Sta me toe een
studentendoop te nemen als een metafoor voor gebrek aan liefde. Hier ga ik. Ik
geloof dat een studentendoop het beste en slechtste in mensen naar boven brengt.
Een vriendin is gedoopt bij de rechten in Gent. Ze heeft heel wat vernederende
en walgelijke dingen moeten doen om recht te hebben op het dragen van die zo
gegeerde vieze witte jas. Maar ze is, fantastisch als ze is, daar met glans in
geslaagd. Het jaar erna zat ze zelf in het doopcomité. Werd ze niet meer
vernederd, maar mocht ze zelf vernederen, in de naam van het creëren van een
toffe groepsdynamiek. Mijn lieve vriendin heeft als lid van dat comité
geprobeerd om zo lief mogelijk te zijn voor de nieuwe lading. Echt waar. Wat
was ik trots op haar. Ze was daarin uiteraard een grote uitzondering. Veel
vaker gaat de redenering als volgt: “Ik heb afgezien? Dan zorg ik er voor dat
jullie nog veel meer gaan afzien!”. Dat is enorm angstaanjagend.

En dan denk ik dat dat
misschien met een gebrek aan (zelf)liefde te maken heeft. Ik kan me ook
vergissen. Er is natuurlijk ook de mogelijkheid dat de meeste
(rechten)studenten gemene sadistjes zijn.  

Maar laat ons toch even,
voor de fun, de eerste mogelijkheid bekijken.

Volgens mij hebben we een
acuut gebrek aan liefdevolle dromers en een énorm overschot aan dromendoders,
met of zonder wapenvergunning. Zij die denken: “Ik heb geen mooi leven en een
mooier leven is niet mogelijk, niet voor mij én dus ook niet voor een ander.”
Mensen kunnen zo ongelooflijk wreed reageren op de dromers van deze wereld,
degenen die peace and love zingen. Ze
kunnen niet tegen dromers die zeggen dat het wel anders kan. Die knallen ze
liever neer.

Genoeg voorbeelden.
Jezus, wiens boodschap liefde was voor jezelf en je naaste, werd gefolterd en
vermoord. Bob “If you get down and
quarell everyday, you’re saying prayers to the devil, I say” Marley is
beschoten. John Lennon (they say he was a
dreamer) is vermoord. Ik kan nog een tijdje doorgaan. Wat ze gemeen hebben?
Ze hebben het allemaal over liefde gehad en ze zijn er allemaal voor gehaat
geweest. Voor het zeggen, voor het tonen dat het mogelijk is om voor liefde te
kiezen.

Want liefde, en zeker
onvoorwaardelijke liefde, wat moeten we daarmee? Weten die liefdesprofeten dan
niet hoe verschrikkelijk ik ben en hoe erg iedereen is en hoe we dat met z’n
allen niet verdienen? Dus neerknallen! Dan worden we er tenminste niet meer mee
geconfronteerd en moeten we niet te veel nadenken over de mogelijkheid van een mooi
leven.

Of misschien kan het
toch? Je gaat het niet geloven, maar we zijn hier maar eventjes. Echt waar. Dus
ik stel liefde voor. Want we snakken ernaar. We proberen onvoorwaardelijke
liefde te geven aan onze kinderen. We proberen.

En als we daarbij nu
eens onszelf niet vergeten? Zodat we niet meer zo boos worden van al die
liefdesboodschappen, maar er juist de kracht uit halen om beter te doen. Om
meer kusjes te geven en te stoppen met al die zelfdestructieve opoffering.

Laat ons liefde, en niet
lijden zien als een mooie validatie van ons leven.

En als mensen je dan zeggen
– en dat zullen ze zeker – dat je een naïeve dromer bent en niet in de echte
wereld leeft, zeg dan: “Dank je voor het compliment”.