Lieve Antwerpenaar, 

Beste Vlaming,

De kans is reëel dat u mijn buur, mijn nonkel of een verre nicht bent. Misschien zijn we mekaar al eens tegen het lijf gelopen bij de bakker om de hoek? U zal het wellicht vergeten zijn. Dat geeft niet hoor. Ik ben niet echt een opvallende verschijning. Ik ben eigenlijk net als u. Vader van twee: een jongen en een meisje.

Voor de rest ben ik een hardwerkende Vlaming die houdt van ‘t stad, eigenhandig zijn rijwoning heeft verbouwd en een gerieflijke familiewagen voor de deur heeft staan. Nee, geen BMW of Mercedes. Veel te opzichtig. Soms vraag ik me wel eens luidop af wie dat vandaag nog kan betalen, een luxewagen. Als ik gladgeschoren heren zie rondrijden in zo een auto frons ik wel eens mijn wenkbrauwen. Met eerlijk verdiende centjes valt dat niet te betalen, toch? Misschien is het wel een crimineel, of erger nog… een bankier.

Genoeg over mij. Laten we het hebben over Antwerpen. Het stadsbestuur is nu goed een maand aan de slag. Ik vraag me af wat u er van vindt. Zijn we goed bezig? Vooral die eerste weken moet je goed opletten. Dan worden de contouren van het beleid van de volgende 6 jaar getekend. Ik vraag me soms af of de grootste partij van ‘t stad al door heeft dat ze niet langer in de oppositie zit.

Toegegeven, de eerste stapjes zijn gezet. Een vaag masterplan waarin patsers, hiphoppers, vakbondsmensen, homo’s, dichters en sneeuwballen een vermaledijde figurantenrol toebedeeld krijgen ontvouwt zich. Gelukkig is de dooi ingezet en heeft alvast één belangrijke beleidsuitdaging zichzelf opgelost. In de goktempels rond het centraal station wordt er al grof geld ingezet op wie volgende week kop van jut zal zijn. Hoog tijd dus voor dat nieuwe casino, niet waar.

Ik vraag het nogmaals, lieve Antwerpenaar. Bent u blij met wat u ziet? Vindt u dat het nieuwe bestuur spijkers met koppen slaat? Zijn dit de problemen waar u van wakker ligt?

Of bent u ongerust dat uw kinderen of kleinkinderen geen plaats meer zullen vinden in een degelijke school? Eentje die over voldoende middelen beschikt om uw oogappels weerbaar te maken in een samenleving die steeds complexer wordt. Voorbereiden om een goed betaalde job te kunnen uitvoeren. Liefst één die ze nog graag doen ook.

Hebt u geen schrik dat u of één van uw geliefden binnenkort het armenleger zal vervoegen. U weet wellicht dat 1 op 4 Antwerpenaren in armoede leeft. Over 6 jaar zullen dit er naar hoogste waarschijnlijkheid een pak meer zijn. In ondernemerskringen gaan er stemmen op voor een economische shocktherapie, want ondernemen is blijkbaar niet meer zo fijn. De recente geschiedenis van Rusland leert ons dat er met zo een schoktherapie veel geld valt te verdienen. Helaas niet voor iedereen. Behalve de oligarchen, verloor zowat iedereen. Maar goed, ik ben net als u. Mij zal het wellicht niet overkomen. En net als onze burgemeester trek ik graag lering uit het verleden.

Maakt u zich zorgen over de veel te dure woningen in onze stad? Heeft u al een plaatsje gereserveerd in het rusthuis? Hebben je kleintjes al een crèche of onthaalmoeder? Wordt u ook niet knettergek van drukke verkeer? Ik vraag me af wat u bezighoudt, lieve Antwerpenaar.

Wat moet er volgens u veranderen? Of vindt u verandering op zich al voldoende?

En misschien de belangrijkste vraag van al. Wat kan u doen om van onze stad een prachtige en aangename plek te maken? Heeft u geen goesting om dat samen te doen ipv met de vinger te wijzen? Samen met patsers, hiphoppers, dichters, homo’s, sociale huurders, sneeuwballen, lieve omaatjes, werknemers, buurtwinkeliers…

Ik hoor het graag, lieve Antwerpenaar.

Groetjes uit die andere onderstroom,

Uw buurman