Nieuws, Cd-recensie, Animal collective -

LuisterPost: Animal Collective ‘Centipede Hz’

Is er leven post-Merriweather Post Pavillion? Dat was de vraag die de alt. rockcommuniteit bezighield de afgelopen jaren. Wat zou het experimentele Animal Collective doen met haar nieuwgevonden populariteit? Met ‘Centipede Hz’ leveren de Amerikanen het nietsontziende psychedelische antwoord.

woensdag 5 september 2012 08:57
Spread the love

Soms is het spannend om te zien wat een band gaat doen na een uiterst succesvolle plaat. Zeker als de groep in kwestie jarenlang bekend stond als experimenteel en a-commercieel. Dat is wat precies wat met Animal Collective gebeurde: drie jaar terug bracht de band (of toch ¾ ervan) Merriweather Post Pavillion uit en die cd werd plotsklaps een van de platen van het eerste decennium van de nieuwe eeuw.

De vriendelijke heren zelf werden er behoorlijk door verrast, maar met een warme sound en een klankenaffiniteit met The Beach Boys wist de band uit Baltimore alle (alternatieve) rockliefhebbers aan te spreken. Wie van hen echter in het verleden van de groep dook, merkte dat Animal Collective op dat moment op zijn meest toegankelijk punt zat. De vraag was dan ook: waarheen? Richting mainstream? Merriweather deel 2? De heren kennende zat dat er niet in.

Psychedelische bungee-sprong

En inderdaad: Centipede Hz heeft weinig weg van een radiovriendelijk plaatje, maar eerder van een psychedelische bungee-sprong of een op hol geslagen stroboscoop. De luisteraar wordt gebombardeerd met stijlen en audiofragmenten die voor een telkens verschuivend – soms omgekeerd – klanklandschap zorgen. Dit is muziek waar je geen speld kunt tussen krijgen en het is dan ook buigen of barsten. Ofwel geef je je volledig over ofwel haak je snel af.
In die mate zijn de eerste songs nog vrij toegankelijk met een klankenpalet dat onder meer herinnert aan The Beatles, maar verderop maakt de groep weer helemaal zijn naam waar en wordt er beestig gejongleerd met de buis van Eustachius van de luisteraar. Het mag duidelijk zijn dat de band weer terug gaat naar de improvisatie die in hun eerste jaren een enorme rol speelde en die op Strawberry Jam en Merriweather Post Pavillion net iets minder de dienst uitmaakte.

Duizend-oor

Toch vinden we er geen graten in, want de hele trip is zonder meer de moeite waard. Na veel luisterbeurten blijkt Centipede Hz toch wat minder taai dan gedacht en langzaam ontvouwt zich een ijzersterke cd. De duizendpoot (centipede) uit de titel moet dan wel vervangen worden door een duizend-oor, maar dat had u al begrepen.

Koen De Meester

Beoordeling: ++++
(Domino)

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!