Nieuws, Recensie, Cd-recensie, Angus stone -

LuisterPost: Angus Stone: Broken Brights

Angus and Julia Stone is een uiterst succesvol broer-zus-duo, maar in 2012 gaan beiden hun eigen weg. Na de soloplaat van Julia is er die van Angus. ‘Broken Brights‘ is in muzikaal opzicht wat breder dan het duowerk, maar minstens even sterk op melodieus vlak.

woensdag 18 juli 2012 09:53
Spread the love

Het duo Angus and Julia Stone bracht sinds 2005 al een paar felgesmaakte platen uit die verkochten als zoete broodjes. De liedjes ervan vonden hun weg naar menige bekende tv-reeks. Het Australische duo besloot echter voor een tijdje uit elkaar te gaan. Recent bracht Julia Stone dan ook haar eerste soloplaat uit, die heel wat bijval oogstte. Nu is het dus de beurt aan Angus. Voor hem is het niet zijn eerste soloavontuur, want in 2009 bracht hij onder de naam Lady of the Sunshine de cd Smoking Gun uit die liet horen dat de man uit Sydney ook een rockkant heeft.
Broken Brights begint in de stijl van het duo, maar gaandeweg voegt Stone er een paar elementen aan toe die hem ook liggen. Zo kan hij als geen ander melancholie met een prettig deuntje combineren (een herwerkt ‘Wooden Chair’, een nummer dat we al kenden van Angus and Julia Stone) of gaat hij de Crosby, Stills, Nash & Young-tour op in ‘Apprentice Of The Rocket Man’. Maar dan wel met allerlei spacey geluiden om het spannend te houden.
Wat vooral opvalt is het patina van de hippieseventies dat over een deel van de songs ligt en dat ervoor zorgt dat je deze liedjes herkent als oude vrienden. Ook de instrumentatie, een weemoedige mondharmonica à la Neil Young in ‘The Wolf and The Butler’ of een buitelende banjo en westerntrompet in ‘Monsters’ zorgt voor een aangenaam Déjà Vu–gevoel. Op ‘It Was Blue’ moet je dan weer denken aan een bluesversie van The Velvet Underground. ‘Be What You Be’ koestert een woestijnritme met een Caribische gitaar en verre strijkers. Allemaal een tikkeltje ruiger dan wat we van hem en zijn zus samen gewend zijn, zoals blijkt uit afsluiter ‘End Of The World’, een traag smeulend rocknummer dat gerust langer dan vijf minuten had mogen duren.
De liedjes werden allemaal on the road geschreven werden en als luisteraar krijg je door de diversiteit en de instrumentenkeuze het gevoel dat dit een vrij complexloze cd is. Tegelijk groeit het besef dat ze qua sterkte op het liedjesfront méér dan middelmatig is. Of hoe een schijnbaar klein solo-uitstapje (want de volgende plaat van het duo is al onderweg) uitdeint tot een meer dan fijne plaat.

++++
(EMI)

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!