Cultuur, Recensie, Cultuur, CD-bespreking, Anna Calvi -

Luisterpost: Anna Calvi ‘Anna Calvi’

Zelfverzekerde dames, de popmuziek kan er altijd een paar meer gebruiken. En met de Britse Anna Calvi krijgen we één van de sterkste debutanten van het nieuwe jaar binnen. Brian Eno en Nick Cave zijn alvast grote fans.

woensdag 19 januari 2011 00:01
Spread the love

De BBC had haar reeds getipt als één van de namen van 2011, maar toch werden we volledig verrast door wat deze debutante op haar titelloze plaat verricht. Anna Calvi roept met haar gitaar immers heelder orkesten op en slaagt erin om in haar muziek geregeld een verschroeiende zomerstorm op te laten steken. 

Het Londense kindvrouwtje klinkt qua stem vrij gothic, denk aan een kruising tussen Siouxsie van The Banshees en Zola Jesus. Een andere vergelijking die voor de hand ligt is die met wijlen Jeff Buckley, niet qua stem, maar eerder qua avontuurlijkheid. Jeff Buckleys geest kom het meest naar boven in ‘The Devil’ dat qua sfeer doet denken aan zijn versie van Leonard Cohens ‘Hallelujah’. Anna Calvi (half-Italiaans en muzikante van opleiding) geeft aan dat ze naast Edith Piaff en Nina Simone – allebei grote zangeressen met een dramatische levensgeschiedenis – dweept met de klassieke muziek van Debussy en Ravel. Dat laatste valt vooral te horen aan de verschillende impressionistische climaxen die in haar muziek te horen vallen. 

Er zitten ook duidelijke knipogen naar de sixties in. Bij voorbeeld ‘First We Kiss’ dat op een kruising tussen Motown, Richard Hawley en Marc Almonds meesterwerk ‘Torment and Torreros’ lijkt. Al de namen die tot nu toe vielen hebben dan ook veel met (donkere) romantische gevoelens te maken en dat is wat deze cd vooral uitstraalt: hier is een intense persoonlijkheid bezig zich – met veel zelfvertrouwen – te uiten. 

Direct komt een andere sterke vrouw voor de geest: P.J. Harvey. Deze plaat werd dan ook geproduceerd door Harveys vroegere zijman Rob Ellis (ook bekend door zijn werk met Marianne Faithfull, Robyn Hitchcock, Placebo, Wildbirds & Peacedrums….) , maar Calvi is avontuurlijker. Zo presenteert ze in opener ‘Rider To The Sea’ een soort van operasurfinstrumental met duidelijke flamenco-invloeden, terwijl ‘Suzanne and I’ herinnert aan de vroege Scott Walker, maar dan begeleid door Chris Isaak. Een plaat die tegelijk filmisch, passioneel en mysterieus is, de perfecte cocktail.

Beoordeling: ++++

(Domino)

Live in de Botanique op 9 februari.

 

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!