Een zitstaking dus. Het Ladeuzeplein aan de monumentale bibliotheek van KU Leuven in hartje centrum is bezaaid met een honderdtal zittende studenten en scholieren. Een papa rolt een grote spandoek uit, terwijl zijn 3 zonen hun kartonnen protestborden uit de fietstas halen. ‘Plant een bos of we zijn de klos’, lees je op het spandoek als ze het omhoog houden.

“Zit de regering op zijn gat, dan wij ook”

“Het idee achter deze stakingsvorm is dat als de regering op zijn gat blijft zitten, wij dan ook op ons gat gaan zitten”, zegt Aaron Van Poecke, woordvoerder van Students for Climate Leuven, de initiatiefnemers van deze actie. “Door deze kleinere betoging te organiseren in Leuven, laten we zien dat we ook op lokaal niveau er na acht weken nog zijn en er nog altijd mee bezig zijn. Het is misschien imposanter als je voor een protest met een groter aantal mensen op één en dezelfde plaats komt. Maar persoonlijk vind ik het ook een sterk signaal geven als je tegelijkertijd overal in het land verspreid acties blijft organiseren.” 

“Ik kan me ook voorstellen dat er studenten en scholieren zijn die wel degelijk in zitten met het klimaat, maar niet per se fan zijn van betogen en slogans roepen”, gaat Aaron verder. “Bij een sit in kan je met enkel je aanwezigheid al tonen dat je je zorgen maakt over het klimaat. Het hoofddoel is een beter klimaatbeleid eisen. Die eis kan in verschillende vormen worden opgeroepen. Bovendien maken lokale acties het mogelijk voor mensen die niet acht weken achter elkaar naar een andere stad kunnen afreizen, om toch te kunnen protesteren voor het klimaat.” 

“Wij kunnen niet afstuderen en direct premier worden”

Dat geldt bijvoorbeeld voor Laura (23), studente Sustainable Development Studies aan de KU Leuven. Ze heeft al aan de donderdagse klimaatmarsen in Brussel meegedaan, maar nu er een actie in Leuven georganiseerd wordt, kwam het haar goed uit om in haar studentenstad een signaal af te kunnen geven. “De politiek moet maatregelen nemen om klimaatverandering tegen te gaan. Vaak wordt er gezegd dat wij zelf ons gedrag moeten veranderen, en daar ben ik het mee eens. Iedereen kan zijn steentje bijdragen. Maar zolang de meest duurzame keuze niet de goedkoopste is, de gemakkelijkste en de meest voor de hand liggende, kan je niet van jongeren verwachten dat zij zogezegd het driedubbele betalen om met de trein op reis te gaan in plaats van met het vliegtuig. Daarvoor heb je op politiek vlak maatregelen nodig.”

“Ook hoor je: ‘Ga maar studeren, dan kunnen jullie er vervolgens iets aan doen’”, zegt Laura. “Wij zijn studenten in de master Sustainable Development hier aan de KU Leuven, wij zijn volgend jaar afgestudeerd. Maar volgens de IPCC hebben we nog maar 11 jaar [voordat we, als we zo doorgaan, het kantelpunt bereiken vanaf waar de aarde zichzelf versneld opwarmt, red.]. Er moet dus nú al iets gebeuren. Wij gaan niet afstuderen en direct premier van België zijn. Daarom dat ik hier ben.” 

“Er is nog maar een klein beetje tijd”, vult Eveline (16) aan, die naast Laura zit, “maar niet veel meer. Daarom dat het echt belangrijk is dat er nu iets gebeurt, want als wij ouder zijn, dan is het te laat. Dan is de aarde zichzelf aan het opwarmen. Wij zijn de grote vervuilers, het is onze schuld dat de aarde opwarmt. Het is dus ook onze taak om dat tegen te houden.”

“We’re not buyin it”

Wat moet er in hun ogen gebeuren om de deadline van 11 jaar te halen? “We moeten stoppen met het gebruik van fossiele brandstoffen”, zegt Laura. “Dat is het meest voor de hand liggende als je ziet dat de klimaatcrisis voor een groot deel om broeikasgassen gaat. Daarbij moet dus ook de luchtvaart aangepakt worden. De specifieke maatregelen mag de regering voor mij beslissen. Het gaat erom: halen we de klimaatdoelstellingen, of halen we die niet? Een eerste stap is dat België zich houdt aan zijn beloftes rond het klimaatakkoord van Parijs, in plaats van het goed te praten door te zeggen dat ‘we al veel doen’. Wij zitten hier allemaal omdat we’re not buying it. De regering kan zeggen wat ze wil, maar het klopt niet. ‘Europa doet het al vrij goed’, wordt er ook gezegd. Ok, dat klopt, maar België is wel een van de slechtste van de klas binnen Europa. Dus: We see you! Je kan ons niet voor de gek houden.”

Ook de tweeling Pepijn en Flor (13) is niet voor de gek te houden. “We willen dat er iets aan het klimaat gebeurt. Momenteel is het niet echt fantastisch”, zegt Pepijn. “Daarom zijn wij hier. In de hoop dat er toch iets gaat gebeuren. Ik maak me zorgen dat de wereld gaat vergaan. Eigenlijk is het zo dat als we op deze manier verder blijven gaan, dat alles kapot gaat en dan gaan we allemaal dood. Ik maak me dus ook zorgen over mijn eigen toekomst. Als het weer zo’n hete zomer wordt zoals afgelopen jaar, dan gaat dat heel grote gevolgen hebben voor de teelt met weer als gevolg dat groenten en fruit stukken duurder worden. Dat kan al veel sneller gebeuren dan pas over 100 jaar.” 

“Kabelbaan als openbaar vervoer”

Wat de jongens graag zien veranderen? Pepijn: “Ik wil dat ze auto’s in de stad verbieden, meer groen aanplanten, auto’s en vliegtuigen veel duurder maken en gratis openbaar vervoer verzorgen.” “Of kabelbanen als openbaar vervoer installeren”, oppert Flor. “Dat kan echt, in sommige landen is dat al. Dat is superecologisch. En handig. Je kan buslijnen ermee vervangen. Niet iedereen hoeft dan per se een auto te hebben, want je kan daarmee overal komen. Ze kunnen namelijk tot zo’n 60 kilometer per uur gaan. Ook goederen kunnen ermee vervoerd worden, in grote bakken.” 

Louie (12) en Cyril (14) maken zich ook zorgen over hun toekomst. Ze gaan achter hun bord op het plein zitten: ‘Jezus, not everyone can walk on water’. “Het is onze toekomst. We denken dat het beter is om nu in actie te schieten, in plaats van later”, zegt Cyril. “We hadden al in actie geschoten moeten zijn”, benadrukt Louie. “Maar dat is niet gebeurd, dus nu moet het écht gebeuren.”

Cyril: “Een dagje in de week school missen is echt geen ramp. Dat er zo’n spel van wordt gemaakt, snap ik niet.” “Nee, het is veel meer een ramp als we niets doen”, vult Louie aan. Hij zit nog op de lagere school en krijgt toestemming om deel te nemen aan de klimaatstaking. Bij de middelbare school van Cyril staan er straffen op. “Maar dat vind ik niet erg”, zegt Cyril. “Ik maak me echt zorgen over mijn eigen toekomst. Je ziet het ook gewoon op tv gebeuren allemaal. Het wordt er wel ingekaderd, maar de gevolgen zijn echt heel erg.” “Het is nu winter en het is warm. Dat is gewoon raar”, voegt Louie toe.

“Klimaat bepaalt echt wel ons leven”

“Het klimaat bepaalt echt wel ons leven”, zegt Lotte (21) die met haar zussen en vriendinnen een ijsbeer aan een lange stok omhoog houdt. “Ik vind dat een belangrijk punt dat gemaakt moet worden. Je kan dat niet zomaar negeren. Nu wordt dat wel gedaan. Daarom zit ik hier met mijn borden.” De studente woont in Leuven en vond het fijn eens in haar eigen stad actie te kunnen voeren. “Sowieso ben ik al naar bijna alle klimaatmarsen geweest. Dit is mijn 7^e keer.” Ze vindt het belangrijk dat er ook acties lokaal verspreid over het land gevoerd worden. Het is praktisch voor de mensen voor wie reizen lastiger is. 

Lottes zusje Siel (16) is ook al naar meerdere klimaatbetogingen geweest en ook naar de grote op een zondag afgelopen december. “Toen waren er 70.000 mensen op straat en toch heeft de politiek daar niet echt naar geluisterd. Daarom hoop ik dat we door te spijbelen misschien een nog harder signaal kunnen uitsturen naar de regering dat er écht iets gedaan moet worden, zodat er een betere toekomst is voor iedereen.”

Geen enkele lokale politicus heeft van zich laten horen op de sit in. Maar de scholieren en studenten geven niet op. Ze hebben niks te verliezen. Velen zijn bang dat als ze niks doen, ze juist veel te verliezen hebben. “Wij gaan zeker nog acties voeren in Leuven. Wij gaan door tot de politiek met een plan komt”, zegt Aaron. 

Ook Eveline is vastberaden. “Wij gaan zeker door tot de verkiezingen. Dat is een belangrijk moment waarop de verschillende politieke partijen hun beleidsplannen gaan moeten opstellen. We willen er druk achter zetten dat ze van klimaat en het tegengaan van klimaatverandering het belangrijkste thema maken, omdat dat de toekomst is. Dat gaat iedereen aan. Als het klimaat om zeep is, dan ga je ook binnen andere domeinen niet ver komen.”