Cultuur, Recensie, Folk, Americana, Emily Jane White, Leonard Cohen -

Luisterpost: Emily Jane White ‘Ode To Sentience’

Dames in de muziek. Ze worden vaak ten onrechte overschreeuwd door nuffige dance- en glittermadammen die hun holle leegheid larderen met dancebeats en bombastische arrangementen. Gelukkig zijn er ook echte parels als Emily Jane White.

donderdag 9 december 2010 23:36
Spread the love

De nieuwe plaat van deze Amerikaanse zangeres, na haar twee gesmaakte platen ‘Dark Undercoat’ (2008) en ‘Victorian America’ (2009), is een ijzersterke derde geworden. Emily Jane White is een singer-songwriter pur sang, schrijft ballads die de luisteraar telkens weer op sleeptouw nemen zonder dat het etherisch wordt. De jongedame kiest er voor om persoonlijke ervaringen in de liedjes te verwerken en door haar ervaringen een band met de luisteraar te scheppen. Vandaar de titel van de plaat want ‘Sentience’ betekent zoveel als het vermogen van de psyche om prikkels gestalte te geven en naar waarde te schatten. White werd – naar eigen zeggen – getroffen door het simpele feit dat we allemaal door muziek kunnen geraakt worden. Het inspireerde haar tot tien liedjes die in San Fancisco en Oakland werden geschreven.

Een akoestische gitaar en een weemoedige cello zijn het eerste wat we horen en dan is daar de mooie lage stem van miss White die over ‘Oh Katherine’ zingt. Bezwerend en zonder enige pathos. Verderop komen we ook een eenzame elektrische gitaar of een tintelende piano tegen, naast pastorale strijkers die herinneren aan de arrangementen op de platen van de betreurde Nick Drake.

Met haar altstem plaatst ze zich in de traditie van een aantal Americana-boegbeelden als Cat Power, Hope Sandoval (Mazzy Star) en Margo Timmins (Cowboy Junkies) maar muzikaal kiest ze tussen akoestische kamerpop met prachtige arrangementen (die cello weer in bij voorbeeld ‘Requiem Waltz’) en halfvertelde folksongs in de stijl van Leonard Cohens ‘Songs Of Love and Hate’. Met Cohen en Timmins deelt ze ook de duisternis, maar morbide of droefgeestig kunnen we dit werkstuk niet noemen. Integendeel: dit is een plaat die excellent de luisteraar door de nacht naar het ochtendgloren leidt. En dat horen we hier in de afsluiter ‘Broken Words’ waarin een pedalsteelgitaar weidse einders opentrekt. Mooi meeslepend, we zeiden het al.

Beoordeling: ++++

(Talitres/Munich)

Emily Jane White komt op 14 december naar de Cactusclub in Brugge. Zie link hieronder.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!