Wij worden geboren en wij sterven. Al zolang deze aarde bestaat gaat dat door. Tot wij misschien iets gevonden zullen hebben om eeuwig te kunnen blijven leven.
Ik zie mijn leven als een leven in een afgesloten hier en nu capsule, waarin ik mijn leven lang zal reizen.
Er is ook geen ontsnappen aan. Je kunt niet terugreizen om zaken te herstellen, die je ineens bedenkt verkeerd te hebben uitgevoerd. Je kunt niet naar de toekomst reizen want zover zijn wij misschien nog niet. Ik kan als kunstenaar niet even naar Rembrandt zijn leven reizen om te zien hoe hij zijn schilderijen heeft gemaakt en hoe hij werkelijk geleefd heeft. Dat geldt dus voor alle kunstenaars die ons zijn voorgegaan. De snelheid van die hier en nu capsule is relatief.

Ons eigen begrip van tijd bepaald de snelheid waarmee wij in deze capsule in ons bestaan zullen reizen. Wij ontstaan en leiden daarna een bepaald leven. Wij kunnen niet onderweg even uitstappen, in de goede zin van het woord natuurlijk. Wij kunnen onze capsule ook niet even parkeren en zien hoe andere capsules ons voorbij gaan en dan gaan zwaaien naar blijde gezichtjes in die capsules.

Wij zijn opgesloten in het hier en nu. Wij zijn machteloos en overgeleverd aan de dingen die ons al dan niet zullen gaan overkomen. Je kunt de capsule ook niet even laten uitwijken als er iets vervelends op jouw capsule route ligt. Wij kunnen ook het luik/raam niet open doen en andere capsule rijders waarschuwen voor obstakels op hun weg.

Toch is het soms niet onprettig om in de hier en nu capsule te zitten. Je kunt er in (dag)dromen. Je kunt achteroverleunen en om je heen kijken. De capsule bestuurt zichzelf. Files zijn er nooit, want zelden zal je een afslag nemen of weer op een snelweg moeten invoegen. Je zweeft er mooi overheen. Als het toeval wil dat een andere capsule de weg van die van jou kruist, tja dan heb je dus een levenspartner gevonden. Toch kun je niet in elkaars capsule overstappen. Het hier en nu van jouw capsule hoeft niet samen te vallen met die van de ander. Vaak gaat het dan ook verkeerd met die levenspartner. Hij of zij verkiest dan toch om de weg van zijn of haar hier en nu capsule alleen te vervolgen.

Het vervelende van de hier en capsule is dat je wel jouw beginpunt weet, maar nooit jouw eindpunt. Je weet nu eenmaal niet waar je terecht zult komen of hoe jouw leven zal eindigen. Vanuit de hier en nu capsule is dat vrijwel onmogelijk. Tijd is een door onszelf verzonnen begrip. Tijd heeft altijd een referentie nodig. In de hier en nu capsule is tijd een gevoel. Het ouder worden mogelijk wijzer worden. Leren denken en beleven. Tijd is een ongrijpbaar begrip. De mens is een tijdig tijdloos wezen. Wij komen en gaan. Na ons zullen misschien nog vele beschavingen hun vorm krijgen.
De oppervlakte van de aarde is continue in beweging waarin wij uiteindelijk ook zullen gaan verdwijnen. Misschien zelfs zonder een spoor achter te laten voor de beschavingen die mogelijk na ons zullen gaan ontstaan, maar ook die zullen weer verdwijnen.

Het zou geweldig zijn als je jouw hier en nu capsule zou kunnen vertragen in de zin van sneller dan het licht te kunnen gaan. Het leven vanuit de hier en nu capsule voorbij zien flitsen, zoals in het boek “The Timemachine” van H. G. Wells. Zouden wij dat willen? Als mens ben je altijd nieuwsgierig naar dingen die buiten jouw bereik liggen. Het zien van het onbekende. Helaas zijn wij opgesloten, mogelijk voor altijd, in onze hier en nu capsule en zullen wij er nooit uit kunnen ontsnappen?

Ach, het nieuwe jaar nadert weer met rasse schreden en zullen wij voort moeten met onze capsule. Helaas kunnen wij niet anders. Ik wens al mijn lezers een heel goed en gezond Nieuwjaar met vele kunst successen!