Welkom op de blog van Radio 68, de zender waarop je een selectie kan beluisteren.

Ter herinnering. Frankrijk heeft de oorlog tegen Bismarck verloren, maar de Pruisen beslissen wijselijk om Parijs niet in te nemen, want daar heeft het volk zich bewapend en georganiseerd: veel Parijzenaars keerden zich niet enkel tegen de Duitse keizer, maar ook tegen het eigen regiem van Napoleon III, gesteund door de clerus, de adel en de militairen. Wanneer op 29 januari 1871 een wapenstilstand wordt getekend, heeft de Parijse bevolking een hele winter lang kou en honger geleden. De oude machthebbers en de militairen ontvluchten Parijs, maar zijn zinnens de hoofdstad te heroveren. De Commune wordt geïnstalleerd op 28 maart 1871.

In mei keert het regeringsleger terug en richt een ware slachting aan, die bekend staat als “La semaine sanglante” (de bloederige week). De vervolgingen en executies duren tot in augustus: tienduizenden worden gedood, opgesloten, tot dwangarbeid verplicht of verbannen, zoals Louise Michel, die naar het strafeiland Nieuw-Caledonië wordt gestuurd.

De Commune als voorbeeld

Op deze plaat brengt Serge Utgé-Royo met eenvoudige chansons hulde aan deze volksopstand van arbeiders, de kleinburgerij, de eenvoudige middenstander, artiesten en intellectuelen. Utgé-Royo, zelf een kind van Catalaanse Republikeinen die op de vlucht moesten voor Franco, vraagt ons het voorbeeld van de Commune indachtig te blijven: de zelforganisatie van het volk; inspraak; de strijd tegen uitbuiting, verknechting en terreur; het grenzeloos geloof van de Communards in een betere wereld die ze zelf zouden bouwen, maar evengoed aan de cultuur van het gewone volk. Dat doet Utgé-Royo met hedendaagse nummers van hemzelf of bevriende artiesten, maar ook met liederen van toen. 

Het openingsnummer “La Commune n’est pas morte!”, vat de boodschap van dit werkstuk plaat samen. Het dateert van na de val van de Commune en werd gepend door Eugène Poitier, die tevens De Internationale op zijn palmares heeft staan. Eens komt de Commune terug en wordt de onderdrukker verslagen.

Bloed op het trottoir

“La semaine sanglante” werd door Communard Jean-Baptiste Clément geschreven toen het “bloed van het trottoir stroomde” en moeders samen met hun kinderen werden vermoord. Hij roept om een Republiek van “gerechtigheid en werk”. Clément was een ooggetuige en werd zelf achtervolgd door de militaire overheid. 

“La Canaille” dateert van vóór de Commune, maar werd tijdens de dagen van de Commune effectief gezongen. Zoals de geuzen bij ons, draagt het Parijse gemeen fier de titel van “canaille’, uitschot. Want zij zijn de arbeiders van het harde labeur, de scheppers van muziek en poëzie, dit “ras van ijzer” dat de Bastille bestormde… C’est la canaille; eh bien, j’en suis. 

Referentie
Serge Utgé-Royo: “La Commune n’est pas morte”, vol. 3 van de reeks “Contrechants de ma mémoire”, Edito Musiques, www.utgeroyo.com 

De uitzending  
“Free Speech * De Gedachten zijn vrij”: ‘s maandags van 16 tot 20 uur. Herhaling: ‘s dinsdags om 12 en om 16 uur, ’s woensdags om 12 uur., www.radio68.be.

Radio 68
Radio 68 www.radio68.be is een niet-commerciële en onafhankelijke internetradio die opkomt voor bepaalde types muziek en woord die je zelden of nooit hoort in een samenleving waar enkel geld en glitter telt. Radio 68 wil ook de herinnering levend houden en focust daarom op zeldzame, vergeten, over het hoofd geziene, onterecht opzijgeschoven, niet-commerciële en door de media verbannen artiesten, genres en muziekjes.