Liefste Sint,

Ik richt me even tot U, erkend vervuller van kinderdromen. Na de treinrit van deze ochtend moet me immers iets van het hart – en in deze tijd van het jaar bent U als kindervriend mijn beste hoop. De treinrit van deze ochtend van Gent naar Brussel spreekt immers tot de verbeelding – en geloof mij, ik heb in de jaren dat ik pendel al heel wat meegemaakt.

Maar vanochtend werd ik door de NMBS getrakteerd op een omwegje via Schaarbeek (op staptempo) en deed er zo drie uur over om op mijn werk te geraken.

Daarom vraag ik u graag op 6 december een eenvoudige maar schijnbaar onmogelijke gunst (ik ben immers het voorbije jaar heel braaf geweest!): een trein die voor één keer gewoon op tijd komt. Een beetje Sint-magie kan hopelijk wonderen doen – en anders is er nog altijd “Slecht Weer Vandaag”.

De ervaring van deze morgen is voor mij zowat de spreekwoordelijke druppel. Duurzame keuzes zouden in deze tijden van duurzame transitie net zo eenvoudig mogelijk moeten worden gemaakt.

Ik kies er dan ook bewust voor om in een stad te gaan wonen (mijn geliefde Gent), dicht bij het station. Dan heb ik in theorie geen auto nodig en geraak ik met de fiets en het openbaar vervoer overal waar ik wil.

Deze zomer ging ik zelfs met de trein op reis naar Zuid-Duitsland en dat was een heel ontspannen trip die perfect verliep zoals gepland. In een zotte bui reisde ik vroeger zelfs eens met de bus naar Roemenië – een avontuur vol nieuwe talen, onverwachte ontmoetingen, en zelfs het kasteel van Dracula in de verte.

Al waren mijn spieren wat stram na twee keer 18 uur opgeplooid zitten in een busstoeltje. Een paar jaar geleden verkende ik ook Italië per trein – iedereen verklaarde me gek om zo’n avontuur op mijn eentje te ondernemen. Maar het werd een heerlijk afwisselende reis: met Harry Potter-treintjes maar ook luxe-sneltreinen, prachtige uitzichten op de achtergrond en een goed boek in de hand. Om maar te zeggen: mij hoef je niet meer te overtuigen van de trein als comfortabel en duurzaam transportmiddel voor afstanden groot en klein.

Maar de laatste weken lijkt het erop alsof alles in het werk wordt gesteld om me net van het tegendeel te overtuigen. Ik kan de vergaderingen waar ik te laat aankwam al lang niet meer op één hand tellen. Zelfs wanneer ik ruim een uur extra speling inreken, kom ik vaak maar net op tijd. Hoe wilt u dan dat ik nog gemotiveerd aan mijn werkdag begin?

Terwijl het mij normaalgezien aan motivatie niet ontbreekt. Ik besef maar al te goed dat jongeren uit mijn generatie onze maatschappij duurzaam zullen moeten veranderen.

Niet voor niets engageer ik me als onderzoeker voor inspirerende transitieprojecten. Als vrijwilliger zet ik me in voor duurzame grondstoffen. Ik kocht een Fairphone als eerlijker alternatief voor de reguliere smartphone.

Mijn boekenkast staat vol met boeken over klimaatverandering, visies voor een duurzame toekomst, alternatieve economie, hernieuwbare energie, biodiversiteit en vegetarisch koken.

Ik koop mijn voedsel zoveel mogelijk bij lokale boeren, vermijd controversiële palmolie en maar af en toe vlees. Ik probeer dus bewust te leven en ook anderen daarmee te inspireren. Wij jongeren zijn de toekomst en we beginnen maar beter vandaag om die duurzaam in te vullen.

Maar soms voelt het echt als een onmogelijk gevecht. Mensen verklaren me af en toe gek – en na de treinrit deze ochtend begin ik ze zowaar nog te geloven.

Moeilijker dan dit moeten duurzame keuzes echt niet worden. En daar dragen de overheid en de NMBS een verpletterende verantwoordelijkheid – met bewuste burgers alleen komen we er echt niet.

Dus liefste overheid, beste NMBS: de magie van Sinterklaas zal dit niet voor u oplossen, ik reken echt op U. Een nieuw jaar staat voor de deur: tijd om U te herpakken. En laat het niet bij goede voornemens blijven, maar brengt u ons alstublieft gewoon op tijd waar we willen zijn?