De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Wonder en ontmoeting zijn overal te doen

Lente-ervaringen met… G o d

zaterdag 16 mei 2015 11:44
Spread the love

“Een nieuwe lente, een nieuw geluid”. Dichters merken dat
op. Als ornitholoog herken en geniet ik al die vogelstemmen, pas terug uit
Afrika. En dan die opschietende bloemen! De paasbloemen, de tulpen, de
hyacinten ruiken toch heer-lijk? Intussen zijn zij afgelost door de
boshyacinten en de jasmijnen, in onze Leuvense volksmond “seringen”. Soms
groeien deze momenten van ervaring van de natuur en haar geuren en kleuren uit
tot geestelijke topervaringen. Van het diep-aandachtig meeleven met de zang van
de zomergasten als de Grote Lijster, de Zwartkop, de Tjiftjaf, de Fitis, de
Tuinfluiter, en van onze standvogels als de Roodborst met zijn klaterende zang,
de merel met zijn diepe, warme fluittonen… naar een spirituele ervaring met
mystieke diepte ligt soms geen grote afstand. Op mijn veertiende begon ik
enthousiast met vogelstudie. “De Jozefieten”, het Heilige
Drievuldigheidscollege, gelegen aan de Oude Markt in de stad van mijn Le(u)ven,
was waar ik school liep. Op de speelplaats, plots een vogeltje. Het kon geen
gewone huismus zijn: steil klom het tegen een van de lindebomen op, bij het einde
van de dreef. Medescholier Jan kende er iets meer van, hij merkte op: dat is
een boomklever! Ik kon er  niet bij. Dat
in mijn eigen dagelijkse omgeving nog onbekende, mysterieuze vogels konden
bestaan? Die avond zocht ik het vogeltje op in een handboek in de gemeentelijke
bibliotheek van Heverlee, en het bleek een Boomkruiper te zijn. De moeite om
eens in te tikken op de smartphone. Het liedje is heel ijl, lief zelfs, en
tegelijk ritmisch, het gaat omhoog naar een toon die tegelijk affirmatief en
vragend lijkt. De kleuren op de rug zijn mooi in orde met de schors van de
bomen. Het buikje is roomwit. Tussen die dag, 16 maart 1976 en het nu-moment
liggen precies 39 jaar en twee maanden.

Vorige zondag was het tien mei, de feestdag van Pater
Damiaan. Dat is zo sinds zijn plechtige heiligverklaring aan het
St.-Pietersplein in Rome een paar jaar geleden. Damiaan is de Vlaamse heilige met
wortels in Werchter, die enkele jaren geleden de wedstrijd won van “Grootste
Belg aller tijden”. – De misviering van deze zesde zondag  na Pasen heeft als thema “het feest van het
opstaan van het volk om voort te gaan. Zijn weg”. Zo staat het bovenaan de
tekst van de viering. In de Don Bosco-parochie die eucharistie viert op een
steenworp van mijn drempel, heb ik een getuigenis mogen geven. Over wat er aan
gemeenschap leeft in de nabijgelegen Casablancawijk. Een diversiteitswijk met
veel kleurige gezichten. Met veel kinderen. Een wijk met veel oude, zieke, arme
mensen. Intussen is het precies tien jaar geleden dat ik er mijn intrek heb
genomen. Karina, de dame die de viering leidt, – ja dat kan dus  in de katholieke Kerk van vandaag- en ik, wij
kennen elkaar uit de christelijke meditatiegroep. Zij is van beroep ziekenhuispastor
en therapeute.

Het was lang geleden dat ik voor een groep had gesproken.
Zonder in mijn boekje te kijken rolde het verhaal over mijn lippen. Het verhaal
van verstoten, gestigmatiseerde mensen, die dag na dag, jaar na jaar een weg
met mij zijn gegaan. Soms met de nodige botsingen, maar in toenemend
vertrouwen, wederzijds  begrip, met
groeiende erkentelijkheid en herkenning. Tot mijn verrassing slaagde ik erin
een afgerond geheel te brengen en niet te ver over de tijd te gaan. De reacties
waren talrijk en unaniem positief. Als opdracht aan deze kleine christelijke
gemeenschap had ik de eenvoudige oproep geboden vooral eens in de wijk aanwezig
te zijn. Vanuit de eigen vriendelijkheid. Contact maken op gewone manier.
Bijvoorbeeld op 23 mei, de zaterdag waarop het jaarlijkse Buurtfeest Casablanca
plaatsvindt. De wijk bestaat nu 60 jaar. Kom erbij. Wees open. Laat de
ontmoeting haar werk doen, haar heilige werk.

Ter aanmoediging vertelde ik over de wandelingen die ik elke
dag doe over de stille wandelroute die in de wijk vertrekt en die over een
drietal kilometer loopt, slingerend als een rivier tussen bossen, tuinen en
weiden. Geen toegang voor automobielen. Kansen op verstilling dus, op
herbronning. Op een veilig gevoel. Op kennis maken met andere wandelaars,
buurtbewoners, hondenbaasjes en hun gezelschapsdieren.

De dag na mijn coming out als bezieler en bewaker van de
vrede in de wijk, was er een samenkomst van de meditatiegroep. Een van de leden
van het groepje had een tekst voorgelezen van John Main, de stichter van de
beweging van de Christelijke Meditatie. Main (1926-1982) was een monnik, een
Benedictijn, die vele jaren in het Verre Oosten heeft geleefd, en er van een
bevriende heilige man met lokale wortels leerde mediteren. Die vorm van stil
vallen bracht hij naar het Westen, vandaag volgen miljoenen zijn methode. Zoals
gewoonlijk kregen wij in de kring na afloop van het half uur stil samen zitten
en mediteren de kans na te praten. Bij thee en praline, we blijven
Bourgondiërs. Sommigen wezen op de jarenlange zoektocht, op het onvindbare van
G o d. Sommigen brachten hun persoonlijke ervaring te berde van de Schepper, zoals
Joris, die jaren lang met de telescoop de 
sterren  heeft aanschouwd. En ook
de wiskunde die daarbij betrokken is, onder de loep nam. Beide contactnamen met
die grootse werkelijkheid brachten hem bij de Schoonheid van de Schepping en de
Schepper. En voor hem kwam daar ook een ervaring van verpletterd worden door de
macht en kracht en de grootsheid ervan.

Micha, die zelf een levensblije grootmoeder is zo vermoed
ik, gaf een overtuigend getuigenis hoe zij de diepste dimensies van het levende
Leven ontmoet in de oogjes van een baby’tje. Zoals tijdens het nemen van de
bus. Die oogjes stralen zo veel open bezieling uit… Die kinderblik roept op zo
een niet te negeren manier, zo krachtig, de liefde uit ons diepe hart naar
boven… In die ervaringen “lezen” wij G o d.

Toen heb ik verteld over mijn geregelde Spirituele
Topmomenten. Zoals de dag voordien na die misviering, toen ik zo veel mensen
mocht spreken en in de ogen zien. Getuigenissen mocht in ontvangst nemen,
broos, breekbaar en toch taai en standvastig. Berichten van gaan, opstaan en
het goede doen. Andere mensen goed doen. Onbaatzuchtig. Omdat we in de
kwetsbaarheid van die andere mens een oproep waarnemen die ons niet toe laat te
blijven zitten. En nadien, na “het emotionele werken” komt dan, onverwacht,
ongevraagd, vaak die grote ervaring van voldoening, van vervulling, van
ervaring van de zin van het bestaan. – Dat te mogen mee-maken, was een
spirituele topervaring. Een gesprek van aangezicht tot aangezicht met de Grote
Geest achter al die mensen. De Grote Geest komt op heel verscheiden manier tot
verschillende mensen, zo bleek. Mensen. Zijn kinderen.

In de nacht daarop, van de 11-de op de 12-de mei, is het
kader van de mystieke heilservaring niet samengesteld uit mensen en hun
gezichten. Mensen en hun gezichten. Het wonderlijke vis-à-vis (Levinas) dat kan
gebeuren als je naar elkaar luistert, als je in openheid praat, en intussen
elkaar in die geregeld zo mooie karbonkels van ogen kijkt, het wonder van de
ontmoeting, the miracle of meeting.
Als je meent wat je zegt. Als je zegt wat je denkt. Als je zegt wat je voelt.

Nu is het donker, en ik sta te midden van de weelde van de
bomen in het bosje langs mijn lievelingspaadje. Esdoorns, Kerselaars, Kastanjebomen,
Kerstsparren, Eiken, Beuken, Veldesdoorns en Berken. Na de maandenlange winter, waarin die bomen, zoals
dagelijks te zien was, zo alleen stonden, zo kaal, midden in een kille lucht,
was het niet te missen hoe zij nu omkranst staan met sterrenstelsels van
pasgeboren blaadjes. Nieuwe lichtgroene bladertjes, als kindjes aan de moederlijke
boom. Plots zien Fellow en ik een halfvolwassen Egel. Hij heeft zich tegen een
tuinboord gedrukt na een paar vluchtende passen, aan de rand van  het wandelpaadje. Hij laat zich strelen. De
pelshaartjes aan de rand van zijn jas van stekels aan zijn buik zijn
zijdezacht. De fijne  pootjes…  – Het is hier goed, vanavond. Deze fantastische
ervaring van harmonie, vrede en wonder spreekt van Grote Belofte. De weelde van
de zomer is op handen.

De zachte, zwoele lucht lijkt je menselijke lichaam hier te
dragen; je stappen zijn licht, je lijkt te zweven, nu het eindelijk zomerhalfjaar
is. Niet te ontkennen. De stilte laat observatie toe, afdalen in jezelf, in je
innerlijke wereld. Er hangt langs het pad hier een goede geest. Hier en daar snuif
ik de diepe geur van humus, van aarde. En daar doorheen slieren zich de geuren
van hout, van groen, van de fijnste bloemen. Van een stukje braadvlees boven
het vuur in een tuin.  Het lijkt of de
wortels van het gras spreken, een boodschap uitademen.  – Vanavond  r u i k  ik de Schepper – ik ben midden in de Vader-Moeder.

– – –
– – – – – – – – – – – – – –

 NB. Sommige persoonsnamen zijn veranderd omwille van afspraken van vertrouwelijkheid van gesprekken.

Wandel mee. Lees meer over het bos te Leuven als bron van
vrede voor de auteur op de site van de Maand van de Spiritualiteit: http://www.maandvandespiritualiteit.be/blog/

Kom mee “Met god de bossen in” in de komende zomertijd. https://nieuw.kerknet.be/met-god-de-bossen#article-comments

take down
the paywall
steun ons nu!