Bij de actualiteit van het uur (via Radio Een). Op initiatief van drie dierentuinen is een oproep gedaan om ivoren voorwerpen binnen te leveren. 270 kg zijn intussen verzameld. Ongetwijfeld veel mooie, unieke kunstwerkjes. Toen ik kind was, stonden fraai bewerkte olifant slagtanden in menige vitrine van burgerhuizen. Het lot van dit kostbare dierlijke materiaal? Het gaat vernietigd worden! Wat een omgekeerde wereld! Ik begrijp dat dierentuinen hun blazoen willen oppoetsen, het is vechten om te bestaan, nu valse dierenliefhebbers al jaren pleiten om elke vorm van Zoo af te schaffen, daarbij volkomen voorbijgaand aan de liefde en het ontzag voor dieren die jong en oud op die manier kunnen ontwikkelen! Want oog in oog staan met een olifant of ijsbeer, dat is nog wat anders dan in gezelschap van David Attenborough op BBC, of course! Maar op deze manier? Ik gruw ervan. Ik bezit weinig kunst in ivoor. Maar op dit moment draag ik al enkele dagen een hangertje gemaakt van een geweipunt van een edelhert. Dat is een Statement. Van liefde voor hert en natuur. Voor het belang van de niet-menselijke Natuur in de stedelijke omgeving waar ik dagelijks omga. – En dan te weten dat in Afrika momenteel in diverse landen een groot overschot is aan olifanten, na jaren van strenge bescherming. De jacht wordt er inmiddels versoepeld, ook omdat die vorm van sport en zin voor natuur en avontuur, geld in het laatje brengt. Er is dus een tevéél aan ivoor! Laat die handel toch gedijen. Dan kan hij meteen uit de criminele zone schuiven, met alle voordelen van dien.
The Economist bracht een artikel waaruit blijkt hoe de betrokken Afrikaanse landen alle kennis uit de kast halen om de kolossen te beheren. Wekelijks doen zij grote schade aan dorpen. Het is zaak hen in de reservaten te houden. Een oplossing die goed pakt, bestaat erin de grootste dieren ontzag bij te brengen voor grenzen… met behulp van de kleinste. Aan lange lijnen bevestigd aan palen, hangen overheden bijennesten. Dat blijkt te werken.
Ivoor? Ik vind “nobele” dingen van groot belang. Ivoor is voor mij een nobel materiaal. Daar ga je met heilige eerbied mee om. Daarbij denken wij aan de column die Rik Torfs een jaar of drie terug wijdde aan het thema van dierenbescherming: daarin kwam de onsterfelijke bedenking dat je yoghurt met bosbessen opeten tijdens een lijnvlucht, ook al heb je niet veel trek, een blijk van respect is voor dat voedsel en die bessen. In die lijn heb ik ooit een verkeersslachtoffer, een Steenmarter, zijn jasje uitgedaan met behulp van mijn zakmes, en het looien toevertrouwd aan een vakman. Het resultaat is een heerlijk voorwerp dat jaar na jaar op steeds interessantere wijze deel uitmaakt van mijn interieur.
Onze vrienden de dieren, wij moeten ze absoluut eren. En liefst met hart én hersenen.
Stef
