Er is tegenwoordig weer heel wat minimal aan de elektronische muziek en die terugkeer naar de bron leverde dit jaar al flink wat mooie platen op. Om er maar drie op te noemen: ‘Space Is Only Noise‘ van Nicolas Jaar, ‘Thora Vukk’ van Robag Wruhme en ‘Diorama‘ van Dominik Eulberg. Waar de twee andere cd’s zwart-witfoto’s als hoes hebben, daar bevat die van Eulberg een veelkleurige, idyllische voorstelling. Je kan haast niet anders verwachten van een man die nog boswachter geweest is. Maar Dominik Eulberg is wel degelijk een elektronisch muzikant. Al jaren is deze Duitser aan de slag in de marge. We herinneren ons zelfs dat we bij een van zijn vorige drie cd’s de opmerking van onze toenmalige muziekcoördinator kregen dat dit toch eerder bij Gonzo Circus dan in een breed medium als een krant thuishoorde. Niets is minder waar, want Eulberg is het soort muzikant dat boven zijn eigen kleine geluidsgebied uitstijgt. Hoog als een leeuwerik zouden we haast zeggen.
dromerig
Het begint met ‘Taeuschungs-Blume’, een soort van dromerige Kraftwerk-achtige track (zoals de grijsaards uit Düsseldorf zelf niet meer in staat zijn te maken). Zacht glorende muziek die perfect aansluit bij de hoes of hoe warm elektronica wel kan klinken. Maar dat mag bepaald misleidend zijn, want ook al hebben alle tracks een naam die ergens met een klein natuurwonder te maken hebben, toch is Eulberg in hart en nieren een modernist. Maar dan wel eentje op wiens dance-experimenten je graag het etiket ‘schilderachtig’ kleeft.
subtiel als een spinnenweb
Eulberg bewaart daarin de afstand die een goed dichter ook neemt. Hij kan dus gerust een synthesizerbas laten aanrukken, maar lardeert die met een haast heimelijk weemoedige melodie en knisperende elektronische percussie. Spontaan moesten we bij ‘Echomaus’ aan de hele kosmische muziekbeweging uit de jaren ’70 denken (weer een Duitse specialisatie), maar ‘Das neunage’ herinnert dan weer aan het beste van minimal technospecialist Ricardo Villalobos. Repetitief en toch zo subtiel als een spinnenweb.
De plaat gaat een heel eind door op een vibe van pure elektronica die de luisteraar telkens achteloos doet meeknikken, maar door de vele verrassende accenten de geest alert houdt. Noem het gerust genieten van de schijnbare eenvoud. Ook vergelijkingen met Boards of Canada en Jon Hopkins zijn nooit weg. Eulberg is echter speelser zonder dat het te licht kan bevonden worden. De plaat eindigt met een track in de onvervalste Ennio Morriconestijl in een akoestische setting, waaronder duidelijk een elektronisch hart klopt. Tja, bij Dominik Eulberg ontsnap je niet aan lyriek. Het is meteen de sterkte van deze cd.
Beoordeling: ++++
(TRAUM)
