Leve de pedofielen, weg met de katholieke kerk!
Opinie -

Leve de pedofielen, weg met de katholieke kerk!

Ach Benno Barnard, zijn provocaties en de zo geroemde vrijheid van meningsuiting. Leve God, weg met Allah - het is niet bepaald een subtiele titel. Maar moet kunnen zeker. Wat dacht u overigens van: Leve de pedofielen, weg met de katholieke kerk?

zaterdag 3 april 2010 22:34
Spread the love

Wie bij Allah zweert zal hem voorspelbaar als smadelijk ervaren. Maar moet kunnen in een klimaat waarin men minaretten en hoofddoeken wil beperken of verbieden; een sfeer waarin we al gauw achter elke moslim(a) een huis tuin en keuken terrorist menen te zien.

De zowel verontwaardigde als triomferende Barnard (zie je wel!) verklaart zijn “als grapje bedoelde” titel. Dankzij alle in naam van de god van de christenen aangerichte bloedbaden, zijn we op onze hoede voor ‘het’ (moslim)fundamentalisme. Zozeer zelfs, haast ik me eraan toe te voegen, dat mensen als Barnard en andere ontblote knappe koppen, zelf iets fundamentalistisch krijgen.

Maar laat ik Barnard het voordeel van de twijfel gunnen. Leve de nazi’s, weg met de Israëli’s. Zou ook maar één universiteit een lokaal ter beschikking stellen voor een lezing met deze titel? Zou ook maar één krant zo’n opiniestuk publiceren? Of wat dacht u van: Leve de pedofielen, weg met de katholieke Kerk? Want dankzij de misdaden van pedofielen nemen we nu een krachtdadig standpunt in tegen pedofiele priesters. Hoe zit het met deze vrijheid van meningsuiting?

Wat de niet aflatende beschuldigingen van pedofilie aan het adres van die Kerk betreft, valt het op dat ook hier (bijna) iedereen met de wolven meehuilt. Een vijftiental jaar geleden was het van hetzelfde laken een broek, toen vooral gezins- en familieleden verdacht gemaakt werden op basis van zichzelf vermenigvuldigende, laattijdige herinneringen van volwassenen die beweerden als kind seksueel misbruikt geweest te zijn, herinneringen die niet zelden opflakkerden of gefabriceerd werden in een therapeutische situatie.

De katholieke kerk heeft nooit op mijn sympathie mogen rekenen. Ik ben niet alleen een ongelovige hond, ik weet ook wat die kerk met de allerbeste bedoelingen en met heilig vuur met ketters als ik en met andersgelovigen, Joden op kop, heeft aangericht. Verdachtmakingen van seksuele perversie en misbruik is een eeuwenoude techniek om machthebbers, tegenstanders en vijanden te verlagen. Geen rook zonder vuur; er blijft altijd wel iets van hangen.

Ik twijfel er niet aan dat in situaties waarin een volwassene(n) veel gezag en/of macht heeft/hebben over jongeren, daar misbruik van gemaakt kan worden en af en toe ook wordt. De gezinssituatie en ook het onderwijs vormen daar helaas niet altijd een uitzondering op (of is dit aantoonbare feit een niet toegelaten mening?). Het aan katholieke priesters opgelegde celibaat kan een en ander in de hand werken. Maar de huidige massale ‘coming out’ van slachtoffers, die zich op latere leeftijd plotseling vreselijke trauma’s herinneren of menen te herinneren, waardoor een serieuze minderheid van priesters verdacht gemaakt en beschuldigd wordt van pedofilie – het heeft iets van een hetze, iets ongeloofwaardigs.

Wat te midden alle verontwaardiging opvalt, is dat zo goed als niemand de moeite neemt om de concrete feiten na te trekken. Over welk misbruik gaat het? Een aai over de bol, een tikje op de poep, platonische verliefdheid (al dan niet wederzijds), penetratie, oraal, vaginaal, anaal? Wat verstaan we (na Dutroux) onder pedofilie? Is alle erotiek en seksualiteit tussen minder- en meerderjarigen altijd en overal uit den boze? Hoe zat dat in vroeger tijden? Waardoor is dat veranderd? Waarom mogen ouders en voogden, toch ook volwassenen, op tal van andere terreinen wel autonoom beslissen over het gaan en staan van (hun) minderjarigen?

Elk misbruikt kind is er één te veel, maar hoeveel kinderen werden er aantoonbaar misbruikt en op hoeveel potentiële slachtoffers? Op welke leeftijd werden ze door priesters misbruikt? Gebeurde het voor hun vijfde levensjaar dan zijn hun herinneringen zo goed als onbetrouwbaar. En als het nadien gebeurde, na hoeveel tijd herinnerde ze zich dat dan? En zijn die herinneringen dan nog betrouwbaar? Zijn er andere bewijzen dan herinneringen?

Dateren die herinneringen van voor de huidige ‘doorbraak’ van herinneringen en getuigenissen die de aandacht voor dergelijk slachtofferschap aanzwengelen en bijkomende herinneringen kunnen doen ontstaan (zoals experimenteel aangetoond door geheugendeskundigen)? Waren er getuigen van het misbruik? Wat kan de Kerk anders dan af en toe schuld bekennen? Volgt de paus de opgeklopte media, dan moet hij een soort algemene schuldbekentenis afleggen, de hele kerk, alle priesters veroordelen.

Ik herhaal het, behalve architecturaal heb ik niets met kerken, synagogen, minaretten en godsdiensten; maar deze gemakkelijke kritiek wekt bij mij plaatsvervangende schaamte op, behalve als hij ervoor zou kunnen zorgen dat het celibaat eindelijk afgeschaft wordt.

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!