In de jaren ’90 zat Bob Dylan in een diep dal. Zijn beste werk leek al een paar decennia oud en wat hij in de jaren ’80 produceerde moest het vaak hebben van flarden en glimpen van zijn eens onmiskenbaar genie. Maar in 1997 sloeg Dylan die bladzijde om en kwam hij met Time Out Of Mind op de proppen. Toen zijn eerste werkstuk met oorspronkelijk werk in meer dan zeven jaar. Velen dachten dat het nog een laatste stuiptrekking was, maar inmiddels zijn we al vier cd’s verder. Zowel Love and Theft (2001), Modern Times (2006) als Together Through Life (2009) bleken platen die naast zijn werk uit de sixties en seventies konden staan. Ouder, maar gracieus, pakkend en begeesterend.
Tijdloos
Ook Dylans nieuwste Tempest hoort in deze reeks van meesterwerken. De toon van voornoemde platen klinkt ook door op deze. Eigenlijk zou je ze als één geheel kunnen beschouwen. Verder lijkt het er sterk op dat Dylan stiekem zijn eigen remixen maakt van de platen die hij presenteerde tijdens zijn legendarische radioprogramma Theme Time Radio Hour. Op zijn nieuwste krijg je immers tijdloze folk, rock, country, western swing, jazz en talking blues. Allemaal met die onmiskenbare, ruwe stem vol echo’s van een leven van lezen, luisteren en optreden.
Sterke verhalen met een hoge dodentol
Dylan is als geen ander de meester om een schots en scheef walsje om te werken tot een kwartier durend nummer waarin hij als een mystieke verteller de luisteraar mee op sleeptouw neemt door een verhaal vol horrorscènes. We hebben het hier over het titelnummer dat over de Titanic handelt, maar dan wel met dien verstande dat het gedoemde schip nooit in een storm is ondergegaan en dat Leonardo Di Caprio (door Dylan hier vermeld) enkel in de filmversie opduikt. The Tempest was volgens velen het laatste toneelstuk dat Shakespeare schreef, maar Dylan laat hier de ‘The’ weg. Voer voor Dylanologen, maar even goed voor de oplettende luisteraar, want Dylans woorden kluisteren ons heel de plaat aan de stereo. Verhalen met een hoge dodentol zou de ondertitel kunnen luiden, want er vallen behoorlijk wat slachtoffers. Dit is ook geen werk van iemand die – zoals velen van zijn leeftijd – zich bezighoudt met aardse kwalen, maar nog steeds met humoristische en bijtende one liners uit de hoek kan komen.
Dictators worden veroordeeld
De eerste tonen van de plaat voeren ons zo terug naar de jaren ’30, want we horen een dobro, een akoestische gitaar en een piano jolig aan de gang alsof we ergens midden in een gezellige sessie binnengevallen zijn. Na 40 seconden komen er jazzy drums bij en gebiedt Dylan ons om naar de ‘Duquesne Whistle’ te luisteren, ‘die blaast alsof hij mijn wereld zal wegblazen’ (een treinsong dus en niet de eerste die hij schreef). Er zit aardig wat vaart in dit nummer en Dylans stem kraakt mooi bij deze pre-rockmuziek (in de mate zoals alleen hij, Leonard Cohen en Tom Waits dat kunnen). En ondertussen komen er nog een stel elektrische gitaren bij, wat ervoor zorgt dat het gezapige ritme behoorlijk opgepept wordt. De oude muziek waar Dylan mee opgroeide sijpelt doorheen al de nummers, maar hij durft ook te knipogen naar zijn eigen (ver) verleden. Zo refereert ‘Narrow Way’ muzikaal naar ‘Highway 61 Revisited’. Het hoogtepunt van de plaat ‘Early Roman Kings’ drijft dan weer op de cadans van Muddy Waters’ ‘Mannish Boy’. Het is een veroordeling van despoten, lichter gemaakt door de knappe accordeon van Los Lobos’ David Hidalgo. De donkere rocker ‘Pay In Blood’ bewijst dat Dylan nog behoorlijk bevlogen op muzikaal vlak uit de hoek kan komen, hoe negatief de hoofdfiguur uit dit verhaal ook uithaalt (‘I pay in blood, but not my own’). De afsluiter is een song over John Lennon en een ander hoogtepunt. Eén punt moeten we ook nog aanhalen, de zalige kwaliteit van de opnames die heel veel ruimte bevatten en niet volgepropt of samengeperst worden.
Als luisteraar kom je dan niet onder de indruk uit dat Dylan nog steeds beter is dan de rest. Na 50 jaar in het vak is dat maar weinigen gegeven.
Koen De Meester
Beoordeling ++++
(Columbia)
De hele plaat kan via iTunes beluisterd worden voor een beperkte tijd.
