Opinie, Nieuws, België - Virginie Nisen, een lerares in het Franstalig onderwijs

Lerares verontschuldigt zich voor staking Franstalig onderwijs

In de meeste Franstalige scholen werd donderdag door een staking geen les gegeven. In Luik betoogden 15.000 leraars voor meer loon en betere werkvoorwaarden. Op internetfora en tijdens voxpops was er heel wat kritiek op die "altijd ontevreden leraars met hun luizenjob". Een lerares reageert.

vrijdag 6 mei 2011 16:14
Spread the love

Aan alle werknemers uit de privésector, aan de gepensioneerden na een moeilijke job, aan de personen die gevaarlijk en fysiek uitputtend werk hebben, bied ik mijn excuses aan. Ja, echt, het spijt me.

Spijt dat ik gekozen heb om les te geven en mijn tijd door te brengen tussen uw kinderen, neefjes, kleinkinderen of buren. Spijt dat ik geloofde dat je met de school de wereld kan veranderen of toch minstens kan helpen bouwen aan de wereld van morgen. Spijt dat ik dacht dat de opvoeding van de toekomstige generaties belangrijk was.

Spijt dat ik drie jaar gestudeerd heb in de normaalschool, dat ik gezwoegd heb om mijn studies te kunnen betalen en dat ik uiteindelijk een diploma behaald heb.

Sorry dat ik me recht hield als jonge leraar, dat ik geploeterd heb om de eindjes aan elkaar te knopen met een salaris van 1200 euro om een appartement, een auto en alle facturen te betalen.

Dat ik heel vaak zin had om te kappen met de klassen die niet mee wilden, de commentaren van sommige ouders die het beter weten, de puberteitscrisis en zijn botsingen. Maar dat ik toch volhield omdat ik hou van mijn job en omdat je toch niet je droom opgeeft in een vingerknip.

Het spijt me oprecht dat ik ik vind dat ik recht heb op die vakantie, hoewel ik er niet eens om gevraagd heb en hoewel ik zeker ook de data niet gekozen heb en hoewel ik altijd een deel er van besteed aan de voorbereiding op de rest van het schooljaar.

Spijt om altijd weer op het tandvlees te zitten aan het eind van elk trimester, omdat uw liefste engelen, zo wijs en volgzaam thuis, bijeen in propvolle klassen soms echte wilden worden.

Mijn excuses ook dat ik in twaalf maanden krijg wat ik in tien maanden verdien. Echt waar sorry dat ik ook in juli en augustus wil eten.

Sorry ook dat de overheden met hun hervormingen, nieuwe programma’s en herfinanciering bijgedragen hebben aan de indruk dat mijn collega’s en ik plantrekkers zijn die nooit tevreden zijn. En sorry ook dat zij dankzij die hervormingen en nieuwe programma’s het leerproces ingewikkelder hebben gemaakt zodat we in de PISA-scores helemaal onderaan bengelen.

Excuses dat ik gestaakt heb donderdag. En dat ik een dag salaris verloor, een dag die ik deels op school doorbracht om de rest van het schooljaar voor te bereiden. Ja, echt pardon dat ik zin had om een signaal te sturen, en om te zeggen en te herhalen dat mijn job – hoe mooi en interessant ook – een moeilijke job is.

Ik zeg dat zonder andere jobs te beoordelen. Goed wetende dat ik niet thuis kom met een kapotte rug en ruwe handen na het sleuren met blokken of zieken en dat er zijn die het moeilijker hebben dan ik.

Bij mij zijn alleen maar soms de oren kapot, het hoofd uitgeput en de stemming verknald door al wat ik zie en wat ik hoor. En vandaag is het één van die dagen.

Sorry dat ik bang ben dat ik op 58 moe en uitgeput zal zijn hoewel ik hoop dat ik dan nog altijd met volle goesting en tevreden voor de klas sta. Sorry dat ik bang ben om een slecht leraar te worden, een ambtenaar die het potentieel van zijn leerlingen verkwist doordat hij niet meer gelooft in wat hij doet.

Ja, echt sorry dat ik een goede leraar wil blijven, of toch minstens een gepassioneerde leraar die er de brui aan kan geven op het moment dat ik er niet meer in geloof.

Sorry dat ik eens wou zeggen dat de school belangrijk is en dat door constant te beknibbelen op de kwaliteit en de middelen die wij krijgen om onze job te doen, men beknibbelt op de toekomst van uw kinderen.

Ja, echt, sorry dat ik geloofde dat u ons minstens het voordeel van de twijfel gunde en geen geloof hechtte aan de roddels en dat u kon geloven dat wij ook aan uw kinderen denken als we meer middelen vragen voor de scholen.

Sorry dat ik zin had om te schreeuwen dat afgeleefde lokalen en ouderwets materiaal niet passen in een wereld waar alles zo snel gaat en waarin de technologie ons voorbij rent. Sorry dat ik zin had om de alarmbel te luiden bij het zien van mijn ontgoochelde jonge collega’s (en als ik alles lees wat ik vandaag onder de neus krijg, zou ik er misschien ook de brui aan geven).

Sorry dat ik droomde van een samenleving waarin men de school als een belangrijke peiler beschouwt, en niet als een bewaarplaats waar ouders acht uur lang hun adolescenten droppen terwijl ze zelf  hun inkomen verdienen en hopen op een promotie (tiens nog zoiets dat ik nooit zal kennen, hoelang ik ook voor de klas sta en hoe goed mijn lesvoorbereidingen ook zijn).

Sorry tenslotte, dat ik een lanterfantende, altijd malcontente zagevent ben met een luizenjob net als al mijn collega’s. Ik laat u met uw rancune en uw waanbeelden over mijn job en ik ga verder met de voorbereiding van een weekend waarop ik me 24/24 zal bezig houden met 45 pubers.

En ik groet mijn collega’s die zonder twijfel ergens voorbereiden of verbeteren omdat het nodig is dat iemand zich morgen bezighoudt met uw arme kinderen die al die incompetente en luie leraars moeten verdragen.

take down
the paywall
steun ons nu!