We leven tegenwoordig in andere tijden dan de jaren ’70 (de artistieke glorieperiode van David Bowie) want nu verschijnt een plaat op het ogenblik dat iedereen die al dagen op voorhand heeft kunnen beluisteren en/of illegaal downloaden. Waar vroeger een LP/CD zich slechts ontsloot op het moment dat je het product mee naar huis had gebracht, daar kan je er nu vrijblijvend naar luisteren en ze misschien al geklasseerd hebben in het geheugen voor ze werkelijk in de winkels ligt.

Het heeft zo zijn voordelen, want je koopt geen kat in een zak meer, maar tegelijk is er een vrijblijvend element bij gekomen dat de luisteraar niet meer verplicht om diep te graven in de songs en sfeer. Het zegt dan ook al genoeg dat we David Bowies nieuwste The Next Day nog bespreken op het ogenblik dat hij werkelijk in onze cd-speler zit (de vinylversie verschijnt pas eind van deze maand).

Geen edelmuzak

Eerlijk gezegd hadden we niet gedacht dat we de nieuwe Bowie nog zoveel zouden draaien. Tenslotte is dit de man die in zijn laatste platen naar een soort van edelmuzak was afgegleden. Hij specialiseerde zich op dat ogenblik in het ontwerpen van behangpapier en dat was muzikaal al even goed het geval. Nee, dit is in elk geval geen geriatrisch rollatordansje, maar een behoorlijk eigenzinnige zaak, met als grote verdienste dat de plaat niet echt op een bepaalde Bowieperiode vast te pinnen valt.

Flair voor het hoekige

De eerste indruk is dat dit vooral een rockplaat geworden is, gekruid met dat speciale Bowiegevoel, een zekere flair voor hoekige klanken en die stem die door niemand geëvenaard wordt. Want als er één zaak is die duidelijk wordt bij de beluistering van The Next Day, dan is het wel dat Bowie hier bijzonder krachtig zingt.

Er zijn natuurlijk ook een stel zachte songs, zoals de eerste dromerige single en de afsluiter ‘Heat’, maar over het algemeen laat Bowie zich hier luid en duidelijk horen. En dat doet goed. Veertien nummers, net iets langer dan 50 minuten en een fijne trip in zijn geheel. Met een stel briljante liedjes als de opener ‘The Next Day’, het stuwende ‘Love Is Lost’, de eerste single ‘Where Are We Now?’, het van een excellente rif voorziene ‘(You Will) Set the World On Fire’ of het fijne Blue Jean-achtige ‘How Does The Grass Grow?’

Zwakke nummers zijn er ook, net als op alle Bowieplaten trouwens, en hier zijn het ‘I’d Rather Be High’ en ‘Dancing Out In Space’ die eerder op ééndagsvliegjes lijken. ‘If You Can See Me’ haalt het dan weer door een paar briljante fitsen, maar toch wordt het niveau van de plaat nergens gevoelig naar beneden gehaald.

Tegen de perceptie in

Dat de hele cd in een waas van stilzwijgen gemaakt werd, klopt, maar toch was er ook een zeker ongeloof bij de hele rockgemeenschap dat Bowie het nog zou kunnen. Het beste bewijs daarvoor was dat Robert Fripp (King Crimsongitarist en de man die onder meer ‘Heroes’ op meesterlijke wijze mee inkleurde) vorig jaar op zijn blog meedeelde dat hij niet kon ingaan op Bowies vraag om mee te spelen op zijn nieuwe plaat omdat hij geen tijd had. Dat Bowie dan ook – tegen alle perceptie – in met een dijk van een plaat tevoorschijn kwam, zegt veel.

Een oude kameleon verliest nooit zijn kleuren, hij maakt er gewoon nieuwe bij.

Koen De Meester