Laat ons voor de liefde kiezen
Ruth Van de steene

Laat ons voor de liefde kiezen

maandag 12 januari 2015 16:12
Spread the love

Er is
zoveel gevoeld, geschreven en gezegd de afgelopen twee dagen, over
die moorden. Maar één ding weet ik: na de schok en het verdriet dat
ik voelde toen ik het nieuws voor het eerst heb vernomen, voelde ik
een ongelooflijke warmte en hoop bij het zien van al die mensen die
samengekomen zijn op pleinen overal ter wereld. De solidariteit
straalde van het televisiescherm. De verbondenheid. De moed ook, de
keuze om niet toe te geven aan angst. Zoiets geeft vertrouwen, en
toont een glimp van een wereld waarin ik graag wil leven.

Maar
dan kwamen er ook andere stemmen, die andere gevoelens bij me
oproepen. Er moest rap rap meer politie en leger op straat in
Frankrijk. Om te beschermen en een gevoel van veiligheid te creëren.

Op
mij hebben die stoere mannen in camouflagepakken met hun enorme
geweren nochtans het tegenovergestelde effect: ik voel me helemaal
niet veilig en ik weet ook helemaal niet hoe te reageren op hen. Mag
je hallo zeggen? Een mopje maken? Een koekje geven? Of mag je juist
geen oogcontact maken en moet je braaf verder stappen als een brave
burger en vooral niet te raar doen? Nee, ik denk dat mijn
veiligheidsgevoel omgekeerd evenredig is met het aantal geweren om me
heen.

En
dan de islam, want die heeft hier volgens velen veel mee te maken.
Bart De Wever vond het bijvoorbeeld maar een evidentie dat “de
moslimgemeenschap” de aanslag veroordeelde. Ik ben het daar niet
mee eens. Volgens mij heeft deze aanslag bitter weinig met religie,
en nog veel minder met geloof te maken. Is het niet meer dan het
excuus, dat al de wreedheid moet rechtvaardigen. Een doel dat de
middelen heiligt. Dat doel is dan eender welk doel, het is hen immers
enkel om de middelen te doen. En als we dan toch vinden dat er
gemeenschappen zijn die dit soort gebeurtenissen luidkeels moeten
veroordelen, dan vind ik dat er maar één gemeenschap is die dat
moet doen, en dat is de grote mensengemeenschap. Zijn het namelijk
geen mensen die de aanslag hebben gepleegd?

Zouden
we bij een aanslag van extremisten zonder geloofsovertuiging
verwachten dat “de atheïstische gemeenschap” die veroordeelt?
Die extremisten zijn immers een bijproduct van hoe zij kiezen in het
leven te staan. En als je er voor kiest atheïst te zijn, ben je
medeverantwoordelijk voor elke idioot die zich ook zo noemt.
Uiteraard.

En
als we nu eens stoppen met onszelf en anderen zo vreselijk tekort te
doen door elkaar in hokjes te duwen die veel te klein zijn. En meer
energie steken in het samenkomen, want stiekem geloof ik dat de
meesten onder ons nog zo slecht niet zijn.

En
ik geloof ook niet, zoals Bart De Wever misschien vindt, dat er geen
waarden meer zijn in Europa: ik geloof wel dat er veel vrijheid is om
zelf op zoek te gaan naar de waarden die we belangrijk vinden en dat
we in onze kapitalistische samenleving niet altijd aangemoedigd
worden om daarbij solidariteit te verkiezen boven ellebogenwerk. Die
vrijheid impliceert dus ook een keuze en een verantwoordelijkheid.
Vrijheid nodigt uit tot een innerlijke zoektocht die niemand anders
voor ons kan (en mag) doen. Er zijn ons vroeger vaak waarden opgelegd
van buitenaf, door religies en regimes, waaronder dit soort
zelfreflectie niet noodzakelijk werd aangemoedigd, integendeel.
Waarden zijn lege dozen als er niet bewust voor gekozen wordt.

Er
wordt betreurd dat we in het Westen niets meer hebben om voor te
sterven. Ik betreur dat helemaal niet. Er is al meer dan genoeg
gestorven geweest. Ik zie veel liever dat mensen iets hebben om voor
te leven. Ik zou graag zien dat we met z’n allen veel meer liefde
geven, om te beginnen aan onszelf, zodat we ons eigen leven waardevol
genoeg vinden om het te leven in plaats van er voor te sterven; zo
hebben we ook nog iets aan elkaar.

Dus
kom, laat ons eens zot doen, elkaar een handje geven, onszelf niet te
serieus nemen en onszelf en elkaar niet dood-, maar levensgraag zien!

take down
the paywall
steun ons nu!