Met
bieden van een veilig onderkomen aan  244
Syrische christenen uit Aleppo dragen enkele leden van de regering direct bij
aan het  sektarische discours dat Syrië
en Irak sinds enkele jaren verscheurt. Deze reddingsactie van  twijfelachtig allooi die neigt naar vals
favoritisme om hoofd te bieden aan de vluchtelingenquota opgelegd door Europa,
dreigt verstrekkende gevolgen te hebben voor de achterblijvers in een regio die
geteisterd wordt door verdeeldheid onder de verschillende minderheden en
religieuze groepen. Een pick and choose strategie achter de rug om van
de Belgische burger en over de rug van alle slachtoffers uit de getroffen
regio.

Nu,
het gaat mij niet over het wel of niet verdiende lot van deze  244 Syrische christenen. Aleppo dat tot één
van de frontlinies wordt gerekend van het conflict, wordt al sinds 2011 zwaar
geteisterd door geweld. Hoewel de resulterende ellende op de meeste inwoners
van Syrië van toepassing is mogen de christenen in Syrië terecht als één van de
geslagen honden worden beschouwd. Minderheden zijn vaak de kop van jut en
worden naar gelang het de verschillende partijen uitkomt ingezet als joker of gebruikt
als zondebok. Ter illustratie: het regime van Assad gebruikt haar tolerantie en
bescherming van de christenen als één van de legitimaties voor haar strijd
tegen het islamistisch radicalisme, waardoor deze groep, zonder dat ze daar om
gevraagd hebben, geassocieerd wordt met het regime. Dit is koren op de molen
van de islamistische oppositie die in de christelijke minderheid een gemakkelijk
doelwit vindt om haar lusten op bot te vieren in de strijd tegen het regime en
in haar poging tot het oprichten van een islamitisch kalifaat. De burgeroorlog
in Irak en Syrië wordt nu langs de grote etnische en religieuze breuklijnen uitgevochten
en hoewel dit niet als de oorzaak van het conflict mag worden beschouwd, wordt
dit mechanisme wel als drogreden gebruikt voor het geweld met miljoenen
vluchtelingen en honderduizenden doden tot gevolg.

De
actie van Reynders en Francken, die deze sektarische koers openlijk voert en
voedt, is problematisch op twee vlakken. Wat we zien is de reinste verdeel- en
heerspolitiek verkocht aan de Belgische burger onder een dikke laag christelijke
moraal. Onder het mom van ‘iets doen is beter dan niets’ permitteren  Francken en Reynders zich het Belgische
vluchtelingenquotum bij elkaar zoeken in de grote catalogus van het
geopolitieke drama. Door het onderkennen en actief voeden van dit sektarisch
discours kiezen de heren openlijk  partij
voor één van de zijden van het conflict.

Het
feit dat het concreet verlopen van de reddingsactie in mysterie is gehuld,
voorspelt niet veel goeds. Het excuus hiervoor is het garanderen van de
veiligheid van de personen in kwestie en achterblijvende familieleden. Hier zit
ongetwijfeld een kern van waarheid in, maar het gebrek aan openheid blijft verdacht
en roept de vraag op hoe men in de chaos die eigen is aan conflictgebied een
ogenschijnlijk efficiente manier heeft gevonden om 244 mensen naar België over
te brengen. Deze reddingsactie lijkt op een transactie, de vraag die zich stelt
is wat hier tegenover staat.

Hoewel
het nauwelijks een verassing mag heten dat pragmatiek en politiek hand in hand
lijken te gaan, wordt de Belgische burger met deze actie om de tuin geleid. Een
ogenschijnlijk ethische kwestie wordt door enkele leden van de regering
uitgemolken om een antwoord te bieden op de Europese richtlijnen inzake de
vluchtelingentoestroom en houdt  bovendien
tegelijkertijd hun eigen achterban koest.

De
selectieprocedure, zoals  die woensdagavond
jongstleden werd omschreven in Ter Zake door dhr. Geleyn, woordvoerder van de
actiegroep  verantwoordelijk voor de reddingsactie ,
is van grote tragiek geweest. Echter, de schaal valt in het niets bij de
overkoepelende tragiek in de regio. Vluchtelingen selecteren op basis van geloofsovertuiging
doet de omvang van de algemene miserie geweld aan en deze selectieve Belgische druppel
op de gloeiende plaat van het vluchtelingenprobleem getuigd van dergelijke nihilisme  dat de grootschaligheid van het probleem
wordt gebagatelliseerd . De rangorde van acceptabel migrantenpotentieel valt
wellicht te verklaren in het licht van de algemene waarden van de partijkleur
van de staatssecretaris van Asiel en Migratie, waarbij het bovendien verre van
een vaststaand feit is dat deze groep mensen zich zullen voegen naar zijn
utopische ideeën over integratie. Een ander element wat zorgen baart is de
toekomst van de achterblijvers die zich opnieuw door vals favoritisme zien
omringt en die zich staande moeten weten te houden in tijden van grote
religieuze en etnische verdeeldheid.

Over
de rug van deze 244 individuen en de rest van de Syrische bevolking, en achter
de rug van de Belgische burger hebben Reynders en Francken het antwoord op de
uitdaging van Europa aan België inzake de vluchtelingentoestroom gevonden. Met
wat mooie woorden en flinke dosis christelijke moraal slaan de heren twee
vliegen in een klap: voldoen aan de opgelegde regels van Europa en een mooi
praatje voor de achterban, die met gerust hart kan gaan slapen zonder zich
zorgen te maken over de bedreiging van de eigen cultuur…