Er speelt zich voor onze ogen iets buitengewoon gevaarlijks af nu we Britse ambtenaren en massamedia zien reageren op de uitspraak van de VN-Werkgroep over Arbitraire Detentie (UN Working Group on Arbitrary Detention-WGAD), die stelt dat Julian Assange op willekeurige (arbitraire) van zijn vrijheid wordt beroofd in Groot-Brittannië.

Een belangrijke internationale instelling die de rechten steunt van politieke dissidenten uit de hele wereld, mensen die lijden onder illegale opsluiting, misbruik en marteling, wordt herleid tot een lachertje, met de enthousiaste medeplichtigheid van schijnbaar progressieve media zoals de Guardian en BBC.

Reporters, columnisten en cabaretiers spugen nu op deze VN-werkgroep – juridisch deskundigen die tot gisteren alom werden gerespecteerd in het Westen en die werden gezien als een laatste bolwerk in de strijd tegen de meest onderdrukkende regimes ter wereld.

VN-werkgroep ondermijnd

In momenten van wanhoop, opgesloten en geïsoleerd, konden dissidenten als Aung Sang Suu Kyi in Birma en oppositieleider Anwar Ibrahim in Maleisië troost vinden in het gegeven dat een gerespecteerd VN-orgaan achter hen stond. Geconfronteerd met het gewicht van zijn oordeel, besloten regimes soms zelfs om zulke dissidenten vrij te laten.

Nu worden de status van de VN-werkgroep WGAD en het belang van haar beslissingen onherstelbaar ondermijnd. In hun wanhoop om Assange te blijven bespotten, vernietigen Britse ambtenaren en hun handlangers in de media de laatste veilige havens van politieke dissidenten wereldwijd.

Het meest schrijnende voorbeeld van dit proces, zoals opgemerkt door voormalig Brits diplomaat Craig Murray, is de flagrante leugen die wordt verkocht door Brits minister van Buitenlandse Zaken Phillip Hammond. Hij stelt dat het VN-panel is “samengesteld uit leken en niet uit juristen”.

In werkelijkheid bestaat het panel uit vooraanstaande juridische deskundigen op het gebied van internationaal recht. Je kan hun CV’s hier bekijken.

Onafhankelijke figuren

In tegenstelling tot Hammond, die ongetwijfeld over zijn schouder naar de andere kant van de Atlantische Oceaan kijkt, zijn dit wezenlijk onafhankelijke figuren – dat wil zeggen, ze zijn niet gebonden aan de regeringen van de landen waar ze vandaan komen. En als we de Noor Mats Andena mogen geloven, voorzitter van de VN-Werkgroep bij veel van diens onderzoeken, zijn ze bovendien dapper. Hij meldt dat het panel (voor dit onderzoek) veel druk ondervond van de VS en Groot-Brittannië om een besluit te formuleren dat haaks staat op de uiteindelijke beslissing.

We weten waarom de VS wilde dat het besluit tegen Assange in zou gaan – hij verblijft immers in de Ecuadoraanse ambassade, juist omdat hij vreest voor een uitlevering aan de VS, waar een ‘grand jury’ achter gesloten deuren hem wacht.

Men moet zich echter de vraag stellen waarom ook Groot-Brittannië het oordeel van de VN-Werkgroep zo graag wilde verwerpen. Beweert Groot-Brittannië niet dat het allen maar de lokale “wijkagent” is die de letter van de wet handhaaft en miljoenen uitgeeft om de hechtenis van Assange mogelijk te maken? Als de VN-werkgroep zegt dat Assange vrijgelaten moet worden, is dat dan geen leuke besparing voor de Britse belastingbetaler?

De leugen van Hammond wordt niet betwist door de Britse media, ook al toont een Google zoekopdracht al gauw dat wat hij zegt onwaar is. Nu Murray ons daarover informeert zegt de woordvoerder van Buitenlandse Zaken dat het ministerie bij zijn leugen blijft. Kortom, Hammonds leugen is niet langer de dwaze draai van een politicus, maar het officiële standpunt van de diplomatieke dienst.

Britse media verspreiden leugens

De welwillendheid van alle takken van de Britse media om deze leugen te verspreiden en zelfs uit te breiden wordt geïllustreerd door een verachtelijk stuk journalistiek geschreven door Guardian-columniste Marina Hyde. Het gaat hier niet om een of andere freelance blogger: Hyde is een van de hoogstgeplaatste huisschrijvers van de krant. Haar stem kan beschouwd worden als een weerspiegeling van de heersende opvatting van de redactie.

Hyde geeft niet alleen een klankbord aan Hammond, ze gebruikt haar bekende snijdende gevatheid om het VN-panel te bespotten. Blijkbaar weten deze vooraanstaande deskundigen op het gebied van internationaal recht werkelijk niets:

“Ik wil het mezelf niet lastig maken, maar naar mijn gevoel kiezen de grootste juridische genieën niet voor een carrière bij VN-panels… misschien zijn deze VN-panelleden zoals VN-goodwill ambassadeurs en zou zelfs Geri Halliwell er een kunnen zijn…”

“Wat betreft hun bijna lachwekkende diagnose van “huisarrest” is de enige mogelijk repliek (als u me het juridisch jargon vergeeft): ‘Doe. Me. Een. Lol.’ De borgvoorwaarden van Assange – sorry als deze term verwarrend is voor het VN-panel – hielden in dat hij met een elektronische enkelband in een statig huis geplaatst zou worden van waaruit hij de hele dag vrij kon komen en gaan.”

Laag-bij-de-grondse discours

Het VN-besluit werd al overladen met vergelijkbare spot door een populaire BBC-comedy show. Langzaam dringen de media zo de perceptie op aan de Britse opinie van het idee dat Assange een verkrachter is die geen verantwoording wil afleggen (ook al wordt hij officieel nog altijd van niets beschuldigd); van het idee dat de juridische deskundigen van de VN clowns zijn die zich niet kunnen meten met onze eigen resoluut onafhankelijke juristen en dat Groot-Brittannië een belangeloze partij is die gewoon de letter van de wet naleeft.

Dit laag-bij-de-grondse discours over het besluit van de VN-werkgroep bedreigt niet alleen Assange, maar brengt ook wereldwijd kwetsbare politieke dissidenten in gevaar. Guardian-columnist Hyde en haar soortgenoten zijn bereid om de rechten van deze mensen op te offeren in hun poging om Assange in te smeren met pek en veren. Dit feit alleen al zou alarmbellen moeten doen afgaan. Er staat meer op het spel dan op het eerste gezicht lijkt.

Jonathan Cook, 6 februari 2016

Het artikel Lies about UN body imperil not just Assange verscheen eerder op Jonathan’s blog en werd vertaald door Ruby Kikken. 

Jonathan Cook is Brits journalist in Nazareth, Israël, sinds 2001. Hij is de auteur van Blood and Religion: The Unmasking of the Jewish State (2006), waarvoor hij een award ontving. Tevens auteur van Israel and the Clash of Civilisations: Iraq, Iran and the Plan to Remake the Middle East (2008), Disappearing Palestine: Israel’s Experiments in Human Despair (2008). 

In 2011 kreeg hij de Martha Gellhorn Special Prize voor Journalistiek: “Jonathan Cook’s werk over Palestina en Israël, vooral dan zijn ontmaskering van de officiële propoganda en zijn uitstekende analyse van de gebeurtenissen – die dikwijls verdonkeremaand worden – hebben van hem één van de betrouwbaarste journalist over het Midden-Oosten gemaakt.”   

Jonathan is de enige buitenlandse correspondent in Nazareth, de hoofdstad van de Palestijnse minderheid in Israël.