Update 11u20 met tragische takken in de Stamboom
De eerste film van Charlie Kaufman krijgt vier van de vijf sterren, het boek Antkind alle vijf in DS Magazine (dat is het glossy deel van de krant, dat glamour vooropstelt, volgens kwatongen gecentreerd rond kitsch en oppervlakkige schoonheid, luxe en dies meer). De scenarist, romanschrijver en regisseur krijgt hier als “definitie” van zijn persoonlijkheid dit: een existentialist die in de diepte van het bestaan kijkt en ziet dat het allemaal absurd en belachelijk is. Nu, ok, als dat grappige, interessante cinema oplevert, waarom niet?
In elk geval lijkt op het eerste gezicht, ook vanuit het sprekende portret, de persoonlijkheid van Charlie verschillend van de onze. Ook als ik de aard van onze voorouders in de stamboom van vader en moeder erbij haal. Langs moeders kant verwijst onze familienaam naar diepe religiositeit (Hugenoten) en daarbij horende eeuwen van vervolging. Er zijn zowel strijdbare bokskampioenen, gevangenisbewakers, beeldhouwers, melkmeisjes, als park-rangers, hoofdboekhouders met gevoel voor wiskunde en herenboeren met zin voor de handel te vinden aan die kant; en natuurlijk al dan niet aangename huismoeders, een tante met talent voor essay, leraressen, gouvernantes, fotografes…. Aan vaders kant is het martiale, het militaire aanwezig, een soort leden van krijgersvolken, zeg maar: verkenners boven vijandelijk gebied, zeevaarders. En er zijn rechters in die kant van de kruin van de stamboom en dienstbare stewards, fotografen ook.
Conclusie kan misschien zijn dat wij niet snel zullen akkoord gaan, ook juist op wat hogere leeftijd, wanneer de identiteit van de mens meer en meer door zijn genen wordt bepaald, met de visie dat het leven absurd is.
In ditzelfde magazine vinden wij de uitspraak van Martin Luther King: de bevrijdingsvechter en zijn volgelingen vonden dat geldzucht de root of all evil was.
Helaas is elke “maatschappij” gericht op handel. Zoals ik gisteren in café Moka nog las in het kleine boekje-pareltje “L’homme qui marche” van de geniale Christian Bobin.
Dat sociaal-existentiële feit zou kunnen verklaren waarom verschillende leden van onze grotere familie de verte en de desolate landschappen hebben opgezocht. Hoewel de trauma’s van de tweede grote oorlog daar ook wel voor iets zullen tussen zitten.
Kortom, in onze familie zijn wij geneigd de uitdaging aan te gaan, en de zin te zoeken van het bestaan, samen. Dat is niet origineel, mensen zoals de wijze Mark Eyskens vinden dat juist in deze activiteit van de mens de betekenis van het leven is te vinden.
De figuur die deze week met portret via Getty images in de krant figureert is intussen merkwaardig eenvoudig samen te vatten met een stil en goed beschouwen van zijn voor- en familienaam.
Charlie is gewoon zo knotsgek en in voor entertainen als Charlie Chaplin.
Kaufman lijkt verder de kwintessens van de homo mercator: de eeuwige verkoper. Als je de Andere mens vooral ziet als iets waar je munt kunt uit slaan, is de zin van het bestaan onder de bomen, de zon, de maan, boven de aarde, het strand en het gras, en met de wondere weerspiegeling van jezelf in de ogen van je geliefden… natuurlijk gauw zoek.
Laat de fotografen van Getty (en de reporters van de glamourkrant) voorlopig maar langs mijn huis, atelier en tuin trekken zonder mij op te merken. James Rebanks en Chris Van Camp wachten trouwens op nadere kennismaking.
Wij in onze familie lijken uit hout gesneden dat mens en God aankijkt wanneer ze voor ons verschijnen. Wij sluiten onze ogen niet zo snel voor de bijhorende flits.
________________________________
“I am thinking of ending things” nu via Netflix
