Zo botste ik niet toevallig op een schrijfwedstrijd van boekensite en lezerscommunity Hebban met als titel ‘Liefde in tijden van corona’:

“Nederland en Vlaanderen gaan een tijdje dicht, dus is er tijd om extra veel te lezen. En om te schrijven! Nu de maatregelen strenger worden, evenementen afgelast en bijeenkomsten beperkt worden, lijkt het ons een goed moment om te reflecteren op wat de coronapandemie met ons als samenleving en als individuen doet. Net als in de ‘Decamerone’ is deze vreemde, dreigende tijd een goed moment om elkaar verhalen te vertellen. We dagen je in deze schrijfwedstrijd uit een verhaal te schrijven rond dit actuele en moeilijke thema. Daarbij is het uitdrukkelijk de bedoeling om elkaar te ondersteunen, niet om elkaar angst aan te jagen (we zoeken dus geen horror en akelige thrillers). We zoeken naar inspirerende verhalen over liefde, hoop en kracht. Net als de tijdelijke maatregelen van het kabinet eindigt de schrijfwedstrijd op 31 maart, dus je hebt ruim twee weken om je verhaal te schrijven en in te dienen.”

Samen ziek

Reflecteren op wat de coronapandemie met ons als samenleving en als individuen doet. Klinkt als een plan! Ben jij niet benieuwd wat er allemaal gaat ontstaan de komende weken? Vinden we nieuwe of herontdekken we verleerde vormen van verbinden?

De berichten over mensen die elk vanuit hun raam samen muziek maken, over de postkaarten voor buren met de intentie om er te zijn voor elkaar, over bejaarden die leren skypen en coronalijders die rustig even een bestelling doorbellen naar hun bakker terwijl ze veilig tussen vier muren uitzieken: ze doen me glimlachen te midden van de angstparade, bloedrode beurzen en schijtpapierhamsteraars.

Ik ben vooral nieuwsgierig of deze intense onderdompeling in de wereld van ziek zijn mensen blijvende inzichten gaat geven? Wat mij betreft mag dit virus ons bewustzijn gerust indringend infecteren met een andere kijk op de impact die ziekte kan hebben op een mensenleven, op samenleven. Want die wordt nu gigantisch uitvergroot: de hulpbehoevendheid en het isolement (en de angst voor beiden). Collectief beleven we de financiële impact van ongezond zijn en het wegvallen van veel vanzelfsprekendheden. Exit sociaal leven en gewoon gaan werken. Iedereen ervaart nu tijdelijk meer barrières tussen zichzelf en anderen. De solidariteit lijkt parallel te groeien met de drang om jezelf en je geliefden te vrijwaren van besmetting. Tous ensemble in de strijd tegen deze sluwe dreiging want we willen zo snel mogelijk terug naar ‘normaal’ (of we klampen er ons aan vast door nog snel een lockdown-party mee te pikken?)

Bewuster?

Wat als jouw ‘normaal’ nu precies ziek, geïsoleerd en/of sterk begrensd zijn is? De realiteit die iedereen plots aan den lijve ondervindt, is dagelijkse kost voor mensen met ernstige ziekten of beperkingen, zowel fysiek als mentaal. En door hen worden het begrip en de bereidheid om behulpzaam te zijn zeker niet altijd zo rijkelijk ervaren als in deze coronatijden. Laten we daarom meer dan ooit beseffen dat we allemaal een verantwoordelijkheid hebben in hoe gezond we als samenleving zijn. Want onbegrip, onwetendheid en een gebrek aan ondersteuning beperken voor een groot stuk hoe leefbaar het is om een mankemens te zijn in onze haast- en prestatiemaatschappij. Levenskwaliteit, los van je hebben en houden, los van je ‘kunnen’, los van hoe grillig je lichaam wel of niet is, je zinvol en gezien voelen, daar draait het om, toch? Geen beter moment om te reflecteren hoe we dit – liefst op een liefdevolle manier – kunnen garanderen voor iedereen. Om het met de Wachteriaanse woorden te zeggen: “Liefde toont zich in de lastigheid.” Hoe we met die lastige dingen omgaan, is dus allesbepalend.

Of ik mee ga doen aan de schrijfwedstrijd weet ik nog niet. Ik zit namelijk middenin mijn eerste boekproject, getiteld ‘Zinvol Ziek?‘. Hou jezelf vooral niet tegen om te filosoferen. Kruip in je pen!

Meer averechts leesvoer?

Hier kan je terecht!

Tot schrijfs

Lynn