Nog 26 dagen en dan is het zover…mijn partner met wie ik sinds 02 augustus 2011 samenwoon; dient het grondgebied van het Rijk te verlaten zoals dat dan zo mooi omschreven wordt.

We leerden mekaar via een gemeenschappelijke vriendin kennen op 14 oktober 2010.
Die vriendin vond ons namelijk  een stel dat aardig bij mekaar zou passen. 3 dagen later waren wij een koppel. En of ze gelijk had !

Alles zag er zo mooi uit: vlinders in de buik, pratend over koetjes en kalfjes, beiden dromend van een gezin, toekomstplannen uitkienend…u kent dat wel of dat mag ik tenminste hopen.

Mijn vriendin kwam destijds, meer bepaald op 26 augustus 2008, in ons land terecht en vroeg ‘s anderendaags asiel aan. Na een 4-tal maanden in het Rode Kruis opvangcentrum in Sint-Niklaas te hebben verbleven, kon zij nadien naar het LOI in Huldenberg. Al vanaf de eerste weken begon zij erg gemotiveerd aan de LBC Nederlands te studeren; later zou ze dit zelfs op universitair niveau doen aan het ILT (KU Leuven).

Officieel werken kon zij nog niet, want daarvoor had ze een arbeidskaart B nodig. Ondertussen vulde ze echter de tijd met studeren en vrijwilligerswerk in een plaatselijke crèche. Van zodra ze echter haar werkvergunning  in haar bezit had, begon zij zeer actief naar een job te zoeken.

In september 2010 kon zij aan de slag als begeleidster in de buitenschoolse opvang bij de stad Leuven. Verder hield ze zich ook altijd netjes aan de regels: steeds op tijd een nieuwe oranje kaart aanvragen en meer van deze plichtplegingen.

De weekends bracht zij steevast bij mij door in Sint-Niklaas. Vrijdagavond pikte ik haar op in Leuven en maandagochtend zette ik haar netjes weer aan haar werk af. Stilaan groeide bij beiden van ons het verlangen om nog meer bij elkaar te zijn.

In de zomer van 2011 hakten we dan definitief de knoop door. Vanaf 02 augustus 2011 wonen we feitelijk samen: ze verhuisde naar Sint-Niklaas.

Uit liefde voor mij liet ze haar job in Leuven staan en begon zij vol enthousiasme te zoeken naar een baan in het Waasland. Eerst deed ze wat interim-werk, onder andere bij chocoladefabriek Guylian: 40 uur werken, 38 uur betaald met inbegrip van onbetaalde pauzes, hoge werkdruk en vooral weinig loon… u kent dat wel…het Duitse model, dat ons voor we het goed en wel beseffen op een dag allemaal te wachten staat als het van het VBO en andere Voka’s, NVA’s en open VLD’s afhangt. Merkwaardig genoeg doen ook rood en groen hier vrolijk en gewillig aan mee: links-rechts tegenstellingen vervagen zienderogen.

Ondertussen solliciteerde ze ook naar de job van begeleidster/kinderverzorgster bij de stad Sint-Niklaas. In november 2011 kon ze daar beginnen: trots dat we waren dat ze zich op nauwelijks enkele maanden zo goed kon integreren in haar nieuwe woonplaats. Op 30 december besloten we op het stadhuis aangifte van wettelijk samenwonen te doen.

Een goeie 2 maand later, op 17 februari 2012, deden we een zogenaamde “aanvraag van een verblijfskaart van een familielid van een burger van de Unie”
(Familielid slaat in ons geval op wettelijk samenwonende partner = status gelijkgesteld aan gehuwden)

Wij verzamelden alle gevraagde documenten (loonfiches, mutualiteit, bewijzen duurzaamheid relatie, aankoopbewijzen, hotelreservaties, brieven, foto’s, tot zelfs het overlijdensbericht van mijn oma zaliger).

Net geen 6 maanden later; op 09 augustus 2012, werd deze aanvraag geweigerd en de beslissing genomen tot weigering van verblijf van meer dan 3 maanden met bevel het grondgebied binnen de 30 dagen te verlaten.

De reden die wordt aangehaald is dat we geen afdoende bewijs hadden getoond van een duurzame en stabiele relatie van tenminste 2 jaar. Tot daar begrijpen wij het nog: we kennen mekaar inderdaad nog geen 2 jaar.

Het klopt ook dat we niet voldoen aan een andere voorwaarde: namelijk dat wij als partners nog geen jaar ononderbroken hadden samengeleefd  op het moment van de aanvraag.

Hetgene we echter niet begrijpen is dat volgende zin ook in dezelfde wet vermeld staat.
Ik citeer letterlijk:

“…elkaar tenminste 2 jaar kennen en voorafgaand aan de aanvraag drie maal ontmoet hebben en dat deze ontmoetingen in totaal 45 dagen of meer betreffen”.

Dat is toch godgeklaagd: we wonen verdorie al 384 dagen onafgebroken onder één dak samen en komen dus in tegenstelling tot mensen die elkaar bijvoorbeeld 3 x 15 dagen gezien hebben (op 2 jaar tijd dan nog wel), niet in aanmerking !

Dit is domheid, beweert mijn vrouw. Inderdaad lieverd, daar ben ik het volmondig mee eens.

Waar is toch de logica? Toch ongelooflijk absurd dat DVZ en het kabinet van de bevoegde staatssecretaris  voor asiel en migratie daar zo veel tijd insteken. Dit terwijl ze goed genoeg weten dat wij onmiddellijk een nieuwe aanvraag indienen, in de wetenschap dat ze dan geen poot hebben om op te staan om die dan te weigeren.

Blijkbaar hebben Maggie De Block en haar kabinet niets geleerd uit de zaken Parweiz Sangari en Scott Manyo.

Het is me al lang duidelijk waarom Open VLD heeft gekozen om Maggie De Block op de post van staatssecretaris voor asiel en migratie te zetten: sowieso had zij geen politieke toekomst. Zij werd geslachtofferd, teneinde de coming lady van de partij, Gwendolyne Rutten, niet te verbranden.

Een job die trouwens ook de natte droom is van Theo Franken, de zelfverklaarde asiel-en migratie specialist van NVA, en die van menig Vlaams Belanger.

Er wordt altijd beweerd dat er wel degelijk mogelijkheden zijn voor diegenen die goed studeren, bereid zijn te werken, onze taal willen leren, kortom zich integreren. Bullshit dus. Men biedt niet het minste perspectief en dat is zo wansmakelijk.

Wist je trouwens dat men er bij de stad Sint-Niklaas (en op vele andere plaatsen), niet in slaagt alle vacatures voor begeleiders buitenschoolse opvang ingevuld te krijgen? Het is een zogenoemd knelpuntberoep. De hoge flexibiliteitsvereisten en de niet-evidente werktijden (voor en –naschoolse opvang) zijn daar trouwens niet vreemd aan. Het is dan op zijn minst toch vreemd dat men geen kans biedt aan mensen die deze leemten met plezier invullen.

Men spreekt altijd van het afleggen van een taalproef, van verplichte integratie-cursussen en van wat nog meer allemaal. Ons niet gelaten, kom maar op! Op voorwaarde dat er dan een minimum aan perspectief wordt geboden aan diegenen die het verdienen en die hier aan een toekomst willen bouwen.

Indien we de talenten van eenieder zouden appreciëren en benutten, dan is onze maatschappij wel degelijk groot genoeg voor iedereen.

16 september 2012. Vaarwel mijn eeuwige liefde. Ik heb erg veel van jou gehouden.
Tot nog eens.

Jouw verontwaardigde lieverdje.

De auteur van dit autobiografisch artikel, Kris Panis, is PVDA kandidaat in Sint-Niklaas (5de plaats).