Een groep van 45 leden van de Assemblée Nationale wil de ‘écriture inclusive’ aan banden leggen. In een wetsvoorstel schrijven zij: “Sinds enkele jaren maken de militanten van de ‘inclusief’ genoemde schrijfwijze gebruik van alle middelen om de samenleving hun zeer persoonlijke visie, die helemaal niet die van de meerderheid is, op te leggen.” De inclusieve schrijfwijze blijft vooruitgang maken, stellen zij vast. “Daar moet een einde aan gemaakt worden.”
Het wetsvoorstel herinnert eraan dat het Ministerie van Nationale opvoeding zich al op 16 oktober 2017 uitsprak tegen het gebruik van écriture inclusive in schoolboeken. En dat op 26 oktober 2017 de Académie française waarschuwde voor het risico dat er een niet meer algemene taal ontstaat, met uiteenlopende schrijfwijzen, wat volgens haar een verwarring schept die grenst aan de onleesbaarheid. Het wetsvoorstel wil nu het gebruik van de écriture inclusive verbieden in de openbare diensten. Vooral het onderwijs en de politieke instellingen worden daarbij geviseerd.
Het probleem dat de écriture inclusive wil oplossen, namelijk de taal als uitdrukking en versterking van de machtsverhoudingen tussen man en vrouw, de taal geworden discriminatie, lijkt in de discussie geen rol te spelen. Je kan discussiëren over de bruikbaarheid en leesbaarheid van de oplossingen die de écriture inclusive voorstelt of hanteert, maar het is moeilijk te ontkennen dat er een probleem van seksisme in het taalgebruik bestaat. “De mannelijke vorm heeft voorrang op de vrouwelijke” is grammatica geworden seksisme.
Dat de groep parlementariërs gauw met een verbod wil ingrijpen in de taalontwikkeling binnen de maatschappij past perfect in de autoritaire mentaliteit die in het parlement en de regering dominant is. Normaal zou zijn dat er eens rustig onderzocht wordt hoe het zit met seksistisch taalgebruik en met de oplossingen van de écriture inclusive.
Een ouder, maar nog steeds boeiend artikel:
https://www.cvfe.be/publications/analyses/188-l-ecriture-inclusive-un-pas-de-plus-vers-l-egalite
