Cultuur, Recensie, Cultuur, Cd-recensie, Dustin O'Halloran, A Winged Victory For The Sullen -

LuisterPost: A Winged Victory For The Sullen ++++

Het laatste decennium verschijnt er meer en meer schitterende instrumentale muziek met wortels in de klassieke en de ambient muziek, die tegelijk appelleert aan de oren van de popliefhebber. Twee kleppers in deze stijl zijn de pianist Dustin O’Halloran en Adam Wiltzie (Stars Of The Lid). Zij maakten als A Winged Victory For The Sullen een cd vol sublieme herfstmuziek.

maandag 5 september 2011 07:26
Spread the love

Ontmoetingen zijn alles. Op 24 mei 2007 speelde Adam Wiltzie in Bologna. De oprichter van de ambient drone-band Stars Of The Lid trad er als toerend lid van Sparklehorse, de groep van de betreurde Mark Linkous, op. Adam had zijn vriend Francesco Donadello uitgenodigd naar de set en die bracht dan weer een vriend van hem mee, de Amerikaanse pianist Dustin O’Halloran die in Italië op reis was. Achteraf raakten Adam (die in Brussel woont) en Dustin aan de praat en ontstond er een band die zich uiteindelijk in de wonderbaarlijke muziek van A Winged Victory For The Sullen vertaalde.

Beiden zijn in ambient en neoclassical-kringen grote namen. O’Halloran oogstte onder meer heel wat succes met zijn soundtrack voor Sofia Coppola’s film Marie Antoinette en speelde ook mee tijdens de sessies van Josh T. Pearsons Last of the Country Gentlemen.

Adam Wiltzie vormde samen met Brian McBride (maker van The Effective Disconnect, één van de platen van vorig jaar) het bij ambient-liefhebbers hoog ingeschatte Stars Of The Lid. Maar van de groep is het nu al jaren geleden dat we nog iets hoorden. In het voorjaar merkten we dat Wiltzie een bijdrage had geleverd aan ‘Opus 43’, een nummer van Dustin O’Halloran dat verscheen op de sublieme benefietplaat For Nihon en nu komt van het duo dus deze titelloze pracht-cd uit.

A Winged Victory For The Sullen (betekent zoveel als: Een gevleugelde overwinning voor zij die stuurs zijn) nam bewust niet op in de homestudio’s van de beide componisten, maar het duo ging op zoek naar grotere akoestische ruimtes, gaande van de Leuvense Begijnhofkerk in ons landje tot studio’s in Duitsland en Italië. Naast de twee protagonisten werkten aan deze cd onder meer Peter Broderick, Hildur Gudnadottir, Nils Frahm en de Brusselse Rozanne Descheemaeker (Float Fall).

Het geheel werd samen met vriend van het eerste uur Francesco Donadello gemixt in een 17-eeuwse villa in de buurt van Ferrara. De plaat klinkt daarbij warm en toch niet oud (iets waar we een hekel hebben, in welke stijl dan ook. We denken bij voorbeeld aan de vele artiestes die tegenwoordig proberen te klinken als een soulmadam uit de jaren ’60: weg met die handel). Nee, ook al is er het akoestische pianospel van O’Halloran en zijn er de klassieke strijkers, toch is het palet van deze cd evenzeer elektronisch, zonder dat het de luisteraar opgedrongen wordt.

Ook de vorm van de composities is sterk vernieuwend. Dat wordt onder meer mooi geïllustreerd door het aan Mark Linkous opgedragen tweedelige ‘Requiem For The Static King’ dat samen tien minuten briljante en meeslepende geluidskunst oplevert. Ook ‘Steep Hills Of Vicodin Tears’ is zo’n meanderend klanklandschap dat toch melodisch genoeg is om je als luisteraar in de tang te nemen. Dit is fraaie muziek, maar verre van gratuit. Herfstig voor wie graag een emotionele omschrijving wil, maar tegelijk heel helder en blijmakend. En dat laatste worden we slechts van héél grote platen.

Beoordeling: ++++
(Erased Tapes)

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!