De ware toedracht over Stelsel van Werkloosheid met Bedrijfstoeslag is dat SWT in de eerste plaats een werkloosheidsstelsel is. De ontslagen werknemer wordt een werkloze en ontvangt van de RVA een normale werkloosheidsuitkering. Een werkloosheidsuitkering dus die iedere werkloze die niet omwille van herstructurering wordt ontslagen ook zal ontvangen. Deze SWT-er kost de gemeenschap dus NIETS méér vergeleken bij andere werklozen. Meer nog: door het samenspel van belastingen en bijdragen, waaronder ook de hoge Decava-bijdragen, kost een SWT de gemeenschap minder dan een gewone werkloze.

Bovendien krijgt de SWT-werkloze van de gemeenschap enkel de normale werkloosheidsuitkering en niet de toeslagen voor oudere werklozen. En wel omdat in geval van SWT de werkgever ook een deel bijpast.

Bij een herstructurering van een firma, worden mits erkenning van de firma als onderneming in herstructurering of onderneming in moeilijkheden, degenen die worden afgedankt, ontslagen met een verkorte opzegtermijn. In de firma kan bij de onderhandeling van het sociaal plan ook worden onderhandeld over de ‘omvang’ van die tegemoetkoming. Wettelijk bedraagt die de helft van het verschil tussen de werkloosheidsuitkering en het laatste nettoloon. Bij Carrefour werd onderhandeld dat de vergoeding er voor zal zorgen dat de werkloosheidsvergoeding wordt aangevuld tot 95 procent van het laatste nettoloon.

Waarom?

Omdat de overgrote meerderheid van de medewerkers die worden ontslagen werknemers zijn die als aanvuller of kassierster werken in de winkels. De overgrote meerderheid ervan zijn deeltijds werkende vrouwen die aan het eind van hun loopbaan voor voltijdse prestaties een brutoloon van 2.100 à 2.400 euro hebben. Voor voltijdse prestaties! Wat betekent dat een deeltijdwerker met een contract van 24 uren zo ongeveer 1.640 euro bruto of iemand met een contract van 20u amper 1.370 euro bruto ontvangt.

Netto spreken we in dat geval over bedragen van 1.200 à 1.400 euro in de maand, zonder recht op vakantiegeld of eindejaarspremie. Als je op dergelijke bedragen bijpast tot 95 procent van het laatste netto, zijn dat heus geen vetpotten, veeleer peanuts die geenszins aanleiding geven tot welke werkloosheidsval dan ook.

Moeten we dan vrezen dat deze ontslagen werknemers zich gaan koesteren in de werkloosheid?

Met deze jaren op de teller zullen de meeste van hen niet bij de pakken blijven zitten. Dit is trouwens niet mogelijk: ze worden geactiveerd, ze worden klaargestoomd voor de arbeidsmarkt, eventueel geherorïenteerd en begeleid naar werk. In de eerste plaats onder begeleiding van de tewerkstellingscel die naar aankleding van de herstructurering moet worden opgericht.

Als ze hierna nog geen job hebben worden ze door VDAB niet met rust gelaten, ze moeten dan weliswaar niet actief op zoek naar werk, maar ze moeten wel werk aanvaarden dat hen door de VDAB wordt voorgesteld, en dat tot de leeftijd van 61 jaar. Het beeld van de ‘hangmat’ naar het pensioen en koestering strookt dus niet met de werkelijkheid.

Conclusie

Voor de gemeenschap zijn SWT-ers werklozen zoals alle andere. En meer zelfs, als je de kostprijs voor de ‘samenleving’ bekijkt, komen ze finaal zelfs goedkoper uit.

Deze mensen kozen niet voor de werkloosheid, ze zijn het slachtoffer. Zoals steeds vinden sommigen snel een job, anderen doen er langer over. En jammer genoeg zal een aantal onder hen nooit nog een job vinden. Cijfers van de VDAB tonen aan dat in 2017 minder dan 5 procent van de 50-plussers (waar ook deze SWT-ers toe behoren) nog een job vonden. Willen we deze mensen niet aan de slag, of krijgen zij geen kans meer?

De overheid wil mensen langer laten werken omwille van schaarste maar we stellen vast dat jonge mensen ook niet altijd makkelijk werk vinden. Maar liefst 17 procent van de huidige jongeren is werkloos. Zij staan aan het begin van hun leven en hun carrière. Voor een stabiel bestaan hebben ze behoefte aan een stabiele job.

Chris Van Droogenbroeck is nationaal secretaris distributie bij de vakbond LBC-NVK