“Dit is niet onze regering. Dit is niet onze premier. Dit is een door Franstaligen gedomineerde belastingregering die in deze Kamer gesteund wordt door een overgrote meerderheid van de Franstaligen en een minderheid van de Vlamingen”, verklaarde N-VA-fractieleider Jan Jambon vandaag in de Kamer tijdens het debat over de regeerverklaring die premier Elio Di Rupo gisteren aflegde.” Een paar dagen geleden had Bart De Wever op Radio 1 ook al gesteld: “Elio Di Rupo kan ik geen premier noemen”. Je vraagt je af wat de Franstaligen over zich zouden gekregen hebben, als ze de legitimiteit van Leterme of Verhofstadt in gelijkaardige bewoordingen hadden betwist.
Waarom doet een en ander me toch aan Congo denken? Allicht zullen de N-VA kopstukken zich niet echt geflatteerd voelen met de vergelijking, maar met hun onverholen aversie voor premier Di Rupo doen ze eerlijk gezegd in meer dan een opzicht denken aan de Tshishikedi-aanhangers in Kinshasa die luidkeels weigeren Kabila te aanvaarden als winnaar van de verkiezingen. (de N-VA aanhang denkt nu allicht dat ik Di Rupo en Kabila over één kam scheer; het weze hen gegund).
Bij mijn weten heeft Di Rupo een meerderheid in het parlement – en zolang Vlaanderen onderdeel is van België (wat tot nader order het geval is), zie ik dus niet echt het probleem. Maar goed: het N-VA discours bewoog zich altijd al op een dunne scheidslijn met etnisch tribalisme; zeker Jambon zou in ‘failed states’ perfect kunnen aarden, heb ik de indruk. Maar ook De Wever heeft zich in het verleden al in dergelijke bewoordingen uitgelaten over de Belgische staat. Nou, dan moet je niet staan kijken als je een koekje van eigen deeg krijgt.
Terwijl die arme Di Rupo er dus van langs krijgt – en niet omdat hij de werkgevers omschrijft als “werkkevers” – blijft het zonder meer frappant dat Jambon en co veel minder hard uithalen naar wat zich op dit eigenste ogenblik afspeelt op Europees niveau. Iets waar vanuit democratische legimiteits-oogpunt toch veel meer vragen over kunnen gesteld worden. Benieuwd of de Vlamingen “en masse” zouden instemmen met de machtsgreep die Merkel, Van Rompuy en Sarkozy plannen en de bevoegdheidsoverdracht naar het Europese niveau, mochten die euroleiders het lef hebben om een en ander aan de Vlaamse (en bij uitbreiding Europese) medemens voor te leggen. Van Rompuy heeft – volgens de laatste berichten – alweer de een of andere kleine verdragsregel gevonden die de eurotechnocraten moet toelaten om zonder verdragswijziging (en dus zonder het consulteren van de publieke opinie, of toch minstens de nationale parlementen, wat helaas niet hetzelfde is) de Eurocrisis te bezweren. Ik durf er wat op verwedden dat Kabila dit soort politieke spitstechnologie ook wel zou kunnen appreciëren. En wij maar politieke waarnemers sturen om toe te zien op het “normaal” verlopen van de verkiezingen in Congo.
In vergelijking met Jambon en co hebben die Tshishikedi-aanhangers trouwens een iets klaarder kijk op de zaken. Zij beschouwen de Congolese verkiezingen als een zero-sum game. Terecht, vrees ik. Hier mag de regering Di Rupo de orders van de financiële markten en Europa uitvoeren. In die volgorde. En als de man tegen beter weten in nog enig weerwerk probeert te bieden, staat een horde N-VAers klaar om ‘m helemaal neer te sabelen. Congo is er niets bij.
