Herman Goossens, de op een na grootste specialist van ons land inzake virussen, publiceert op deze maandag na kerstmis een opiniestuk onder de titel “Onderschat dit virus nooit meer”.
Ik begrijp heel goed de toon van dit stukje dat een plus tachtiger vriend mij aanraadt te lezen: doemdenken op de wijze van de enge specialisten.
Het is Perfect publiceervoer voor de krant. Die dagelijks worstelt om meer abonnementen. Hoeveel keer staat in dit stukje van Goossens niet “als” (in de betekenis van indien)?
De Fransen zeggen, overal ter wereld: “Avec si, on va à Paris dans une bouteille!”
Ik besef dat dit virus geen lachertje is. Dat vooral plus tachtigers wat meer kans hebben te overlijden dit en volgend jaar. Et alors?
Ik besef dat ik als vijvenvijftigplusser die graag een pijpje rookt, wat meer kans heb om dood te gaan. En dan?
Ik heb wel vaker dicht bij het einde gestaan. Niet alleen toen wij op ezeltjes de ravijnranden bereden in Egypte in 1988. Of wanneer ik hulp zocht wegens zware depressie in de adolescentie. Of wanneer we bijna een auto ongeval maakten op de ene of de andere snelweg.
Ik lees hier vooral een stukje dat als luide ondertoon heeft: “Lees de krant! Luister naar de virologen! Wij zijn belangrijk! Geef ons meer middelen, aandacht en centen!” Dat soort boodschap ligt ook in veel van mijn teksten en beelden. Ik heb wat te zeggen! Hoor mij! Maar minder zwaar, minder dominant, minder in de (belangrijke) oppervlakte -lagen van mijn “kunst” en mijn Boodschap.
Laat de mensen eens rustig hun leven lijden.
Ons Goede Leven. Goed, in alle zeven betekenissen. Waaronder edelmoedig, aangenaam, dienstbaar, met verantwoordelijkheid, met plezier, met soberheid, met tijd om te vieren en rituelen te beleven. Laten wij wat meer leven vanuit de Liefde, met andere woorden.
Laat ons wat meer toeleggen op wat wij echt van belang vinden. Omdat wij morgen dood kunnen zijn. Jawel.
Maar begin niet met de geneeskunde nog vetter te voeren, noch de media, alstublieft.
Dit soort pleidooi zegt in feite: “Het beste dat wij mensen kunnen doen, is het Covid veroorzakende virus de totale oorlog aanzeggen!”
Met permissie, maar dat soort kortzichtige benadering ken ik en zal ik nooit vergeten: het is de houding van gewone artsen waar wij als medewerkers in de Palliatieve Zorg mee te maken kregen. Waar wij op vloekten. Artsen die geen Palliatieve opleiding kregen en een oud moedertje tot haar laatste minuut aan de machines zouden willen leggen. Omdat…voor henzelf de strijd tegen ziekte en dood niet mocht”verloren” worden. De generaal annex mijnheer doktoor beschouwt dit immers als een nederlaag, een mislukking. Mensonwaardig en hemeltergend kortzichtig is dit.
Toemaatje
Wat onze Geneeskunde betreft en haar middelen: laat ons de vaststelling van Manu Keirse op dezelfde opiniepagina’s (op 22 juli) niet vergeten: ondanks het feit dat de meeste klachten tegenwoordig last met de geest, met de psyche betreffen, ontvangt de geneesheer die zich voor het lichaam inzet, nog altijd 96 procent van de middelen verdeeld via onze Gezondheidszorg!
——————
Illustratie: een meisjeskind dat leeft en denkt volgens de Tibetaanse cultuur. Daar en bij vele andere inheemse volkeren is de mens zich misschien toch beter bewust van de sterfelijkheid.
