Krijg jij ze ook elke maand in een bedrukt envelopje? Een twintigtal papiertjes met een nominale waarde tussen de twee en de zeven euro? Waarmee je boodschappen kan doen in de Colruyt, je wekelijkse lunch in Clos Saint-Denis kan betalen, of je fietsvrienden een blonde van Achel kan tracteren na drie uur doorgedreven fietsroutenetwerk. En vind je dat ook zo’n rommeltje? Je krijgt een loon, op je bankrekening gestort, daarbovenop vakantiegeld, als alles meezit een eindejaarspremie, elk jaar bij Sinterklaas een cadeaucheque, sinds vorig jaar wat eco-cheques en elke maand dat bedrukt envelopje voor de Colruyt/Clos Saint-Denis/blonde Achel. Je moet al een ervaren boekhouder zijn om het nog allemaal bij te houden. Of doen zoals ik, en dat envelopje zo snel mogelijk doorgeven aan de belangrijkste beheerder van het food-budget.
Karel Van Eetvelt heeft dus gelijk. Schaf die envelopjes gewoon af. Dat is daarenboven nog goed voor het milieu op de koop toe, want elke maand wordt er minder papier gebruikt, moet er minder drukinkt vloeien en moeten minder koeriers de baan op om al die envelopjes te gaan verspreiden naar ondernemingen, instellingen en diensten overal ten lande. Minder CO2-uitstoot, minder files, geen geboekhoud meer om je kriekenconfituur en afgeroomde melk te gaan kopen en iedereen gelukkig. Ja, toch? Ja, maar…
Zo krijgt de helft van alle Belgische werknemers op dit moment geen maaltijdcheques (arbeiders nog iets minder dan bedienden). Deze helft zal deze discussie worst wezen, zij betalen waarschijnlijk belastingen en RSZ op zowat hun hele loon.
Nu zijn er best wel wat grenzen aan al die RSZ- en belastingvrije vergoedingen. Het lijkt ons niet aangewezen drie maaltijdvergoedingen per dag te betalen, eentje voor het ontbijt, voor de lunch en voor het diner. Eco-cheques ter waarde van een passiefhuis (nochtans zeer ecologisch) of cadeaucheques waarmee je je een Playstation III kan aanschaffen, kunnen zeer interessant lijken, maar ondermijnen de sociale zekerheid, en dus ons appeltje voor de dorst als we werkloos of ziek zijn, of te oud geworden om nog alle dagen in de ratrace van de economie mee te draven. Als we nu al vaststellen dat onze pensioenen tot de laagste in Europa behoren, heeft onze sociale zekerheid trouwens eerder meer dan minder inkomsten nodig.
Als we maaltijdcheques afschaffen, moeten de omkaderende afspraken dan ook blijven bestaan. Een maximale nominale waarde van € 5,91 en maximum een cheque per werkdag , af te spreken via CAO en alleen te veranderen binnen de grenzen van het sociaal overleg. Al was het maar om te vermijden dat ik als werkgever alleen aan de mij goedgezinde personeelsleden een maaltijdvergoeding (want zo zullen we het dan maar noemen) geef, en aan mijn vakbondsafgevaardigden en die vervelende heftruckchauffeur niet. En uiteraard volledig onderworpen aan controle van de bevoegde inspectiediensten. We moeten de bedrukte envelopjes niet vervangen door anonieme bruine omslagen die in een aantal ondernemingen gemeengoed waren (of hier en daar zelfs nog zijn).
En laten we de administratieve vereenvoudiging tot een win-win-situatie maken van iedereen. De werknemer, die zijn vergoeding behoudt en niet meer met aparte cheques moet betalen, de werkgever, die van heel die administratieve rompslomp af is, en niemand op de personeelsdienst meer moet belasten met het ter plekke krijgen van de envelopjes. En de RSZ. De RSZ? Ja, ook de RSZ. Wij stellen voor om de vereenvoudiging kostenneutraal te maken. Waarbij de winst niet meer terecht komt in de zakken van de aandeelhouders van Sodexo of Accor, maar in onze gemeenschappelijke spaarpot. Op onze maaltijdvergoeding heffen we dus de kleine werkgeversbijdrage van pakweg 4%, zodat de ondernemingen niet meer moeten betalen dan nu, maar de solidariteit er wel bij vaart. En nu trekken we ons groen jasje aan, we gaan Karel ondersteunen.
Jean Vranken is secretaris bij ACV Energie en Chemie.
Luc Purnelle is secretaris bij ACV Limburg.
