“We moeten duidelijk maken dat zij die bereid zijn om antiracisten als antisemieten te besmeuren – zoals Keir Starmer, de opvolger van Jeremy Corbyn, doet met de leden van de Labourpartij – de echte racisten zijn.”

Cook verwijst in zijn blog How the left is being manipulated into colluding in its own character assassination van 8 januari 2021 naar een debat op 6 januari 2021 met moderator Frank Barat dat ook door DeWereldMorgen.be rechtstreeks werd uitgezonden (zie de volledige YouTube onderaan dit artikel).

Uit alle opmerkelijke bijdragen in dit debat, wil ik graag één belangrijk punt van Yanis Varoufakis belichten. Dat is van belang om de huidige gebeurtenissen, ook naast de zaak van Assange, te begrijpen.

afbeelding

Varoufakis is een academicus die door de westerse politieke en media-instellingen werd verpletterd toen hij minister van Financiën van Griekenland was. In 2015 probeerde de populaire linkse Griekse regering zich te verzetten tegen de strenge leningsvoorwaarden die door Europese en internationale financiële instellingen werden opgelegd.

Deze leningsvoorwaarden dreigden de Griekse economie in een nog dieper faillissement te storten en bleken vooral bedoeld om het socialistische alternatief te vernietigen. De regering die Varoufakis diende, werd verplicht tot gehoorzaamheid door een campagne van economische intimidatie door deze instellingen.

Varoufakis beschrijft hoe linkse andersdenkenden die de verhalen van het westerse establishment uitdagen of verstoren – of het nu gaat om hemzelf, Julian Assange of Jeremy Corbyn – uiteindelijk niet alleen worden onderworpen aan een karaktermoord, zoals altijd al het geval was, maar tegenwoordig ook worden gemanipuleerd om zelf aan die karaktermoord deel te nemen.

Ik geef hier een korte transcript uit Varoufakis’ veel uitgebreidere commentaar – je vindt ze ongeveer 48 minuten in het panelgesprek – waarin hij zijn punt over deze manipulatie benadrukt:

“Het establishment, noem het wat je wilt, de staat binnen de staat, de oligarchie, die zijn hier veel, veel beter in geworden (in karaktermoord) dan vroeger. In de jaren zestig en zeventig zouden ze je ervan beschuldigen een ‘communist’ te zijn. Ze zouden mij ervan beschuldigd hebben een marxist te zijn. Wel, ik bén een marxist. Ik ga er niet erg onder lijden als je mij beschuldigt links te zijn. Ik ben links!”

“Wat ze nu doen, is daarentegen veel erger. Ze beschuldigen je van iets dat je echt kwetst. Iemand als ons een racist noemen, onverdraagzaam, een antisemiet, een verkrachter. Dat doet pijn. Als iemand me vandaag een verkrachter noemt, zelfs als dat complete onzin is, heb ik als feminist de behoefte om de vrouw beweerd of echt betrokken in die beschuldiging de kans te geven om mij tegen te spreken. Dat is wat wij linksen doen.”

Het punt van Varoufakis is dat toen Assange ervan werd beschuldigd een verkrachter te zijn, hij zichzelf niet kon verdedigen zonder een belangrijk deel van zijn achterban te verliezen, namelijk zij die zich aan de linkerkant als feministen identificeren. Deze achterban verloor hij toen ook. De beschuldiging kwam er vooraleer de VS later de werkelijke zaak tegen hem duidelijk maakten: zijn uitlevering vanuit Groot-Brittannië omdat hij oorlogsmisdaden in Irak en Afghanistan aan het licht had gebracht.

Door eerdere gesprekken die Varoufakis met Assange had, weet hij dat de stichter van WikiLeaks zich tevens niet in een gunstige positie bevond om zich behoorlijk te verdedigen tegen de beschuldigingen dat hij met Rusland en Donald Trump zou hebben samengespannen om Trump de Amerikaanse presidentsverkiezingen van 2016 te helpen winnen tegen Hillary Clinton en de Democraten.

Yanis Varoufakis. Foto: Screenshot YouTube

Toen konden de aanhangers van Assange bewijzen dat de gelekte e-mails authentiek waren en dat ze van openbaar belang waren, omdat ze diepe corruptie in de Democratische Partij aantoonden. Die argumenten werden echter overstemd door het verhaal dat door de media en de inlichtingendiensten van de VS werd verspreid, namelijk dat de publicatie van de e-mails door WikiLeaks een politieke inmenging was, omdat de betrokken e-mailaccounts volgens hen vermoedelijk door Rusland waren gehackt om de verkiezingsuitslag te beïnvloeden.

Omdat Assange het principe huldigt zijn bronnen nooit openbaar te maken, weigerde hij om zich publiekelijk te verdedigen door openlijk te bevestigen dat de e-mails aan hem werden gelekt door een insider in de Democratische partij zelf, niet door ‘de Russen’. Door zijn stilzwijgen kon deze lastercampagne grotendeels ongehinderd verlopen. Nadat hij eerder al de steun verloor van een groot deel van de feministische linkerzijde, met name in Europa, verdween die nu ook in de VS.

In al deze gevallen moeten zij die beschuldigd worden, zich met één hand op de rug gebonden verdedigen. Zij kunnen niet terugslaan zonder een aanzienlijk deel van hun aanhangers te verliezen en de verdeeldheid binnen links te vergroten. Slachtoffers van dit soort karaktermoorden zitten gevangen in imaginair drijfzand. Hoe meer ze er tegen vechten, hoe dieper ze zinken.

Dat is ook exact wat er gebeurde met de voormalige Britse Labour-leider Jeremy Corbyn toen hij werd beschuldigd een racist te zijn. Telkens hij of zijn aanhangers deze beweringen probeerden aan te vechten – dat de partij onder zijn leiding van de ene op de andere dag antisemitisch zou geworden zijn – al was het maar door statistieken aan te halen waaruit bleek dat dit totaal niet klopte, dan werden ze onmiddellijk aan de kaak gesteld wegens beweerde ‘ontkenning van antisemitisme’, wat als het moderne equivalent van ontkenning van de Holocaust werd gekwalificeerd.

Ken Loach. Foto: Screenshot YouTube

Let hier eveneens op Ken Loach, die ook deel uitmaakt van dit panel, die instemmend mee knikte met Varoufakis. Loach, de bekende linkse, antiracistische filmmaker, die Corbyn verdedigde tegen de mediacampagne die hem als antisemiet besmeurde, werd zeer snel op dezelfde manier beschuldigd.

Jonathan Freedland, senior columnist bij de liberale The Guardian, behoorde tot degenen die de door Varoufakis beschreven tactiek toepasten. Hij probeerde Loach in diskrediet te brengen door hem ervan te beschuldigen dat hij Joden het recht ontzegde om hun eigen ervaring met antisemitisme te definiëren.

Yanis Varoufakis: “Links moet dringend in het offensief gaan.”

Freedland manipuleerde Loach’s antiracistische principes tegen hem. Of je bent het met ons eens dat Corbyn een antisemiet is, net als het merendeel van zijn aanhangers, of je bent een hypocriet, die je eigen antiracistische principes verloochent in het geval van antisemitisme. En dat zou bewijzen dat ook jij gemotiveerd bent door antisemitisme.

The Guardian

Loach zat met een vreselijk dilemma: samenspannen met Freedland en de grote mediabedrijven in het besmeuren van Corbyn, een oude vriend, of gedwongen worden om deel te worden van zijn eigen besmeuring als antisemiet.

Dit is een erg lelijke, erg onliberale, erg manipulatieve en erg oneerlijke tactiek, maar het is ook briljant effectief. Daarom maken huidig rechts en centrum er bij elke gelegenheid gebruik van. Links neemt, gezien zijn principes, zelden zijn toevlucht tot dit soort bedrog. Dat betekent dat het slechts een loodjesgeweer kan inzetten in een vuurgevecht met echte wapens.

Dit is hét dilemma van links. Daarom hebben we zoveel moeite om argumenten te winnen in een corporate media-omgeving die ons niet alleen ontzeggen om gehoord te worden, maar ook de stemmen promoot van mensen als Freedland, die ons vanuit het centrum proberen te vernietigen, en van mensen die zogenaamd ‘links’ zijn, zoals George Monbiot en Owen Jones, die ons maar al te vaak van binnenuit kapotmaken.

Zoals Varoufakis zegt: links moet dringend in het offensief gaan.

We moeten manieren vinden om de oorlogsmisdadigers aan te pakken die ons er valselijk hebben toe aangezet om samen met hen te eisen dat Julian Assange, die hun misdaden aan het licht heeft gebracht, degene werd die moest worden opgesloten.

We moeten duidelijk maken dat zij die bereid zijn om antiracisten als antisemieten te besmeuren – zoals Sir Keir Starmer, opvolger van Jeremy Corbyn, deed met leden van zijn Labourpartij – de échte racisten zijn.

En we moeten als ware oorlogshaviken al degenen ontmaskeren die de linkse anti-oorlogsbeweging ervan beschuldigen dictators te verontschuldigen wanneer we proberen te voorkomen dat westerse staten nog meer illegale oorlogen voeren, met verwoestende gevolgen voor de betrokken bevolking.

We moeten ons denken en onze strategieën veranderen en verfijnen. Er valt geen tijd te verliezen.

Het artikel How the left is being manipulated into colluding in its own character assassination werd vertaald door LDP.

Jonathan Cook is Brits onafhankelijk journalist die sinds 2001 in Nazareth woont en drie boeken schreef over het Israëlisch-Palestijnse conflict. Hij is een vroegere winnaar van de Martha Gellhorn Special Prize for Journalism. Zijn website en blog zijn te vinden op www.jonathan-cook.net. Niemand betaalt Jonathan Cook voor zijn blogs. Als je ze apprecieert, overweeg dan een bescheiden schenking via deze link: “No one pays me to write these blog posts.”

Julian Assange and the future of journalism. Frank Barat speaks with Yanis Varoufakis, Ken Loach, Brian Eno, Stefania Maurizi en Roger Waters (1’07”, Engels):