Gezellig is het niet in de Vlaamse regering. Electorale koorts verziekt de verhouding onder de regeringspartijen. De paars-groen open debatcultuur is goed en wel terug.
De 11 juli toespraak van Minister-President Peeters verraadt evenwel een nieuw debat binnen de regering over de euro-crisis. Een debat dat wel eens belangrijker kan worden dan de campagne over de ongrondwettigheid van BHV. Belangrijker alvast dan de beleidspunten waarover de Vlaamse excellenties de afgelopen weken over de straat rolden.
Peeters eist Vlaams zeggenschap op in het Belgisch EU-beleid. In de EU-raden over landbouw, milieu, cultuur, onderwijs,… zijn de gewesten en gemeenschappen al voluit vertegenwoordigers van dit koninkrijk. In de EU-Raad algemeen beleid (die de EU-toppen opvolgt) en in de Ecofin-Raad (die de begrotingen opvolgt) niet. Daar wil Peeters aanschuiven. Want het EU-beleid m.b.t. de euro-crisis, de EU-controle over de begrotingen en de EU-hervormingsagenda worden ook aan Vlaanderen opgelegd. Daarmee rijdt Peeters tegen de kar van partijgenoot en federaal minister van financiën Van Ackere. Hij beheert de Belgische engagementen in de verdediging van de euro en van de Europese grootbanken.
Peeters’ toespraak zou niet meer dan profileringsdrang zijn zonder de institutionele bazooka van Vlaams minister van financiën Muyters tegen de Belgische ratificatie van het ESM, het permanent Europees noodfonds voor armlastige eurolanden en virtueel failliete banken.
Muyters eiste begin juni Vlaams zeggenschap over de Belgische goedkeuring van dit ESM. Hij werd op zijn wenken bediend door de voltallige Vlaamse regering en de overgrote meerderheid van het Vlaams parlement. In de ingewikkelde planning van de staatshervorming, het federaal regeerakkoord en de sanering van de overheidsfinanciën werd anders beslist : federale goedkeuring van de financiële engagementen aan de euro ( 35 miljard euro garanties en 2,8 miljard vers kapitaal !) . Regionale goedkeuring van de besparingsmaatregelen die aan deze engagementen vast hangen. Onder meer via opname in de 6° staatshervorming van het zogenaamde Soberheidsverdrag (‘nul begroting’ en ‘ gouden regel’).
Aan het doorschuiven naar de belastingbetaler van de risico’s die de bankiers namen op de financiële markten koppelt de EU inderdaad een drastisch besparingsbeleid. Op last van Merkel. Het “ Duits model”.
Over de grond van dit beleid is er onder de Vlaamse politieke partijen geen discussie. Alle partijen van links tot rechts komen de Europese grootbanken ter hulp. In onze naam. Met ons geld. Over de daarbij horende saneringen is er wel wat gemor. Maar alle gewestregeringen hebben op 2 maart unaniem, van NVA tot ECOLO, hun handtekening gezet onder het Soberheidsverdrag. Daags voor Di Rupo zijn federaal handteken zette op de EU-top van 3 maart. Overigens is dit Soberheidsverdrag, nog voor het in het Vlaams Parlement besproken is, al opgenomen in het “Handvest voor Vlaanderen”, de zogenaamde Vlaamse grondwet die geen grondwet mag heten.
Met het een-tweetje van Muyters en Peeters belandt het Vlaamse politieke debat midden in de existentiële euro-crisis. Het debat draait dus niet om het welzijn van het volk in de EU, maar over zeggenschap van de politiek. Niet de soevereiniteit van het volk over begroting en schuld van de Staat. Niet de soevereiniteit van de overheid over het geld van de burger in het ESM om private bankschulden om te zetten in staatsschuld. Niet de soevereiniteit van de volksvertegenwoordiging over dit soort nieuwe instellingen die door EU en IMF worden opgericht onder druk van de financiële markten.
Nee, het debat draait om zeggenschap van Vlaanderen in de EU. Van Vlaams geld in het Belgische geld voor de euro. Het gaat over meer dan de verdeling van bevoegdheden, de financiering van die bevoegdheden en over de posten om die bevoegdheden uit te oefenen. In feite draait het debat om de Belgische staatsschuld als breekijzer voor een confederale politieke campagne. Zoals de niet-splitsing van BHV het breekijzer was voor het kartel CD&V-NVA. (Nota bene op gang gebracht door onder meer huidig president Van Rompuy met zijn klacht over de ongrondwettigheid van BHV).
De ratificatie van het Soberheidsverdrag vormt het breekijzer in handen van Di Rupo voor de bijdrage van gewesten, gemeenschappen en gemeenten in de sanering van de overheidsfinanciën die nu onder controle staat van de EU. Deze ratificatie holt de financieringswet uit die de 8 partijen zijn overeen gekomen alvorens een nieuwe regering kon gevormd worden na jaren politieke impasse rond BHV.
Nu BHV gesplitst is rolt de eis van een Vlaamse ratificatie van het ESM de loper uit voor een nieuwe campagne over… de splitsing van de staatsschuld. Met een nieuw breekijzer: de angst onder de bevolking voor “ Griekse toestanden” en de staatshervorming die bezig is in de EU, die meer weg heeft van een stille staatsgreep op het geld en de soevereiniteit van het volk. Het is voorlopig koffiedik kijken wat de precieze afspraken en doelstellingen zijn achter de publieke verklaringen van Muyters en Peeters. Wie wie op sleeptouw neemt. Wie dubbelspel speelt en wie denkt te moeten zwijgen. Veelzeggend voor de nieuwe politieke verhoudingen in Vlaanderen is dat de Minister-President tijdens het debat over het ESM de lof uitspreekt voor de bocht van 180° van Karim Van Overmeire, jaar en dag notoire tegenstander van de EU. Van Overmeire stemt als nieuwbakken NVA-er voor” ons euro monetair fonds” zoals Sarkozy het ESM noemde… in ruil voor de eerste stap in het Vlaamse verdragsrecht over de euro-crisis.
Wat een verschil met Duitsland ! Op 29 juni stemde de Bundestag ook het Soberheidsverdrag en het ESM. Ook Merkel kreeg net als Peeters en Di Rupo de steun van de oppositie (SPD en Groenen). Maar Die Linke en een aantal burgers ( waaronder de SPD ex-minister van Justitie) stapten naar het Grondwettelijk Hof. Dat verbood de Duitse president deze verdragen te tekenen. Het Hof vraagt garanties dat de democratie en de volksvertegenwoordiging effectief haar rol speelt. Onder meer bij de toekenning van de miljarden die het ESM ter beschikking stelt op basis van staatswaarborgen en kapitaal van de euro-landen.
In tegenstelling tot het schimmenspel dat onze politieke leiders opvoeren wordt het debat in Duitsland open en bloot gevoerd tussen links en rechts, in de media, in de partijen, in de vakbonden. Net als bij ons is de meerderheid van de Duitse bevolking zeer zeker solidair met de Griekse, Spaanse bevolking… maar niet met de Franse, Duitse, Griekse, Spaanse bankiers ! Net als de Griekse, de Spaanse,… bevolking wil de meerderheid van de bevolking in Duitsland een democratisch draagvlak voor een uitweg uit de euro-crisis. Net als de meerderheid van de bevolking hier verdedigen onze Oosterburen de soevereiniteit van het volk over het nationaal en Europees beleid. Over de buitensporige bedragen van de belastingbetaler die op de financiële markten worden geactiveerd voor de bodemloze putten van Europese grootbanken die op die markten gespeeld en verloren hebben. Het is het andere Duits model waar de politiek hier liever niet over spreekt.
In dit land is er welgeteld één volksvertegenwoordiger die een democratische tegenstem uitbrengt tegen het ESM- en Soberheidsverdrag: Bernard Wesphael in het Waals Parlement. Hij vraagt een volksraadpleging en een tegenstrijdig debat met voorstanders én tegenstanders. Omdat in Vlaanderen geen vertegenwoordigers van het volk deze houding aan nemen ligt in het Vlaams Parlement een verzoekschrift voor van Filip van Rossem, voormalig woordvoerder van de piloten van SABENA om het echte debat te voeren. Als burger in het parlement over de overdracht van soevereiniteit over ons geld en onze instellingen aan de EU en het IMF. Net als in Duitsland beraden ook bij ons burgers zich over stappen naar het Grondwettelijk Hof tegen het ESM en het Soberheidsverdrag. Het communautair opbod in deze is immers ook bij ons het gevolg van de ongrondwettige ratificatie van de EU-verdragen.
Wordt onvermijdelijk vervolgd.
Filip Van Rossem, voorheen woordvoerder piloten SABENA, indiener verzoekschrift over Soberheidsverdrag in het Vlaams Parlement
Raf Verbeke, voorheen afgevaardigde Carnoy, indiener klacht over euro-fondsen bij het Grondwettelijk Hof
