In een ver verleden was popmuziek alles behalve plannen en afwegen. Als we naar de productie van grote bands als The Beatles en The Rolling Stones kijken, dan zien we dat deze giganten in hun hoogdagen niet alleen topwerk afleverden, maar ook aan een hels tempo. Songs werden geschreven, opgenomen en even later uitgebracht. De beste kwamen dan op LP’s terecht. The Beatles brachten tussen 1962 en 1965 elk jaar twee LP’s uit, naast een pak one-off singles.
Andere bands als – pakweg – The Animals en The Kinks draaiden er ook hun hand niet voor om binnen hetzelfde jaar diverse albums uit te brengen. Later verzandde deze werkwijze die voortkwam uit inspiratie van het moment in commerciële overwegingen, marathonopnamesessies en planningen van maatschappijen. Zodat vanaf de jaren ’70 popmuziek eerder een zaak van boekhouders was en je muzikanten vaak hoorde klagen dat ze weinig spontaan platen konden uitbrengen. De weelde aan materieel werd vaak opgevangen door dubbel-LP’s en later de CD die veel meer muziekminuten bundelde. Die formats zorgden wel voor een zekere metaalmoeheid bij de luisteraar en de indruk dat het allemaal toch wat te pompeus werd.
Met de digitale revolutie in de opnametechnieken (en de impact van aparte songs via iTunes e.d.) veranderde dit en kon er veel sneller op de bal gespeeld worden. Zo kan het tegenwoordig voorkomen dat bands als The Weeknd liefst drie (en dan nog gratis) werkstukken binnen hetzelfde jaar op de mensheid loslaten.
Een ander opvallende tendens van de laatste paar jaar is dat cd’s opnieuw de lengte van de gouwe ouwe LP kregen. Een tegengif tegen de metaalmoeheid en ergens een soort van quality control om toch maar de beste songs op één werkstuk samen te brengen in een ideale volgorde. De vorige cd van dEUS was er een voorbeeld van, maar soms kan dergelijk concept ook leiden aan te grote éénvormigheid. Dat was deels het geval bij die plaat en – misschien – moet het Tom Barman en de zijnen ook zo gevallen zijn achteraf. Het rechtvaardigde blijkbaar de beslissing om een aantal songs die ‘niet in het plaatje van Keep You Close pasten’ alsnog af te werken en nu plots uit te brengen op de nieuwe cd.
Een eerste gevolg is dan ook dat je als luisteraar een reeks van b-kantjes verwacht, maar dat idee klopt hoegenaamd niet. Het is duidelijk dat de selectie voor Keep You Close te rigoureus was. Following Sea bevat namelijk een weelde aan songs die smeekten om uitgebracht te worden, door de veelzijdigheid uitstekend passend bij de shufflecultuur waar we – nillens willens – allemaal aan gewend geraakt zijn.
De opener ‘Quatre Mains’ biedt alvast meer verrassing dan de hele vorige plaat samen: Barman oreert in het Frans als een nieuwe Gainsbourg, het nummer drijvend op een gitaartje dat herinnert aan Blondies ‘Heart Of Glass’. Verre James Bond-achtige strijkers zorgen ervoor dat we voor ons geestesoog Barman grijnzend een sigaret zien opsteken en zeggen: ‘Voilà!’
Ook de tweede song ‘Sirens’ is topklasse uit de dEUS-school. Minder haaks dan vroeger en in die mate aansluitend bij de vorige cd, maar tegelijk boeiend, warmbloedig en bijzonder ontspannen. ‘Hidden Wounds’ biedt opnieuw spoken word om dan open te bloeien tot een satijnen soulballad. In het vierde nummer herinnert dEUS aan Soul Coughing en refereert Barman aan Descartes. Hier liggen er prikkeldraadsnaren op de gitaren en is het ritme hoekiger dan een octagoon, terwijl vintage synthesizers de argeloze luisteraar bestoken.
‘Nothings’ is dan weer een juweeltje dat de golven van de hoes mooi echoot. Zo kunnen we nog even doorgaan, maar we mogen u zeker niet onthouden dat ‘Crazy About You’ pure Lou Reed circa ‘Sally Can’t Dance’ is: poppy, maar tegelijk relaxed. Terwijl de track met de mooiste titel ‘Fire up the google beast algorithm’ herinnert aan de Beatdichters: ‘I wanna fire up the Google beast algorithm while dreaming of Vietnam on a light blue boat called Regular John thus destroying all evidence from a mediocre night out’. Right.
Gooi er nog een paar excelllente popsongs tussen en de schitterende afsluiter ‘One Thing About The Waves’ en het mag gerust gezegd worden dat dit één van de betere platen uit het canon van de band is. Of hoe het toch mooi is als een band even de puntjes op de i zet en quasi nonchalant bewijst dat ze nog steeds op de top van de muzikale olympus huist.
Koen De Meester
Following Sea verschijnt nu bij PIAS.
Bedoordeling: ++++
