestapt bij mijn grote bank en heb me aangesloten bij een credit union. Maar dat is haast alles wat je kunt doen, naast protesteren. Ik heb wel gemerkt dat het een bepaald soort mensen echt zenuwachtig heeft gemaakt.”

Een beginnende band heeft het sowieso al niet gemakkelijk tegenwoordig. Hoe was het voor jullie?

Corrina Repp: “Het gegeven van een band alleen al is heikel. Probeer het maar om een creatieve relatie met drie anderen te hebben, terwijl iedereen toch een sterk ego heeft… Voor je het weet ben je geen vrienden meer, maar op dit moment zit bij ons alles echt goed. We begrijpen dat we allemaal op een verschillende manier communiceren, dat onze emoties en reacties anders zijn. Door die wetenschap kunnen we echt eerlijk zijn en elkaar respecteren. En dan zijn er natuurlijk ook nog de soms harde tijden van een nieuwe groep. Wat ons echt goed deed, was de fijne ontvangst in Europa. In de VS worden debuterende bands maar minnetjes behandeld, heel anders dan hier. Ook de gesprekken met de concertgangers en journalisten hier zijn rijker. In Europa liggen muziek en kunst nauwer aan het hart, lijkt het wel. Ik woon graag in mijn land, maar als we dit jaar gaan toeren, dan weet ik dat het Europese deel een pak gemakkelijker is dan het Amerikaanse. Die wetenschap zorgt er wel voor dat je je gaat wapenen. Op zich interessant, maar toch…”

Koen De Meester

A Monument is nu uit op City Slang.
Tu Fawning speelt op 2 juni in de Brusselse Botanique.