Ludo De Brabander van Vrede vzw vertelde voor de aanvang van de film hoe regisseur Rashid Masharawi via kleine toevalligheden en eigen interesses in de cinemawereld terecht is gekomen.

Masharawi werd in 1962 in Gaza geboren en groeide op in een vluchtelingenkamp. Hij studeerde film in Israël, en Ramallah werd zijn woon- en werkomgeving. Hij startte als medewerker met kleine jobs (decor), kreeg iets later een bijrol en was als eerste Palestijnse filmmaker op het filmfestival van Cannes. Zijn film Curfew (1994) werd daar gelauwerd met de UNESCO-prijs. Een niet onbelangrijke en symbolische prestatie.

De motivatie van deze man maakt dat zijn cinematografische interesses verder reiken dan de regie van films. Zo is hij een drijvende kracht achter de promotie van de lokale Palestijnse film in en buiten Palestina. Naast de stichting van de Cinema Productions Distributions Center, zorgt hij ook dat de Palestijnse films in vluchtelingenkampen kunnen worden vertoond dankzij een ‘mobiele cinema’. Daarenboven organiseert hij jaarlijks een kinderfilmfestival.

De gedrevenheid en de persoonlijke ervaring als Palestijns vluchteling, maken de fictiefilm iets minder fictief, en dat is nu net het mooie. Hoewel Laila’s Birthday wordt gedefinieerd als fictiefilm, kan je dit werk niet wegdenken uit het politiek kader inherent aan de huidige situatie.

Het verhaal speelt zich af in Ramallah, een Palestijnse stad op de Westelijke Jordaanoever. De film toont het verloop van een dag uit een Palestijns gezin, waar vooral de vader, een ex-rechter die nu uit financiële noodzaak taxichauffeur is, getoond wordt in zijn race tegen de klok. Omdat het de verjaardag is van zijn dochter moet hij om acht uur thuis zijn.

Hij begint zijn dag steevast met naar het ministerie te gaan om zijn job terug te krijgen, maar krijgt telkens het deksel op de neus. Nadien begint zijn tocht door de stad en tracht hij de chaos van de dag door te komen. Want al hoopte hij op een rustige dag, het Palestijnse dagelijkse leven heeft andere plannen.

Hij maakt het zichzelf nog moeilijker door zijn eigen strenge ‘taxi-beleid’, over wie al dan niet mee mag. De film eindigt positief, aan alle chaos en perikelen komt een einde en, het heeft hem nog iets opgeleverd ook …

De film toont op een originele manier hoe de Palestijnse bevolking, in een gebied waar bomaanslagen, bezettingen en demonstraties alledaagse kost zijn, probeert om een zo normaal mogelijk leven te leiden.

‘Eye on Palestine’ filmfestival loopt nog tot 27 april in Gent en Antwerpen en trekt dan verder naar Brussel en Leuven.