Cultuur, Recensie -

Luisterpost: Fleet Foxes ‘Helplessness Blues’

Met hun titelloze debuut kreeg Fleet Foxes uit Seattle goed drie jaar terug de wereld aan haar voeten. De hemelse vocalen en de folky instrumentatie maakten school en zorgden voor één van de sounds van de nieuwe eeuw. Op ‘Helplessness Blues’ slaagt de groep erin om zichzelf genoeg te vernieuwen om ook nu weer de luisteraar te bekoren.

vrijdag 6 mei 2011 00:33
Spread the love

De sessies voor de nieuwe plaat verliepen eerst stroef. De groep en haar voorman Robin Pecknold waren geobsedeerd door het gegeven dat ze zichzelf niet mochten herhalen. Maar ergens moet er toch een doorbraak gekomen zijn, want het resultaat baadt natuurlijk in de typische Fleet Foxes-sfeer. Boven het voorheen zo gemakkelijke sfeertje hangen hier en daar donkere wolken (blues en blue zijn sleutelwoorden) en die maken net dat het hele verhaal ook deze keer interessant blijft. Tegelijk is de plaat ook een pak ingewikkelder dan de succesvolle voorloper. 

Parameters van verwachting

Het lijkt wel alsof ze de onzekerheid tot een troef hebben gemaakt. De plaat zal de luisteraar dan ook meermaals de parameters van zijn of haar verwachting doen bijstellen. Vooral de structuur van de songs is vaak verrassend. Zo lijkt het in ‘Sim Sala Bim’ of er middenin de song een verdwijntruc wordt uitgevoerd. Als het liedje daarna terugkeert is het van een stemmenfeest omgetoverd in een ruisende hilbillyrocker. Akoestisch wel te verstaan, want daar waar hun directe voorlopers Grizzly Bear zweren bij een elektrische gitaar als interpunctie in alle songs, daar kiest Fleet Foxes voor een resem aan exotische – voornamelijk akoestische – instrumenten zoals een vedel en mandolines.

In die mate blijft het gezelschap ook dichter bij de Engelse folk en de sound van Simon & Garfunkel die ook vorige keer door de muziek schemerden. Het meest opvallend is dat in de gitaarversieringen (en ook de stembenadering) op het ecologische vraagstuk ‘The Shrine/An Argument’ die direct herinneren aan Paul Simon’s ‘Mrs. Robinson’, het nummer uit 1968 dat zoveel furore maakte dankzij de film ‘The Graduate’. Toch bevat net dit nummer de grootste verrassing van de plaat door een plotse free-jazz injectie die de luisteraar volledig bij verrassing pakt. Het lijkt wel of ze bij het tiende nummer (van het dozijn songs hier) vonden dat ze niet al te gemakkelijk in het brave folkhoekje wilden gedrumd worden. Maar we horen ook echo’s van andere singer-songwriters uit de gouden periode als Leonard Cohen en Crosby, Stills, Nash & Young.  Muziek met een verleden, maar tegelijk toch fris genoeg om niet als een retropastiche afgedaan te worden.

Assertief

De gitaren mogen dan rustiek klinken, tegelijk stuwen ze de muziek soms op als in de blues het geval is. In die mate zijn ze vaak even assertief als de telkens weer opduikende meerstemmige vocalen . Een mooi voorbeeld hiervan is ‘Someone You’d Admire’, net als bij voorbeeld het titelnummer. Maar de plaat is vooral sterk doordat ze dat oude verbindt met een staaltje van de huidige tijdsgeest: geen grote zekerheiden, maar een meanderende zoektocht naar (eigen en andere) waarheden. Het zorgt er meteen voor dat je met en dankzij deze plaat een stukje verder groeit. Samen en alleen zoeken, het is het lot van de mens in 2011 en ‘Helplessness Blues’ is er de ideale soundtrack voor.

Beoordeling: ++++

(Bella Union)

take down
the paywall
steun ons nu!