Pop- en rockmuziek imploderen, denderen de doemdenkers. Maar we weten niet of dat zo slecht is. Het is inderdaad zo dat popmuziek steeds meer een zaak wordt van de allergrootste kanonnen. Tenminste in het oog van het grote publiek. Maar onder die ijsschots zit een complete Himalaya.
Wie dus nog maar even onder het oppervlak gaat, ontdekt een hele wereld die duidelijk maakt dat muziek vandaag nog steeds meer dan de moeite waard is. Enerzijds zijn er de releases die soms heel kleinschalig zijn en anderzijds kan je ook meer en meer in kleine zaaltjes terecht voor live-concerten, zelfs in huiskamers.
De ervaring in die plaatsen is vaak uniek en adembenemend. Je zit haast letterlijk op de schoot van de artiesten en ziet hoe ze hun magie uit de handen en strot toveren. In die mate is het een terugkeer naar wat muziek altijd al was, een intens gebeuren in een kleine kring. Waar versterkers ervoor zorgden dat het publiek alsmaar groter kon worden, dan ging daar tegelijk wat verloren in het contact tussen artiest en publiek.
Tegenwoordig wordt dat weer bijgesteld en het meest extreem (in zijn vriendelijkste betekenis) is dat in de huiskamerconcerten. Waar die vroeger alleen voorkwamen in de rijkste huishoudens, dan merk je nu dat sommige mensen fluks gebruik maken van een gat in de agenda van een artiest om hem te boeken. Het vereist een beetje kennis van de artiestenwereld en natuurlijk ook wat geld, maar zeldzaam zijn ze al lang niet meer. Het verschijnsel was al een tijdje ingeburgerd bij Belgische muzikanten, maar sinds een paar jaar merken we dat ook buitenlandse groepen de Belgische huiskamers verkennen.
Zo kwamen we de afgelopen weken twee keer terecht in dezelfde huiskamer in het Oost-Vlaamse Moerbeke. En dat was heus niet voor de minste performers: de Amerikaanse singer-songwriter Richard Buckner die in augustus nog de algemeen bejubelde plaat Our Blood (een 8.0 op Pitchfork) uitbracht, speelde er de vijftiende een briljant concert en afgelopen vrijdag zat zowaar de Zweedse band Loney, Dear op dezelfde plaats.

Op kousenvoeten

Loney, Dear (met komma) is het droomvehikel van Emil Svanängen die in 2003 voor het eerst naar buiten kwam. Inmiddels volgde een reeks schitterende melancholische platen met hoogtepunten als Dear John, Loney Noir en Sologne.
Dit jaar verscheen het fijne Hall Music en ter promotie ervan is de groep op tournee. Zo kwam het dat Loney, Dear donderdag in de Botanique speelde en vrijdagavond (na een paar radiosessies in de namiddag) in mini-bezetting (als duo) dus in de Drongendreef vertoefde…
De sfeer was huiselijk en gezellig, met een eerbiedig publiek. Svanängen speelde dan ook meteen zijn schoenen uit en trakteerde ons op de huiskamerversie van zijn toch wel uitgesponnen sound. Hij deed dat door met zijn kousenvoeten de talloze effectenpedalen te bedienen en zijn songs vol met loops te steken. Aan bod kwamen voornamelijk songs van zijn nieuwste plaat Hall Music, een cd waarop Svanängen zijn folktronica wat breder muzikaal inkapselde. De man blijkt een rusteloze natuur te zijn, want vaak proefde hij even van de sfeer om dan pas te besluiten welk nummer hij ging vertolken. Maar door de spaarzame bezetting (gitaar en accordeon) waren elke toon en elke gitaaraanslag van betekenis. Ragfijn en subtiel loodste hij ons door een wondere wereld van intimistische liedjes die nu een sprookjesachtig patina meekregen.
U merkt het: dergelijk gebeuren zorgt ervoor dat je als liefhebber weer compleet vertrouwen krijgt in de huidige muziek. De boodschap is dan ook om goed rond te speuren, want verbluffende schoonheid ligt soms maar een paar dorpen verder.

Loney, Dear speelt op 28 januari in de AB.