LEUVENSE WERELDVERBETERAAR PETER PAUWELS OVERLEDEN
Zondagavond is Peter Pauwels uit Wilsele overleden na een slepende ziekte.
Peter was mede-oprichter van Solidarity for All, de groep die onder meer voedsel en kleding brengt naar vluchtelingen in Duinkerke
Hij nam in Wilsele diverse initiatieven zoals de Tuin van Heden, een project in de pastorietuin aan de kerk met volkstuintjes en dergelijke.
Hij ligt ook aan de basis van het Sint-Maartensveld, een privé stuk grond dat in de toekomst gebruikt zal kunnen worden voor activiteiten door de Scouts, actiecomité Parkveld en dergelijke.
Hij was ook de concierge van het Scoutslokaal in Wilsele, reden waarom een tijd terug het Peter Pauwels Pad op deze site naar hem genoemd werd.
In het verleden organiseerde hij op deze site jarenlang onder meer een bluesfestival en andere culturele activiteiten.
Hieronder de tekst van het interview dat ik in maart met hem had.
Luc Vanheerenetals
“MENSEN MOETEN MEKAAR MEER STEUNEN” (PETER PAUWELS)
“Mensen moeten mekaar meer ondersteunen en meer empathie betuigen als anderen door maatschappelijk onrecht in de problemen geraken”. Dat antwoordt Peter Pauwels als ik hem op 27 februari 2022 op het einde van een gesprek van meer dan een uur in zijn ‘Huisje Weltevree’ in Wilsele (Leuven) vraag wat zijn ultieme boodschap is. Door een complexe longkanker is Peter op dat ogenblik terminaal. Bedoeling van het gesprek is iets op papier na te laten als hij er niet meer is. Om te beginnen vind je hieronder zijn levensverhaal met veel aandacht voor zijn sociale engagement. In zijn woonplaats Wilsele startte hij een aantal sociale projecten op die nog lang na zijn dood zullen blijven voortbestaan. Daarnaast verdient ook zijn engagement in organisaties als Solidarity for All alle respect. Eindigen doen we met de boodschap die Peter wil nalaten aan de goegemeente.
Het prille begin
“Mijn verhaal begint bij een tweeling. Ik zit in de baarmoeder en voel mij daar goed. Het is er warm, gezellig, heb niks tekort, alles is erop en eraan. Ik blijk echter een tweelingbroer te hebben. Ik ben heel gelukkig in deze omgeving, zit rond te rollen en te bollen. Dat gaat zo met een foetus die zich amuseert, want die blijft daar niet stillekes hangen. Al spelenderwijs nijp ik vermoedelijk echter de navelstreng van mijn broer toe. Die krijgt geen voeding meer en sterft na een maand of drie in de baarmoeder. Bij de bevalling is die dan dood mee afgekomen”, aldus Peter die hoopt dat hij bij het sterven meer te weten komt over dergelijke gebeurtenissen tijdens de reis van de ziel naar een volgende level. “Ik hoop dat er op die manier van alles duidelijker wordt”.
Peter werd geboren in Wilsele, in een huis dat zijn ouders hadden laten bouwen. In 1976, het jaar dat hij zijn legerdienst doet, verkopen ze dit pand en verhuizen ze naar de Lei 19 in het centrum van Leuven. Ze kopen er een gebouw waarin ‘nonnekes’ een pedagogie hadden ondergebracht. Het gezin woont er een vijftal jaren, verhuurt er 19 koten aan studentinnen en de moeder van Peter baat er een balletschool uit in de voormalige brouwerij De Hopbloem die aan de ringmuur (Handbooghof) gebouwd was. “Ik was er onderhoudsman en had er ook een feestzaaltje, ik noemde dat de Hopbloem. Dat was de tijd van het Atelier, Belgisch Congo…”, aldus Peter. De renovatie- en herstellingskosten van het pand resulteren echter in een schuldenberg. De bank koopt hen uit en het gezin verhuist opnieuw, dit keer naar Lubbeek, op een prachtig domein van notaris Halflants. “Na daar een viertal jaren gewoond te hebben, heb ik Carina leren kennen. Ik ben met haar in 1982 getrouwd en ben met haar terug naar Wilsele komen wonen – al 40 jaar ondertussen – in ons ‘Huisje Weltevree’. Dat is de door ons zo genoemde conciërgewoning van de vzw Sint Maarten Wilsele, het overkoepelend orgaan boven de gelijknamige scoutsgroep hier. We hebben een zoon die momenteel 37 is. Die woont al sinds zijn 17e in het Leuvense”, aldus Peter.
Op school
Een volgende episode waarover Peter het wil hebben situeert zich in het 6e studiejaar van de Sint-Jansschool aan de Brusselsepoort in Leuven. “Omdat ze ‘een wit bavetteke’ op hun uniform droegen noemden wij die broeders ‘slabberdoeken’. Het was een oerkatholieke school die u klaarstoomde om naar de Jozefieten of Sint-Pieter te gaan en nadien liefst naar de universiteit. Dan waart ge in hun ogen een modelleerling. Op dat moment was het voor mij al duidelijk dat ik vrij goed was in talen zoals Frans, aardrijkskunde, biologie, maar niet in analytische vakken zoals rekenen. Ik hoor bijvoorbeeld ook heel graag muziek dat een wereldtaal is, maar kennis van notenleer is mij totaal vreemd. Mijn ouders hebben mij na de Sint-Jansschool naar het Sint-Pieterscollege gestuurd, maar dat was – denk ik nu – een vergissing. De ambachtenschool SPASS ware een veel betere keuze geweest”, aldus Peter.
“Op het einde van het zesde studiejaar heb ik een gesprek met enkele personen die mij willen adviseren wat de studiekeuze betreft. Ze vragen wat ik later wil worden. Ik antwoord dat ik in een land als Brazilië tussen de indianen missionaris wil worden, wat resulteert in gefronste blikken. Ik inspireerde mij hierbij op onze Wilselse pater Alfons Stessel, een rebelse missionaris uit de Scheutistenorde die in 1994 in Guatemala werd vermoord. Hij was een broer van mijn oom Karel Stessel, die indertijd de scoutsgroep van Wilsele opgericht heeft. Fons kwam regelmatig bij ons huis en ik heb mij lang gespiegeld aan de wijze waarop hij op zijn eigen manier de problemen op vlak van maatschappelijk onrecht probeerde aan te pakken. Hij kwam hierdoor ook regelmatig in conflict met de Scheutisten die hem om die reden uit Congo haalden en vervolgens naar Guatemala stuurden”, aldus Peter. Als hij beseft dat hij om missionaris te kunnen worden vakken als theologie en latijn en andere te moeilijke vakken moet volgen is de goesting echter vlug over.
Na de Sint-Jansschool belandt Peter in het Sint-Pieterscollege, maar hij gaat liever spelen of thuis nuttige werkjes doen dan te studeren. Hij zal er een drietal jaren blijven en er een jaar dubbelen. “Het school interesseerde mij niet. Bij mij thuis had ik in de kelder met een nichtje het labo PPRR (Peter Pauwels en Rita Rayé) opgericht waar we muizen kweekten, wandelende takken deden groeien en allerlei chemische proeven uitvoerden met reageerbuisjes en ander labomateriaal dat we kochten bij VEL in de Fonteinstraat in Leuven. Om de leraar in het college het leven wat moeilijk en ook ‘boeiender’ te maken liet ik in de klas muizen in een schoendoos los, wat de prefect en de leerkrachten natuurlijk niet graag zagen. De volgende schoolse etappe was het Atheneum in de Vital Decosterstraat waar men van start ging met het vernieuwd secundair onderwijs, maar waar ik mij stierlijk verveelde omdat ik alles wat daar gegeven werd al kende.
Op 15e gaan werken
“Op een bepaald ogenblik – ik was 15 toen – heb ik foert gezegd. Ik ga niet meer naar school maar wil gaan werken, het echte leven ontdekken. In die jaren ‘70 was er een groot werkaanbod. Ge moest de Passe Partout maar opendoen en ge had een job. Mijn allereerste job was een contract bij het interimbureau Creyffs. De toenmalige RTT breide het aantal nummers van telefoonlijnen uit van vijf naar zes en zocht mensen om de kabels heraan te leggen. Ik moest kabels bijtrekken en was een schakeltje in een heel proces. Zo ben ik in het arbeidersmilieu terecht gekomen en dat ging mij goed af. Om 10h dronken die een eerste pint, om 12h de volgende… Het waren de Golden Years. Nu is dat niet meer mogelijk. Na 9 maanden was dat echter afgelopen. Sommigen met een diploma zijn binnengeraakt bij de RTT, maar ik had dat niet”, aldus Peter.
Van dan af ben ik van de ene job in de andere beland. In Veltem heb ik in een Nederlands standenbouwbedrijf gewerkt. We waren regelmatig werkzaam in Parijs, Amsterdam, Londen, op de Heizel… Heel boeiend. Ik voelde mij daar goed bij en in die verschillende situaties stak ik telkens iets op. Toen dat bedrijf ermee stopte belandde ik in een vleesfabriek aan de Kolonel Begaultlaan dat uitgebaat werd door een van de zonen van Vanden Boeynants. Ik ben er na drie, vier weken zelf weggegaan omdat ik de manier waarop er met vlees (en met mensen) omgegaan werd niet aankon. Ze kapten bij het slechtste van het slechtste van wat nog kan gebruikt worden van dat beest nog wat bij en maakten er kalfsworst of hesp van. Ik heb ook één dag gewerkt bij een bedrijf in Winksele dat houtskool verwerkte. Ik moest dat inpakken in de zakken zoals je die in de winkels kan kopen. Na een uur was ik juist zwarte piet. Na twee douches en scheerpartijen was ik ’s morgens nog zwart. Ik besefte ook dat die stof niet gezond kon zijn”, aldus Peter.
“Nadat ik Carina had ontmoet kon ik in Diegem terecht bij Verkerke. Een Nederlands bedrijf dat posters van landschappen, Che Guevara, noem maar op, … verwerkte in rolletjes en vervolgens verdeelde naar winkels ons land. Ook zij was er aan de slag. Ik moest de eindproducten gaan leveren bij klanten in heel België en Luxemburg en heb dat tien jaar lang gedaan. De verkoop van posters stuikte echter in mekaar en er was hoe langer hoe minder werk. Men dankte stelselmatig mensen af of zette ze op technische werkloosheid. Zelfs baas Otto, met wie ik een heel goed contact had, is terug naar Nederland geroepen. Ik heb op een bepaald ogenblik zelf ontslag genomen en niet gewacht tot ook ik mijn C4 zou krijgen. Als ik op de baan zat merkte ik dat er steeds meer koeriers begonnen rond te rijden en besliste daarom met een eigen koeriersbedrijf te starten”, aldus Peter;
Boomerang
Het koeriersbedrijf Boomerang dat Peter opricht en 30 jaar zal bestaan is gespecialiseerd in superdringende leveringen. Je moet Boomerang absoluut niet vergelijken met wat we vandaag allemaal ‘koeriersdiensten’ noemen. “Ik kreeg bijvoorbeeld opdrachten van bedrijven zoals AB InBev om ergens onderdelen te halen van machines die in panne gevallen waren. Men kon mij hiervoor dag en nacht bellen. ’s Nachts stond ik onmiddellijk op, ging de baan op of contacteerde een van de zelfstandige onderaannemers die voor mij werkten. Het ging soms om ritten naar München, Spanje, Engeland, Zaventem… en dit in alle seizoenen, ook in putje winter. Meermaals dat ik mijn snor in stukjes kon breken wegens bevrozen. Het kon van alles zijn dat we moesten vervoeren van paardensperma tot een roos hemd voor Luc Appermont. Hij was in de Manhattan voor opnames van de VTM-show die zijn naam droeg. Zijn hemd bleek te roos te zijn voor de belichting. Toen ben ik onmiddelllijk naar Aalst gereden om een ander hemd te halen. Ik deed ook opdrachten voor het Hof, ‘speciallekes’ zeg maar. Ik heb met Boomerang fijne tijden meegemaakt, maar ook zeer moeilijke. Ik werd niet alleen geconfronteerd met financiële problemen. Ook het omgaan met de klanten, het ‘personeel’ was niet steeds evident. Het leverde wel een massa ‘levensleerstof’ op”.
Boomerang had in een bepaalde periode gedurende twee jaren twee mensen in dienst als bediende. De sociale wetgeving maakte het echter onrendabel om dat langer te doen. “Het was ermee stoppen of failliet gaan. Vanaf dan heb ik steeds met onderaannemers gewerkt, tot maximum 7 à 8 in de topjaren voor 2008. Allen hadden het zelfstandig statuur. Ze bepaalden alles zelf. Ik deed hen enkel werk (en inkomen) aan de hand. Ze werden steeds op een correcte manier vergoed en niet zoals de koerierdiensten à la Deliveroo en andere soortgelijke uitbuiters, hun personeel behandelt. Van die uitbuiting word ik overigens razend. Bij mij verdienden ze meer dan ikzelf want ik heb steeds sinterklaas gespeeld. Ik heb chauffeurs gehad die bleitend aan mijn deur stonden voor een opdracht want hun huis dreigde verkocht te worden. Ik heb in veel gevallen hen ritten laten doen die ik ook zelf had kunnen rijden. De financiële crisis van 2008 heeft echter veel kapot gemaakt. De omzet ging in één klap pijlsnel naar beneden en ik begon zwarte sneeuw te zien. In september 2017 heb ik na een jaar intens denk- en rekenwerk en het zoveelste irriterend deurwaardersbezoek de boeken neergelegd”, aldus Peter.
Door een gebrek aan deskundige begeleiding bij de opstart van het bedrijf zat het al in het begin niet goed. “Ik ben begonnen als zelfstandige zonder enige ervaring noch bijstand van een goede bankier of boekhouder. Ik moest het allemaal zelf ontdekken en ondervinden… Oorspronkelijk wou ik enkel met een moto rijden. Omdat klanten me vroegen om zaken voor hen mee te nemen moest ik echter een camionette kopen waarvoor leningen moesten worden aangegaan. Ik heb daarnaast in de prille beginjaren ook mensen in ’t zwart betaald waardoor ik de penarie kwam met de belastingen. Op de duur zit je in neergaande cyclus waaruit je niet meer uit geraakt. Eind 2017 heb ik met het neerleggen van mijn boekhouding foert gezegd. De staat kan mijn kloten kussen. Ik heb mij immers blauw betaald aan belastingen, intresten, boetes en banken en verzekeringen mee rijk gemaakt. Ik doe niets meer. Doordat ik geen inkomen meer had werd Carina, die sinds 2013 omwille van een beroepsziekte een invaliditeitsvergoeding trekt, gezinshoofd”, aldus Peter.
Wilsele
Peter woont ondertussen al meer dan 40 jaar samen met Carina in ‘Huisje Weltevree’, de conciërgewoning van de Scouts van Wilsele en is al die tijd bij hun werking betrokken geweest. “Ik was in mijn jongensjaren ook scout, maar ben eruit gestapt nadat ik wegens mijn rebels karakter gedegradeerd werd. Ik was met name één jaar welp en ze betrapten mij in uniform na de vergadering – het was toen bijzonder warm weer – samen met vriendjes met een cola op café, wat tegen de regels was. Omwille van die sanctie ben ik toen niet langer meer naar de scouts gegaan. Zovele jaren later zit er ik echter helemaal middenin hun werking, krijg ik op hun site hier in Wilsele een Peter Pauwelspad, evenals een totem en word ik op handen gedragen. In een ver verleden werd ik zelfs uitgeroepen door het Verbond in Antwerpen als “Beste Buur van de Scouts”. Een wedstrijd over gans Vlaanderen waar de groepen hun ‘beste’ buur konden nomineren. Het contrast met vroeger kan niet groter zijn. Het is toch prachtig allemaal”.
“Ik maakte van in het begin deel uit van de algemene vergadering van overkoepelende vzw die eigenaar is en beheerder van de site en de gebouwen. Ik werd vrij vlug opgenomen in de raad van bestuur en ben er acht jaar voorzitter van geweest. Voor de scouts doe ik alles. Het gaat in de eerste plaats om logistieke ondersteuning. Zaken die verband houden met belichting en geluid zijn immers altijd al mijn hobby geweest. Ook in mijn prille jeugdjaren was ik steeds bezig met het uiteen vijzen van radio’s, luidsprekers, belichting, … Voor de JIN wijnavond, die ze gisterenavond hebben ingericht om hun vakantiekamp te bekostigen heb ik bijvoorbeeld gezorgd voor een micro en kabel. Mijn garage steekt vol met deze spullen. Ach, zij vragen, ik draai. De hulp kan ook psychisch van aard zijn. In de coronaperiode zijn er bijvoorbeeld twee personen uit de leiding in een depressie geraakt. De leiding heeft veel met hen gepraat, zo vernam ik. Dat doet me deugd. Ik zou dat ook hebben kunnen doen. Een luisterend oor alleen al, kan wonderen doen”. Ook politici die de scoutslokalen bezocht heb ik verwelkomd waarbij ik hen steeds vertelde over het nut van jeugdbeweging, zij het scouts of chiro… maakt niet uit. Jeugd die leeftijdsgenoten iets bijbrengt is van onschatbare waarde voor de maatschappij en moet ten volle ondersteund worden door de politiek.
Peter is ook zeer nauw betrokken in andere sociale projecten in Wilsele. “We hebben hier in Wilsele een dorpscomité W3012 dat zeer actief is op vlak van mobiliteit, milieu en dergelijke. Ik ben er lid van de raad van bestuur. Tijdens een evaluatievergadering na 13 jaar werking hier op de zolder stelde ik enkele jaren geleden voor om in ons dorp een volksmoestuin te beginnen. Vrij snel kwamen we uit bij de kerkraad die achter de kerk in de Pastoor Legrandstraat een stuk van de pastorijtuin hiervoor ter beschikking stelde. Die tuin was vroeger niet publiek toegankelijk en veel inwoners kenden het niet. Met de moestuin zijn we nu al een drietal jaren bezig. Momenteel kweken een 15-tal mensen er groenten. De aanwezigheid van een blauwe vlag aan de poort in de Pastoor Legrandstraat is een teken dat de tuin toegankelijk is voor wie eens wil komen kijken. Via Kom op voor je Wijk hebben we van Leuven 14.000 euro gekregen om de hele pastorijtuin aan te pakken. Er wordt bijvoorbeeld ook een petanquebaan, een overdekte zitzone, een speelhuisje voor kinderen, een intiem zithoekje, een drinkplek voor dieren en een insectenhotel ingericht. Het hele project noemt de Tuin van Heden en zal eerlang volledig publiek toegankelijk zijn”. De Tuin zal dit jaar officieel worden ingehuldigd.
Aan de moestuin ontmoette Peter Tony die in Wilsele een braak stuk grond van 70 are bezit in de Perdieusstraat tegenover het kerkhof. Het was een miskoop want het terrein is ingekleurd bufferzone wat op vlak van bestemming heel wat beperkingen inhoudt. “Hij zei me dat hij dit stuk grond wil openstellen voor de gemeenschap en vroeg me om naar analogie met de pastorijtuin hem te helpen om er iets tof van te maken. Tony en zijn echtgenote Maxine, de scouts/vzw en het actiecomité ‘Parkveld Blijft Natuurlijk’ uit Heverlee, zullen een vzw oprichten waarbij elke partij evenveel inspraak krijgt. Het terrein, dat we het Sint Maartenveld noemen, wordt sowieso voor eens en voor altijd het tweede speelterrein voor de scouts. Ook het Parkveldcomité zal hier activiteiten zoals hun Fiesta Partigiani kunnen ontplooien. Dat gaat daar nog schitterend worden. Ook het stadsbestuur wil in het verhaal stappen. Er komt een vaste brandplek in samenspraak met de brandweer. Ik hoop ook dat de stad geld zal vrijmaken voor drinkwater, elektriciteit, sanitair… Dat is immers een absolute must. In het weekend van 14 en 15 mei zal er op het Sint Maartenveld en in de scoutslokalen langs de Natuurvriendenlaan een groot feest georganiseerd worden naar aanleiding van het 100-jarig bestaan van de scoutsgroep. Samen met vzw vrienden Jan en Pepijn bereid ik er een unieke tentoonstelling voor over de geschiedenis van de groep”.
Peter heeft overigens nog andere activiteiten op zijn actief in Wilsele. “Ik heb bijvoorbeeld in de jaren 2004-2012 gedurende 9 jaar samen met de scouts het bluesfestival ‘Rhythm and Blues At the Attic’ georganiseerd. Het vond vier keer plaats hier op de scoutszolder en de andere keren in Herent met steeds Belgische bluesgroepen op de affiche. In de editie 2007 bijvoorbeeld concerteerden op 3 november van dat jaar onder meer de Wilselse gelegenheidsband Attic Traffic, ‘Waking Up Dolores’, ‘Stepping Out’, P. Vansant en Poplawsky. “Het festival begon meer en meer succesvol te worden. Na de 9e editie zijn we er echter meer gestopt omdat we steeds moeilijker sponsorgelden konden vinden en ook “het kaarske” van de medewerkers stilaan begon uit te gaan… Op de scoutszolder organiseerde ik samen met mijn mama en mijn twee zussen ooit ook Officium. Dat was een kunstzinnige avond waar we met dans, poëzie, muziek en andere kunstvormen ons ongenoegen uitten over zinloos geweld, racisme… kortom over onrecht. De familie Pauwels en gelijkgestemden kunnen daar immers niet mee om”, aldus Peter.
Duinkerke
“Ik ben vrij laat begonnen met Facebook (2014) en een van de eerste mensen die ik er ontmoette was Peter Terryn. Dat leek mij een interessante mens. Ik kon mij vinden in wat hij schreef. In 2014 heb ik hem ontmoet op een of ander betoging en stelde hem voor ook in Leuven een beweging ‘Burger Opstaand’ te starten zoals hij dat organiseerde op de Antwerpse Grote Markt. Hij vond dat schitterend en zo zijn we in contact gekomen. Een vol jaar lang stonden we elke woensdag op de Grote Markt voor het Leuvens stadhuis: stil, recht Opstaand om aan Kerk en Staat aan te tonen dat onze democratie in gevaar was (is). Later volgden nog acties zoals de volksvergaderingen aan het Leuvens Martelarenplein, Externet thema- debatavonden op de scoutszolder, enzovoort, enzovoort … In 2015 in volle vluchtelingencrisis was ik samen met Peter een van de pioniers van Solidarity for All dat hulpkonvooien organiseerde naar Calais en Duinkerke. Ik zat in een bepaalde periode meer in Antwerpen dan hier om mee na te denken en te filosoferen over we alles gingen aanpakken. Ondertussen is de werking wat verwaterd, maar is er toch steeds een netwerk van mensen actief die ginder hulp biedt. Sinds mijn faillissement is mijn bijdrage aan deze activiteiten verminderd omdat ik geen middelen meer had om bijvoorbeeld mazout en andere kosten te betalen”.
“Wat het vluchtelingenprobleem betreft moeten we natuurlijk in de eerste plaats beginnen met de oorzaken in de thuislanden aan te pakken. Migranten vluchten van ginder naar hier omdat – cru gezegd – wij ginder alles zijn gaan inpalmen, kapot maken en er de baas spelen. Stopt daarmee en dan komen die mensen niet langer af! In de huidige omstandigheden mogen die van mij gerust naar hier komen. We gaan in de toekomst ongetwijfeld ook nog de vele klimaatvluchtelingen over de vloer krijgen. Degenen die naar ons land komen moeten we zo humaan goed en deftig mogelijk opvangen. We moeten er ook mee leren leven dat de maatschappij hier niet zomaar wit is en daar beneden zwart. We gaan een mengelmoes hebben van alles en nog wat. Dat vind ik juist een verrijking. Van die samensmelting van culturen worden we alleen maar rijker van. Ik word er ziek van dat velen migratie beschouwen als iets vijandig. Wat me ook ten zeerste stoort is te zien hoe terwijl momenteel de Oekraïnse vluchtelingen als koningen worden ontvangen door jan en alleman, andere vluchtelingen – met een ander kleurtje of religie – worden ‘uitgekakt en beschimpt’ door bepaalde mensen én politiek.”, aldus Peter.
Boodschap
“Ik ben zo opgevoed in mijn jeugd en het is er met de paplepel ingebakken, dat mensen mekaar moeten helpen en solidair zijn, zoodat ze zich goed voelen in hun vel en niemand niks tekort komt. Dat is de reden waarom ik een aantal initiatieven heb genomen om ontmoetingskansen te creëren en mensen bij mekaar te krijgen. In plaats van zich af te zonderen en egoïstisch te denken moeten mensen mekaar helpen en ook meer gelukkig zijn met wat ze hebben. Ik weet dat ik terminaal ben. Ik heb niet lang meer te gaan heb en besef daarom nog veel meer dan voorheen dat je van elk moment van elke dag moet genieten. Ge moogt mij zot verklaren, maar ge weet niet hoe gelukkig ik mij op dit ogenblik voel. Het besef is er dat ik alles gehad heb in het leven en kunnen bereiken wat ik wou. Als ik nu zie welke dankbaarheid dat ik terugkrijg van vele mensen voor het feit dat ik iets heb kunnen doen voor anderen dan zou ik graag hebben dat dit laatste navolging kent”, aldus Peter.
“Ik ben geen psycholoog, maar ons Huisje Weltevree noem ik dikwijls het OCMW van Wilsele waar de psycholoog van wacht – zij het Carina of ik – gratis hun diensten aanbieden aan wie er behoefte aan heeft. Hier komen af en toe mensen hun verhaal doen en wij zijn er om te praten, te luisteren en indien nodig om hen te helpen. Ik denk aan leden van scouts die hun lief kwijt zijn en hier troost zoeken. Echte probleemgevallen sturen we door naar diensten zoals het CAW of OCMW. Dat kan echter ook De Bereklauw van mijn goede vriend de Gosse zijn. Dat zouden de mensen meer moeten doen: mekaar steunen, een keer meer aan mekaar denken… We zijn alle twee zo opgevoed. Onze ouders deden net hetzelfde. Mensen krijgen ook alsmaar meer naar hun smartphone. Kijk eens wat meer naar de sterren ’s en planeten avonds”, aldus Peter. Ge wordt daar niet stommer van. Integendeel.
“Ik kan ook niet tegen maatschappelijk onrecht. Dan word ik kwaad. Als ik zo’n onrecht zie zoals in Duinkerke, dan rij ik naar die mensen toe met hulpgoederen. Ontvang die mensen toch ne keer op een deftige en humane manier. De mensen zouden meer bewust moeten worden van dergelijke wantoestanden en meer empathie betuigen. Ook de overheid laat voortdurend steken vallen. In mijn ogen zijn het allemaal onbenullige sukkels die niet weten waar ze mee bezig zijn. Er mag gebeuren wat wil. Minister die flagrant in de fout gaan en toch weigeren hun ontslag te geven. Het is de dag van vandaag de normale gang van zaken. Mijn eigen probleemzoon bijvoorbeeld wordt aan zijn lot overgelaten omdat door besparingen de wachtlijsten voor goede behandelingen alsmaar langer wordt. Als ik de president/paus was van deze wereld zou ik er in de eerste plaats voor zorgen dat mensen vooral mentaal rust zouden vinden en mensen met problemen proberen te helpen met de juiste behandeling. Dit moet gebeuren door de staat en niet door de privé-sector want dit kost te veel en is strikt genomen, ook niet hun taak.
“Ik ben heel benieuwd naar de fameuze reis tussen de twee werelden. Als ge komt te sterven in deze wereld, dan zijn er die zeggen dat de ziel verder gaat als het lichaam, de carrosserie dus, verdwijnt. De geest zou overgaan naar een ander level. Als ik op Facebook zie dat iemand die ik ken overleden is, laat ik altijd weten dat ik hem of haar een veilige, behouden reis toewens. Ik wens u dat ge goed arriveert waar ge moet aankomen. Tijdens die reis denk ik dat er u van alles in een keer geopenbaard wordt. Dat maakt het allemaal boeiend. In de situatie waar ik nu zit, kijk ik er een beetje naar uit dat er op die manier van alles duidelijker wordt”.
“IK WENS DE WERELD VOORAL VREDE EN RUST TOE. EN ALS IK WEG BEN DAN WIL IK GEEN KLACHTEN MEER HOREN!, IK ZAL VRAGEN OF IK ‘VAN GINDER’ ER IETS AAN KAN DOEN”, aldus Peter.
Ik zal vragen en zien of ik ‘van ginder’ er iets kan aan doen.
Opgetekend door Luc Vanheerentals
