Lastig gevallen worden op straat is ongeveer zo oud als de straat zelf. Als vrouw kom ik meer dan eens in contact met ongewenste blikken, opmerkingen en aanrakingen. Als twintiger ben ik nog niet in staat om gewoon door te lopen en deze blikken, opmerkingen of aanrakingen te negeren. De woede, de onmacht die op zo’n moment door mijn lijf gieren, maken me bang. Hoewel ik vaak genoeg de rationele goede raad kreeg om er geen aandacht aan te besteden, is dat gewoon te moeilijk bij momenten.

Los op zijn gezicht stompen

Daarenboven weet ik nooit op voorhand of de persoon die iets roept, het daarbij gaat laten. Is hij de man die er echt van overtuigd is dat ‘Lekkere kont!’ een opmerking is waar ik me beter door ga voelen? Is hij de jongen die stoer doet tegenover zijn vrienden? Is hij de kerel die me een tijdje gaat volgen en me voorstelt naar een hotelkamer te gaan? Zal hij mijn hand grijpen? Andere lichaamsdelen? Ik weet het niet. Maar in de milliseconde die volgt op zijn opmerking, gaan al die mogelijkheden door mijn hoofd. Vervolgens verstijf ik even van angst. Of flap ik er iets uit, om hem op afstand te houden. Hoewel de neiging om de man in kwestie gewoon los op zijn gezicht te stompen soms moeilijk te onderdrukken is, valt die reactie niet aan te raden. De fijne grens tussen angst en woede is snel opgezocht in dat moment.

Maar wat is nu eigenlijk een goede manier om te reageren? Me erbij neerleggen is geen optie. De eerste keer gaat dat misschien, maar na de vierde keer op dezelfde dag, is mijn grens bereikt. Me dan gedragen alsof er niets aan de hand is, kan ik simpelweg niet meer. Me aanpassen doe ik niet.  Dat strookt gewoon niet met mijn gevoel voor eerlijkheid en gelijkheid. Ik zou me niet moeten schamen om over straat te lopen, uit angst voor een opmerking of een vuile blik. Ik zou me niet anders moeten kleden, of minder drinken. Mijn vrijheid zou absoluut moeten zijn en niet beperkt tot het minimaliseren van ongewenste aandacht. Want dat is het. Hoe flatterend een man ook denkt te zijn.

Gekke gezichten en achtervolgingen

Er zijn door de jaren heen verschillende pogingen geweest, door vrouwen én mannen, om ongewenste aandacht te deflecteren. Zonder zelf fysiek gevaar te riskeren. Dat kan met humor, zoals vreemde gezichten trekken naar de persoon in kwestie, maar ook in volle ernst de persoon achtervolgen, terwijl je hem filmt met je gsm.

 Hoewel er iets te zeggen valt over deze reacties, zijn ze zeker niet perfect. Het gezicht trekken voor iemand, zal die persoon niet tegenhouden je verder te beledigen, of misschien zelfs handtastelijk worden om die blik van je gezicht te krijgen. Het filmen met je gsm is risicovol. Niet iedereen is happig om op YouTube te belanden. Daarenboven is het illegaal in België.

Fuck off

Het toont echter wel aan dat we op creatieve manieren op zoek zijn naar reacties geven. We zijn wanhopig voor nieuwe manieren van zelfverdediging, verbaal en fysiek. Al denk ik niet dat de tijd van sleutels door mijn knokels duwen, snel voorbij zal zijn. Ik wil een reactie die duidelijk maakt dat ik niet gediend ben met de blikken, opmerkingen of aanrakingen. Uit mijn reactie moet blijken dat ik het niet oké vind dat een man me op die manier behandelt, zelfs al vindt hij dat het grappig of onschuldig is. Bovenal zoek ik een reactie die ervoor zorgt dat de man in kwestie twee keer nadenkt de volgende keer dat hij iets wil roepen. Want uiteindelijk zou ik niet moeten reageren, als hij om te beginnen zijn mond had gehouden.

Zolang ik die opmerkingen krijg, blijf ik op zoek gaan naar reacties. Die mogen best humoristisch zijn, naar mijn mening. Ik wil graag op een grappige manier mijn boodschap overbrengen, zolang de boodschap maar duidelijk is. Fuck off. Daar komt het op neer. Want ik moet me er niet bij neerleggen, zelfs al is lastig vallen zo oud als de straat.