Let us talk about sex

Op maandag 10 juli publiceerde de opiniemaakster Maartje Luif in De Standaard een stukje, scherp op de snee, over de verontwaardiging van mannen over situaties waarbij vrouwen voorgetrokken worden. Een zoveelste column op het terrein van “de strijd tussen de seksen” en”gender”. Op de Facebookmuur van betrokkene kwamen reacties en getuigenissen. Zoals van Koen B. die een vrouw heeft uit een andere cultuur, waar hij vreemde dingen ziet gebeuren, van dominante vrouwen die zich laten dienen. Verder beleeft Koen B. dagelijks hoe de meerderheid van vrouwen met hem op het werk de vloer aanvegen, wat hem naar eigen zeggen niet veel kan maken. De reacties van columniste Luif zijn beknopt, interessant en helder, strategisch, logisch. Maar eerlijk, juist wanneer zij het sterkst haar punt maakt, en zegt “Laten wij de systeemfouten [in onze verhoudingen m/v] aanpakken”, vind ik haar het zwakst. Zij kan mij niet overtuigen dat de manier waarop mensen van alle mogelijke culturen het al millennia doen, namelijk elkaar bevestigen in de natuurlijke man/vrouw rollen en eigenschappen, en daar een taakverdeling en wederzijdse waardering en complimenten op bouwen, een slechte zaak zou zijn.

 

Ik neem nu hier de kans een synthese te schrijven en een beter samen leef- en opvoedingsmodel voor te stellen. Een dat niet valt voor nieuwerwetse houdingen, of ze nu snel & massaal, zoals bij kuddedieren of doordacht en persoonlijk zoals bij Luif komen. Het wordt een status questionis die uitgaat van kennis van de situatie op het terrein van onze beschavingskring sinds 1200 jaar (Paulus, celibaat, bisschop Augustinus), en verder. En die boogt op inzicht in de verstandhouding, erotiek incluis, zoals die geschiedt tussen mannen en vrouwen in heel andere delen van onze planeet, bij verschillende culturen. Die vergelijkingen en round up maak ik op basis van gespecialiseerde, parate academische kennis in de biologie, seksuologie, in de geschiedenis en de kerkgeschiedenis, en in de sociale en culturele antropologie. Dat laatste vooral wat betreft Afrika en Noord- en Zuid- Amerikaanse Indianen. Verder haal ik mijn mosterd uit ervaringsdeskundigheid over hoe mensen uit Afrika samenleven en in een paar andere, niet door de Europese geest aangestoken culturen. 

 

In het jaar vijfennegentig was ik zo intens geboeid door de vraag en de uitdaging ‘hoe en waarom leven wij als vrouwen en mannen, samen en volgens eigen inzichten en wensen?’, dat ik het universitaire college over de mentale verschillen tussen man en vrouw besliste te volgen bij de grote specialist in gender en seksualiteit, Piet Nijs (KU Leuven). Titel van de cursus: “Seksuele Psychologie”. In de loop van zes maanden vernam ik wat er nu precies verschillend is in de ziel, de levenshouding, de geest van man en vrouw. Hoe mannen en vrouwen denken en doen, en van waar die aard precies afkomstig is, over de duizenden jaren heen. Hoe volwassenen overal hun kindjes herkennen als meisje of jongen, en daar op inspelen. Verder leerde ik toen al dat er in ons continent tragische figuren opstonden, die van geslacht besluiten te veranderen. De Transgenders. In een aangrijpende, beklijvende documentaire die werd gespeeld in het seminarielokaal, was te zien door wat een lijdensweg die jonge mensen en hun ouders gaan. Meer tranen, zweet en bloed, dan druppels van plezier. Opvallend genoeg, een van de meest typerende kenmerken van het mannelijk genie, de rechtlijnigheid en doelgerichtheid, de gedrevenheid, maakte dat zelfs bij die transgender trajecten, die zeer belastend zijn voor lichaam en geest, dat hoeft geen betoog, het vooral de personen zijn die als man zijn begonnen, die het best volhoulden tot het einde. De meisjes die man willen worden, haken onderweg vaker af.

Die colleges, dat was dus een revelatie, dat was kennis van de bovenste plank, waar mijn ziel naar snakte. Dat deze Kennis niet ruimer werd geconsulteerd en school maakte, dat verbaasde mij in grote mate. Ik vond de stof uiterst relevant. Absoluut nodig om onszelf, mens, en Tijden, het bestaan, goed te begrijpen. En om een richtsnoer te hebben om je te gedragen, naar je eigen diepste wil en verlangen & naar de andere sekse.  Sindsdien is de samenleving ook in die thema’s gaan geïnteresseerd zijn, maar vaak zonder grondige studie erover te doen.

Piet Nijs is een van de grootste geleerden die de Vlaamse Klei heeft voortgebracht. De professor is zowel universitair geschoold in de psychologie, de seksuologie, de filosofie en als geneesheer, met specialisatie de psychiatrie. Piet Nijs is een van de mensen die tijdens zijn leven zeer veel wijsheid heeft vergaard. Onder anderen door naast intens en breed te studeren, ook meer dan een kwarteeuw als therapeut naar mensen te luisteren met een open oor. Met medevoelen, en zelfs met groot vermogen tot compassie, in zijn eigen woorden: met mede-lijden. Dat is niet evident, zowel huisartsen als therapeuten sterven gemiddeld jaren vroeger, door secundaire traumatisatie. Op verhaal komen, dat is een uitdrukking die in gouden letters mag geschreven worden. Mensen kunnen op die manier rust vinden, hun verstrikkingen en demonen de baas raken, en van hun psychische pijn af raken. Ik vergelijk dat intelligente luisterende oor wel eens met Radiotelescopen, de grote paraboolantennes die op de sterren gericht staan, op de verste delen van de Kosmos. Piet Nijs de therapeut, hij luistert niet naar de extreme verte, maar naar de diepste diepte die er bestaat: de ziel van de mensen.

Piet Nijs is de stichter van de Belgische Vereniging voor Seksuologie, en hij heeft hoge onderscheidingen ontvangen in binnen en buitenland. Hij ging op emeritaat in 2002. Een groot wetenschappelijk Synthese Artikel dat wij in zijn colleges Seksuele Psychologie te bestuderen kregen, vermeldde dat wereldwijd dit de situatie is, wat verschillen tussen man en vrouw betreft.

Er ZIJN wezenlijke verschillen tussen mannen & vrouwen, meisjes en jongetjes, reeds van in de wieg. De meeste ouders die hun ogen en oren open hebben, merken dat zelf gemakkelijk en duidelijk. Verschillen zoals het niveau van angst, dat bij meisjes groter is; de vermogens tot abstract-associatief- creatief denken die maken dat er scheppende genieën zijn bij de mannen, meer muzikanten-componisten en meer creatieve architecten, meer grote strategische geesten op het slagveld, en chefs in de keuken die nieuwe recepten scheppen. Wij vernamen samenhangende kennis over bepaalde eigen aard-igheden zoals de doelgerichtheid, de monomane activiteit die samenhangt met het gedrevenheidshormoon testosteron bij de mannen en jongens; soms ontspoort dat, en werkt een man zich dood, zoals in het geval van Wolfgang Amadeus Mozart. Verder leerden wij over ‘het kwetsbaarder zelfconcept’ bij de vrouw, in het algemeen genomen. Denk aan de eeuwige zelftwijfel over het gewicht, over de minder grote ambitie, waar de denker Celia Ledoux vorige week nog een artikel over schreef voor Knack, en daar bekende dat zij er zelf niet uit kwam, of dat nu maatschappelijk geïnduceerd gedrag was, of diep uit haarzelf kwam. Jongetjes zijn meestal meer beweeglijk, energiek de scholen weten er alles van. Hun agressie uit zich meer fysiek, direct, zichtbaar. Meisjes doen dat op meer bedekte wijze. Meisjes en vrouwen nemen het vaker op “voor de kleinen”. Zijn goed in opvangen, verzorgen, troosten, steunen. In alle culturen blijkt dat volwassenen die ingeboren verschilletjes gewoon bekrachtigen. Met de kleuren van de kleding in de wieg, met de apostrofe “Dag meisje!” of “Hallo, Jongen!”, met aanmoedigingen, met keuze in speelgoed, met advies, met verwachtingen… Met uitgestippelde trajecten en structuren. Waarom zou het ook niet zo gaan? Wij spelen met vuur, vandaag, in de context van “gender in de blender”.

Bekend zijn ook de extreme verschillen, zo leerde ik als vrijwillige medewerker tijdens vormingsdagen bij een grote hulpverleningsorganisatie, een internationale speler, tussen man en vrouw als het om Empathie, inlevingsvermogen, gaat. Empathie is een houding die de laatste jaren terecht overal in de aandacht staat, en aangeprezen wordt. Barack Obama, lange tijd opgevoed zonder vader, door zijn intelligente, veeleisende én warme moeder en door zijn vriendelijke maar licht gefrustreerde grootouders, brak terecht een lans voor een Age of Empathy. Hij schreef

 

“Empathy is the ability to stand in the other’s shoes and to look through his eyes”. “This attitude is more important, I think, than the Golden Rule of the Religions”.

 

Voor mij, met in het eerste deel van mijn leven een diep gewortelde zin voor tegemoet komen aan mensen met noden, is empathie de voorkamer voor de heiligste zaal in de tempel van de mens: die van het medeleven, mededogen, medelijden. Dat is een houding, een vaardigheid die ons kan los maken van louter kijken en beschrijven en van eigenbelang, en tot actie kan aanzetten om het lot van de medemens actief te verbeteren. Vrouwen scoren in alle tests zowat 30 procent beter in empathisch vermogen. En ja natuurlijk zijn er persoonlijke verschillen, en uitzonderingen die de Regel bevestigen. En daar is niets mis mee. Natuurlijk kunnen menselijke personen tijdens hun leven bepaalde talenten en vaardigheden oefenen en tot perfectie voeren, zowel deze die genetisch typerend zijn voor de eigen sekse, als de andere. Practice makes Perfect.

Een ander eclatant voorbeeld, dat veel zegt over de manier waarop onze voorouders, de mannen, gedurende geen duizenden, maar miljoenen jaren in het bestaan hebben gestaan is het verschil in Oriëntatievermogen tussen mannen en vrouwen. Ik ken (goede, toffe, geleerde) vrouwen die verloren lopen op de pleinen van onze stad, die zij al decennia kennen, als zij na het shoppen terug de neus buiten de deur steken. Als man heb ik, ook juist om moeder van paniek te vrijwaren, van in de tienerjaren dat vermogen geoefend, en dat ging vrij vlot. Waar ik ook kwam prentte ik mij  landschappen en kenmerkende bomen, huizen, vista’s in het hoofd. En ik keek af en toe om, om te zien wat de afgelegde weg was, van waar wij gekomen waren, voor het geval wij op onze stappen moesten terugkeren. Het is niet moeilijk te begrijpen dat deze voorkeurstalenten ontstaan zijn omdat de mannen minder aan de babies en kinderen gebonden zijn geweest, nadat zij niet negen maanden er één mee waren, en zich dienden te oriënteren bij hun verstrekkende uitstappen in de wijde wereld. De empathie van de vrouw, de dame, de moeder, het meisje is ook goed te verstaan, als je de geschiedenis van de mensheid overschouwt. Beeld u in, de situering van het jonge kind, van de kinderen in gezin en dorp. De hutten en tenten, zonder degelijke verlichting. Vrouwen wilden zo snel mogelijk van het krijsen en jammeren van de kinderen àf; daarom gingen zij nadenken, met invoelen. Waar kan de oorzaak liggen: heeft het kind het koud? Is het moe? Is het misschien ziek aan het worden? Heeft het honger? Heeft het pijn? De Mannen, die door de geschiedenistrajecten van de natuur juist gemaakt zijn om de vrouwen en de kinderen tegen gevaren, ontvoering en dood met inzet van spierkracht en waakzame moed te beschermen, en daarom bij konvooien van de trekkende stam vooraan en achteraan liepen met de wapens in de hand, die zouden gehandicapt zijn, als zij de hele tijd met zachte empathie over de aanvallers stonden na te voelen. Daarom denkt vandaag een militair ook anders dan een vredesactivist(e).

Gender feministen willen het nu anders. Er is (evident, op bepaalde domeinen) al te lang te veel gemak en voordeel gegaan naar de mannen en hun leefwijze; de heren hebben al te lang te veel mogen de vinger in de pap houden wat de gang van de samenleving aangaat. Ik ben een feminist van in mijn jongste jaren, wat de evidente onrechtvaardige voorrechten en kleineringen betreft. De allereerste opiniestukken in grote kranten die ik schreef hadden precies dat doel voor ogen: meer begrip, waardering en invloed  verkrijgen, opwekken, voor de houding waarmee vrouwen in het leven staan, voor hun visie en hun integriteit. Die geschriften waren geïnspireerd, ik ga het u zeggen, door de verbouwereerdheid, de diepe walging over wat een man met een naam die naar het gat in het sociale weefsel verwijst in de Franse taal, in 1996 jonge vrouwen had aangedaan in de provincie Luxemburg.

Maar de feministen en genderspecialistes, zij hakken maar wat in het rond. Ze bruisen over kleine voorrechten. Soms is het raak, vaak is de onderliggende visie ronduit onzinnig. Het lijkt erop dat een bepaald soort madammen vooral de broek wil dragen. Mannen na-apen. Uitblinken op de terreinen waar mannen sinds generaties roem en eer (of geld) mee vergaren. Met loslaten van innerlijke voeling over wat zij zelf echt nodig hebben en willen. En wat krijg je dan de laatste decennia? Onder invloed van de onversneden nieuwe gender ideologie? Dat jongen noch meisje, man noch vrouw goed weten wie ze zijn, en niet trots meer kunnen zijn op hun persona, hun lijf, hun seksualiteit, hun eigensoortige vaardigheden. En je krijgt regelrechte rampen, zoals daar waar de moeders (noch vaders, natuurlijk) decennia lang de kinderen als baby en peuter niet meer op het lijf droegen! Met grote Hechtingsproblemen tot gevolg, veel te weinig warmte en nabijheid, in de jaartjes dat de hersenen en dus de persoonlijkheid worden gevormd. Met als gevolg heel diepe onzekerheid, twijfel en gebrek aan vertrouwen naar het leven (zoals typisch in depressie), aan zichzelf (zoals in magerzucht en automutilatie), aan de liefde, aan de mens, aan de mogelijkheid van vertrouwen en gloeiend enthousiasme voor leven, spelen, mensen, twijfel aan Diepe Waarheid en veel meer goeds. En vanzelf een meerderheid van zure mensen in de volwassen tijd. Zeg dat Hublou Solfrian het gezegd heeft.

 

God zij gedankt, is er op het vlak van contact, echt warm tastbaar contact tussen ouder en jong kind, sinds een goed jaar of twee een serieuze kentering ingetreden. Zalige ervaring voor deze man, sinds kort de moeders, ook die in de veertig, met de baby aangegespt op de buik, rug of heupen, te contempleren. Mijn moeder, die na jaren kinderen opvoeden in diverse landen in ons continent goed wist wat een kind was, wat het nodig had en wat het mocht vragen en wat niet, droeg mij op de heup in mijn eerste jaar.  “Zoals de Indianenmoeders” lichtte zij later toe. “Zo had ik de handen vrij om in de potten te roeren in de keuken, en de verse peterselie te snijden die ik je te eten gaf”. Terloops, deze zelfde moeder bracht mij een grote waardering en interesse voor Kennis bij. En voor intelligentie en nadenken. De dingen zijn voor wie op volwassen manier kijkt, en nadenkt, zelden eenduidig. Dingen en mensen zijn vaak ambivalent, als we eerlijk zijn.

Maartje Luif inspireerde door op een bepaald ogenblik het concept “systeemfout” in de mond te nemen. Welnu, na ernstige reflectie, vind ik ook dat er een systeemfout is geslopen in de omgang tussen mannen en vrouwen in onze cultuurkring. Maar die ligt voor mij niet in de vraag wie van wie bepaalde voorrechtjes mag of moet ontvangen of afsnoepen. De Mammoet Systeemfout ligt erin dat wij elkaar te weinig huidcontact bieden. Dat wij aan contact armoede lijden. En aan sociale armoede. Dat wij lichamelijkheid en erotiek nog veel te negatief waarderen, en haar vaak benaderen door een filter, een zonnebril van schuld, schaamte en (dus) on-vrijheid. En dat wij dus, ga er maar aan staan, niet minder doen dan de ingebakken Liefde voor het Leven en voor elkaar stiefmoederlijk behandelen en op haar honger laten. Met grote gevolgen: van mislukte levens, bitterheid in de latere jaren, veel en diep cynisme, tot belligerentie bij bepaalde grote geesten toe, die duizenden in de dood op het front heeft gejaagd. Om van de zeven plagen van de jeugd van nu nog maar niet te spreken.

De wortels van heel die misgroei zijn niet eens geheel onbekend. Die wortels kennen, kan ons een flinke hefboom zijn om verbetering, sanering door te voeren. Historici, theologen, filosofen, seksuologen hebben ze beschreven en onderkennen ze, maar vaak onvoldoende in hun samenhang. Een van de grote vectoren is de overigens zeer modern en pertinent aandoende denker en moralist Augustinus van Hippo (354 – 350, in het huidige Algerije). Die leidde een liederlijke jeugd, verwekte een bastaardkind, bleef bij zijn moeder wonen… en toen hij zich later tot Christus bekeerde en tot contemplatief en coherent godsdienstig bestaan, schreef hij (dan ook) pleidooien om het lijf en de lust toch maar bij elkeen zeer stevig aan de ketting te leggen… Aanmaningen die zeer, zeer invloedrijk zouden zijn in onze beschavingskring, zoals kardinaal Godfried Danneels in onze correspondentie persoonlijk heeft bevestigd. Augustinus leefde in de vierde en vijfde eeuw, en sinds vijftig generaties of meer kon zijn leer aan invloed winnen. Dat is de chronische misgroei waar u en ik moeten tegen in gaan, als wij voor onszelf en onze tijdgenoten een bevrijding willen, een leven dat meer Voldoening schenken kan. Rond Liefde.

Er zijn nog twee andere majeure factoren in onze voorgeschiedenis, die onze Europese en Russische mentaliteit hebben misvormd, zoals niet het geval is bij andere cultuurkringen en stammen. Ten eerste de bestraffende houding van de hogere clerus (bisschoppen, abten, kloosteroversten, theologische professoren…) in de christelijke Kerken naar seks en lijfelijke lust; en dat was de politiek terwijl die toonzetters van de moraal zich daarbij net niét konden steunen op visie van Jezus zelf. En ten tweede, de slechte, gekleurde vertaling van het betreffende gebod in de Tien Woorden van Mozes, die zowat de Grondwet zijn geweest van onze Europese Gemeenschap, heel het Ancien Regime door. Die foute interpretatie van het Gebod over seks, wordt mooi bestreden en rechtgezet door de heerlijke, goudeerlijke Jezuïet Loed Loosen. In zijn “Het derde testament. De bijbel verder schrijven”, merkt hij vooraf op dat de Hebreeuwse geleerden en rabbi’s de Tien geboden aanbieden als een kans om verder vrij te worden, zoals JHWH het volk al had bevrijd van de (symbolische, metaforische) slavernij onder de Egyptische farao. Niet als een “Dit mag je allemaal niet doen, want anders straf ik je!”.  Zo stond er eeuwenlang in de katholieke catechismus: “Je zult geen onkuisheid doen”; wel, dat is vervalste katholieke vertaling. Er staat in werkelijkheid in het Hebreeuws: “Je zult geen echtbreuk plegen”. Dat is een immens verschil, met reusachtige gevolgen, twintig eeuwen lang. De richting van de evolutie ziel van een groot deel van de mensheid is hier geperverteerd. Het vers over Echtbreuk, dat staat tussen de andere geboden van geweld en roof. Het betekent dan ook: je zal als man van (innerlijke of materiële) rijkdom niet inbreken in het huwelijk van je zwakkere buur, niet met zijn vrouw aan de haal gaan. Wie tussen de lijnen van de wijze, ouderlijke bijbel kenner en ziekenpastor Loosen leest, die beseft: dit gebod is niét opgetekend om situaties te verbieden waarbij volwassen mensen met onderling begrip en overeenkomst seksuele relaties hebben, over de burgerlijke en juridische grenzen van het één-man-één-vrouw seksuele partnerschap heen.

Nog even iets meer over die andere opvallende bron van misdadige afknelling van liefde bij professionele christenen, het als negatief schilderen van elke vorm van erotiek: het celibaat voor priesters, voor de religieuze figuren van het dorp. De verste oorzaken liggen in het fantastische succes van de formule van gemeenschappen van celibataire mannen in de kloosters in het midden van het eerste millennium, in de woestijn. De Pausen, altijd op zoek naar meer efficiëntie, hebben gemeend dat model van alleen leven zonder vrouw of gezin, te moeten opleggen als regel voor alle priesters. Voor alle heilige mannen, alle medicijnmannen, in de termen van de andere volkeren, zoals de Lakota en de Cherokee, of de sjamanen in de periferie van Siberië (lees De glans van het echte. van Chris van Orden, uitg. Maytrea). Die Sjamanen zijn vandaag nog altijd, gewoon vader en seksuele partner in hun dorp, in hun stam. Zoals de dokters bij ons. Dat celibaatsgebod werd algemeen voor priesters in Europa vanaf ongeveer de elfde eeuw.

Zoals er periodes waren dat erotiek buiten het burgerlijke huwelijk aanvaard werd op oogluikende manier, en er aanvaard werd dat mannen bastaardkinderen verwekten bij vele vrouwen, dat weet de mediëvist, is overigens lange tijd oogluikend geaccepteerd dat priesters toch aan hun trekken kwamen op erotisch gebied. Een mens moet toch iets hebben in het leven. Zoals in het bekende schetsje van de vuistregel voor missionarissen in Afrika of Azië, “Doe het van gezicht tot gezicht, niet op zijn hondjes, dan mag het wat mij betreft, pater”. Een probleem werd de gemene emotionele lading die gaandeweg aan deze anti erotische gewoonte werd gehecht.

 

 

Kerkleiders fulmineerden vele eeuwen lang met veel meer nadruk tegen zonden als auto erotiek (‘hemelen’ in de woorden van de Vlaamse taalkunstenaar en samenwonende priester-denker Luc Versteylen) en tegen alle erotiek, dan zij boos werden over mensen die hun leven en hun ziel door overmatige materiële  rijkdom en hebzucht lieten leiden én ontsporen.

 

 

Het moet opgemerkt, dit soort politiek betreft een exacte omkering van het waardenkader van ‘het stichtend lid’ van de Kerk, Jezus van Nazareth. De reden voor die onzalige omkering in verdraagzaamheid, beschrijft in onze tijd mijn intellectuele partner, Roger Lenaers. Hij is de priester die stilaan de honderd nadert, en die al lange tijd in de Alpenbergen een parochie leidt. Lenaers is bij ons vooral bekend als de meest stoutmoedige, door-denkende criticus van de meest verscheiden verouderde elementen in de kerkleer. Met mensenkennis, kennis van de Bijbelse teksten, vertrouwdheid met de kerkpolitiek door de eeuwen heen, en geleid door een fijn kompas van psychologisch inzicht, wijst hij erop dat de bisschoppen, die uiteraard vaak uit zeer bezittende families kwamen, en de pausen (idem) het zichzelf gewoon gemakkelijk maakten, bij het opstellen van de richtlijnen en verboden voor de gewone mensen, de priesters en kloosterlingen. Omdat de kerkregel was, een priester trouwt niet, en heeft dus geen seks, ontstond immers de behoefte aan een wettelijk kader om die tegennatuurlijke offerzin te schragen bij de betrokken individuen. En daarbij ervaarden velen, zo laat zich raden, veel banale jaloezie over de vreugde die boer jan en zijn vrouw (en maîtresse) aan erotiek beleefden. En van de andere kant, was het evident zeer lastig voor die rijke kerkfunctionarissen, los te komen van hun hang naar bezit, die door de ouders was ingelepeld. Eerst oomke, en dan oomkes kinderen. Belangenvermenging. Rechter en partij zijn.

 

Zo eenvoudig zijn de redenen waarom Europese mensen tientallen generaties lang erotiek, en in het spoor daarvan zelfs iets onmisbaars als de Tederheid, als ‘vies’, zeer zondig en dus duivels gevaarlijk en verboden zijn gaan bekijken.

 

Of als “van nature” en alleen maar gericht op voortplanting van de mens.

 

Alsof de clitoris niet bij vele vrouwtjes van het dierenrijk zou voorkomen, en niet het enige orgaan zou zijn dat louter en alleen bestaat om lust, sensuele vreugde, extase mee te maken?

De seksuologie leerde mij dat seksuele organen in de eerste plaats “contactorganen” zijn. Wat een visie op de natuur, op de mens, op de werkelijkheid gaat er wel niet open bij dit inzicht? God geeft kansen op puur genieten. Zonder complexen. En de vrouwen nog het meest.

En ook: Mensen zijn wezens ontworpen om niet in eenzaamheid en uitzichtloze afzondering te leven, zoals vandaag voor vele individuen het geval is, van oud tot jong. Mensen zijn “Sociale wezens”, dit is: gericht op contact. Op samen zijn, op gezelligheid. Ook al noopt de geest van tijd en samenleving telkens weer sensitieve en creatieve personen om zich in hun schelp terug te trekken. Van de monnik tot de zwerver, van de kamergeleerde tot de gevangene, van de eenzaat tot de non.

Is het niet zo dat de ont-moeting, dat wonder waarbij uitwisseling van gevoel, van verhalen, van betekenis, van zin, van doelen en waarden, van wederzijdse steun en vrolijkheid… kan gebeuren, precies datgene is wat liefst helemaal centraal mag staan voor menselijke wezens? “Zoals het was in den beginne, nu en altijd” zoals de monniken elke dag drie keer zingen in de slotkloosters in Europa en de wereld.

 

Vandaag kreunt de mens die in zijn auto schuilt en zijn geld telt, onder een reusachtig gebrek aan contact, aan échange met de andere(n). En sommigen vluchten in het schijnbare tegendeel, in beuzelarij, in altijd en overal in gezelschap leven, echter zonder diepgang of authenticiteit.

In het spoor van de dwingende verbiedende en schaamte inducerende regeltjes van de hogere clerus, heeft het Arbeidsethos mensen tot slaven kunnen maken in dit continent. Het kapitalisme en de cancerogene wilde uitgroei van de economie, heeft ons verder op het verkeerde been gezet. Voor de burgerij ging bezit de spil zijn waar het leven om draait. Wij denken dat wij het stukje land waarvan wij het document bezitten, ‘van ons’ is. Maar zoals Barack Obama als motto vooropstelt in zijn autobiografie

I am a sojourner here before you,

as it has been the case

with all my forefathers

(Uit de Bijbel, 1 Kronieken, 29). Wij zijn passanten in de geweldig grote en geheimzinnige Tijd – Ruimte. Daarom ook moeten wij mensen van verre gebieden niet buiten willen houden. Dat is tegen onze natuur, tegen de existentie, tegen de Werkelijkheid.

Wij gaven dus twee grote redenen waarom erotiek in het vergeethoekje en de verdomput is verzeild geraakt. Daarnaast zijn er natuurlijk nog het basale gegeven dat erotiek altijd komt met intense emoties, en dat niet ieder karakter daar heeft leren mee omgaan, en dat mensen soms bang zijn van overgave, die een wezenlijk deel is van goede seks. En er is tevens de begrijpelijke angst van vrouwen voor de gevolgen van seksuele gemeenschap, als de vrijgevige, vrolijke toekomstige vader de benen zou nemen, in een oude wereld waarin moeders zonder vader soms letterlijk dreigden te verhongeren…

Tot mijn niet geringe vreugde zie ik de laatste tijd de elementen voor change zich ordenen en klaar zetten. Zo past de oproep van koning Filip bij de herdenking van de aanslagen van 22 maart, perfect in mijn analyse. De vorst sprak de profetische woorden

Laten wij meer Tederheid toepassen in ons bestaan

Sinds bijna drie jaar is de omslag bij de omgang met babies ook vrij plots ingetreden. De weg gaat van de maxy cosi naar huidcontact, net zoals ik al dertig jaar bepleit, waar en wanneer ik dat kan. Op onverwachte plaatsen duiken voorts jonge mensen op die zich achter een bord opstellen:

“Free Hugs!”

En last but not least, via internet wordt met beeld taal, met digitale fotografie, de erotiek meer en meer gemeengoed en bespreekbaar domein. Tegen de commerciële, ruige, bizarre porno sites heb ik principiële bezwaren. Echter, het kunnen zien van naakte en liefhebbende lichamen kan op zich een grote bevrijdende inspiratie en kracht hebben. Wie herinnert zich niet de behoefte die hij als kind ervaarde, om het seksuele thema bespreekbaar of uitgebeeld te zien? Wat een geheimdoenerij was dat toch? En dan dook daar af en toe een fallus of een paar borsten op, op een schutting… Als kleine sterren van een verdonkerd universum, dat toch leefde, in en buiten ons… Flickr Photo Sharing is vandaag de grote fotografie site die alle klassieke artistieke thema’s ruimte geeft: landschap, portret, bloemen, natuur, dieren, architectuur, macro, mystiek, kunst, schilderijen, close ups, stillevens, en naakt. Flickr vervult hier, op georganiseerde en discrete manier, een koninklijke rol van historische betekenis. De geschiedenis zal het uitwijzen. En dit zonder dat geld een corrumperende rol kan in spelen. De site is in principe gratis toegankelijk voor wie een persoonlijke Photo Stream aanmaakt, en er is een drietraps onderscheid in erotische geladenheid (safe, moderate en restricted). Je kan in vier trappen je vertrouwelingen kiezen:  followers, friends en family en private (privé). Mensen delen op deze integere site uit vrije wil, binnen bepaalde groups en met hun gekozen vertrouwelingen, naaktfotografie. Selfies of beelden gemaakt met modellen. De generositeit, het respect en de hartelijke sfeer zijn tot nog toe onovertroffen op het Internet.

We komen aan onze conclusies toe. Deze palpitatie van de levensgrote vraag over de omgang tussen mensen en seksen wil ik besluiten met een recept.

Laten we echt gaan voor meer Liefde.

Liefde volgen, liefde toelaten.

 

Liefde, dat fenomeen dat wij wetenschappelijk filosofisch verstaan als

{ L = de Cultuur van de Begeerte naar de andere }

En in de limiet is Liefde natuurlijk ook, ik spreek als persoon, de cultuur van het verlangen naar God. God te verstaan als de Levenskracht achter alles. De bezielende Kracht achter, in en onder mensen en dieren en dingen.

Laat ons bij die opdracht en dat spel ook veel & goed geoefend geduld aan de dag leggen. Het geduld van de toekomstige moeder die de dag en het uur van de geboorte van het kind met haar man afwacht. Het geduld van de bezielde man die afwacht tot het uur dat hij de vrouw bij wie hij het echt helemaal weet en voelt, mag bespelen. En laat ons anderzijds niet schromen, ook over de hekjes van burgerlijke regeltjes en gewone gewoontes heen, als dat Moment Grave er is, de Kairos te laten inslaan. Als een bliksemflits te doen wat wij voelen dat wij moeten doen.

 

A man does what he must – in spite of personal consequences, in spite of obstacles and dangers and pressures –  and that is the basis of all human morality

.. dat sprak Winston Churchill. Die grote ziel die heel zijn Great Britain, heel ons trouwe ouwe continent gered heeft, als unieke leider, uit de klauwen van de man die, vanuit welk perspectief je hem ook bekijkt, een monsterlijk misgegroeide ziel betrof, Adolf Hitler.

U hoort mij niet zeggen, volg mij. Want het komt erop aan een neus te ontwikkelen voor je eigen diepe Roeping in dit levensverblijf op Aarde. En vervolgens moedig en slim die weg te gaan. Wat interessant is, dat zet je op weg. Inspiratie schuilt overal. In elk blad, dat van het boek, dat van de bloem of de schaar. In elke roos, die in de tuin of die in de vallei van je vrouw. In elke eikel, in het bos, of aan het ochtendhout van je man.

Leven ten volle vraagt volle aandacht. Leven ten volle, met alle vreugde en alle verdriet als kans op loutering, dat vraagt je inzet. Het is een voltijdse bezigheid. Het is de enige manier om jouw leven de moeite waard te maken, en te ontsnappen aan de scheurende klacht

 

“Het gaat toch zo snel voorbij!?”

Stefaan Hublou Solfrian

Post Sex Scriptum: https://youtu.be/ydrtF45-y-g

Song by Salt-N-Pepa.