Neem dat ‘af en toe’ gerust met een korrel zout. Het was immers al sinds 2005 geleden dat de groep nog een cd heeft uitgebracht. En volgens de songschrijver en occasioneel zanger van de band, Chris Eckman, was die pauze misschien niet zo slecht: “We waren allemaal met heel verschillende zaken bezig. Ik bij voorbeeld met Dirtmusic en het produceren van onder meer Tinariwen. We hebben heel onze carrière door vooruit gekeken, nooit achter ons. Dat was net de reden dat deze plaat zolang op zich liet wachten. Als we nieuwe muziek uitbrengen, dan is dat niet uit gewoonte of nostalgie, maar omdat we denken dat we nog iets relevants toe te voegen hebben aan ons oeuvre.”

grunge

De band werd indertijd bij ons bekend in volle grungeperiode. Het gezelschap kwam namelijk òòk uit Seattle en zat zelfs òp het vroegere grungelabel Sub Pop, maar dan wel met een totaal andere sound en toon. Hoe kijken de leden er nu op terug?

Eckman: “We zijn een kleine voetnoot in die hele grungebeweging (lacht). Ik kwam boeken tegen over Nirvana en Pearl Jam en toen ben ik – puur uit nieuwsgierigheid – naar de index achteraan gaan kijken. En daar stonden we! We worden altijd wel ergens op één bladzijde vermeld. Het was zeker een heel vreemde tijd. We hadden een insiderpositie en hebben de opkomst echt van dichtbij meegemaakt. Al vormden we geen onderdeel van de beweging, toch waren veel van die muzikanten onze vrienden. We speelden in dezelfde clubs en Seattle is een vrij klein stadje. We hadden er ook gemengde gevoelens bij. Aan de ene kant waren we blij dat we er niet bij hoorden, want het was niet onze muziek en onze invloeden waren heel anders. Maar we vonden het niet echt logisch dat Mudhoney en Soundgarden zoveel succes hadden. Nooit had ik het gevoel dat wij dat hadden kunnen zijn, maar soms knaagde het wel eens. Wij zaten toen ook op SubPop en al kregen we behoorlijk wat media-aandacht, toch was ons label zo klein dat het ons nauwelijks wist te promoten. Ze werden meegesleurd door dat hele gebeuren. Gelukkig was het in Europa heel anders en werden we hier volledig op onze eigen merites beoordeeld.”

Maar inmiddels zijn we twee decennia verder en presenteren jullie ‘Travels In The Dustland.’ Een plaat met een sterk visuele titel. Waar kwam die vandaan?

Zangeres Carla Torgerson: “Het zaadje dat deze cd deed ontkiemen, kwam er toen Chris eind 2009 in de Sahara reisde. Hij vertelde me dat hij daar uren en uren door het zand ploeterde en dat toen die woorden ‘Travels In The Dustland’ bij hem opkwamen. Hij dacht toen: “Mmm, een vrij brede titel. Die laat alles mooi open. Hier kan ik een stapel songs bij verzinnen!”

De plaat heeft de titel niet gestolen, want heel wat liedjes gaan over dorst, verstikking, droogte…

Eckman: “Dat was de bedoeling! De verenigende factor van de plaat is het overweldigende landschap. De verhalen handelen voor de rest over heel verschillende zaken, ze zijn niet onderling met elkaar verbonden. Overal zit echter wel hetzelfde landschap. Dat mag dan leeg zijn, maar ook vol beweging. Er wordt heel wat afgereisd.”

paul bowles

Ik moest vaak aan het werk van de Amerikaanse schrijver Paul Bowles denken. Aan zijn prachtboek ‘The Sheltering Sky’.

Eckman: “Goed gezien. Toen ik deze nummers begon te schrijven heb ik zelfs ‘The Sheltering Sky’ en een paar van Bowles’ kortverhalen herlezen. Hij was niet uit mijn gedachten toen ik eraan werkte. Je zit er dus pal op, ik ben ontdekt! Niet dat ik de songs op zijn werk heb gemodelleerd, maar er zit een gelijkaardig gevoel in. Hij toont niet enkel de schoonheid, maar geeft ook aan dat je in zo’n immens landschap jezelf kan verliezen. Hij is ook heel duidelijk over het brute van die omgeving. Dergelijke streek excuseert zich bij niemand. Bowles’ werk gaat over de spanning tussen de schoonheid en het brute van een plaats waar je maar weinig fouten mag maken.”

Je ging dus met één band (Dirtmusic) door de woestijn om een andere daar te helpen (Tinariwen) en het resulteerde in songs voor nog een derde band?

Eckman: “Ja, dat klopt. Al is schrijven over de natuur zeker niet nieuw in het werk van The Walkabouts. We zongen over wouden, de bergen, Christmas Valley, Devil’s Road…heel wat plaatsen…”

Tegelijk zeg je dat de songs op deze plaat over de VS handelen, terwijl je al tien jaar in Slovenië woont. Hoe moeten we dat zien?

Eckman: “Ik ben op het punt gekomen dat ik weer volop over de VS wil vertellen. Die interesse is nooit volledig weggeëbd, maar ik vond dat ik in de jaren ’90 uitputtend over Amerika had geschreven. Ik dacht toen dat ik mezelf maar zou herhalen. Nu voelt het voor mij heel fris aan. Het beginpunt voor deze plaat mag dan in Noord-Afrika liggen, maar de songs waren onmiddellijk Amerikaans. Ze hadden niets met de Sahara te maken of mijn ervaringen in Oost-Europa, tenminste niet direct.”
 

‘We hebben onze liedjes en ons publiek altijd heel ernstig genomen, maar onszelf niet.’

De natuur is wel heel bepalend in jouw portret. Lag je focus vroeger niet meer op mensen in moeilijkheden?

Eckman: “De natuur heeft nu meer impact op de mensen, maar dat betekent niet dat mijn figuren minder in de rats zitten. De songs gaan echt over personen die aan de rand staan en diep moeten nadenken over de keuzes die ze moeten maken… Als ze er al hebben.”

apocalyptisch

Legt de titel ook geen verband met de Dustbowl, de gigantische stofstormen in het midden van de Verenigde Staten tussen 1930 en 1941?

Eckman “Zonder al te apocalyptisch of te pessimistisch te willen klinken: het gaat niet goed met de aarde en haar bewoners. Wat er toen in de Mid West gebeurde (landbouwers moesten door de grote droogte hun land verlaten) lijkt een voorafspiegeling van wat er de wereld te wachten staat. Er zullen enorme volksverhuizingen komen. Denk maar aan de gebieden in Afrika waar er nu reeds zoveel mensen op de vlucht zijn, op zoek naar beter land en leven. Ook in de VS heb je streken als Iowa, Nebraska en Kansas waar er slechts watervoorraden in de Aquifers meer zijn voor 30 à 35 jaar. En dat water is niet afkomstig van gletsjers, maar uit de bodem. Het komt uit ondergrondse prehistorische reservoirs die tienduizenden jaren nodig hadden om te verzamelen wat er nu dagelijks verdwijnt. Er zullen in de komende decennia nog heel wat mensen door de woestijnen trekken…”

Torgerson: “We moeten vaststellen dat de mensheid niet snel genoeg reageert. In de VS zijn er minstens drie personen die een gooi doen naar het presidentschap die vinden dat klimaatverandering geen probleem is. Ze ontkennen botweg dat de gletsjers verdwijnen of de andere verschijnselen. Ik herinner me uit mijn kindertijd grotten waar er altijd sneeuw lag, ook in de zomer. Die zijn nu verdwenen.”

Eckman: ‘Toch zou ik dit geen kwade plaat willen noemen, maar eerder een beschouwelijk werkstuk waarin dingen worden afgewogen, waar gekeken wordt naar de opties. We zijn dan ook onszelf gebleven: entertaining op een ernstige manier. We hebben onze liedjes en ons publiek altijd heel ernstig genomen, maar onszelf niet. En dat blijkt nog steeds te werken.”

The Walkabouts speelt op zaterdag 21 januari in de Gentse Handelsbeurs.