Voor wie niet heeft gevolgd : een jeugdinstelling vroeg bijstand van de Antwerpse politie voor een 14-jarig meisje dat agressief reageerde. Vervolgens kwamen ze met het Snelle Respons Team en schoten met een kunststofkogel op het meisje om haar tot bedaren te brengen.

Welk boekje bedoel je, Antwerpse politie? 
Dat we het normaal vinden een kindercrèche te laten controleren door verschillende politieagenten? Dat we het ook normaal vinden dat een minderjarige jongen op ‘t Kiel met zes mensen op de grond wordt gegooid, uren wordt meegenomen en zonder excuses terug wordt vrijgelaten want “oeps, de verkeerde”. 

Dat we het ook normaal vinden dat Sarah (schuilnaam) vanaf haar 13 jaar zes keer heeft geslapen in een politiecel omdat ze verschillende keren agressieve buien kreeg in de kinderpsychiatrie? Uiteindelijk werd ze nationaal beroemd omdat ze met haar teddybeer en medicatiezakje door een ambulance werd afgezet op de trappen van de jeugdrechtbank. 

Ik ken Sarah. Ze werd op haar 12 jaar gruwelijk verkracht op Linkeroever door enkele zotten. Een proces kreeg ze niet. De daders werden als “illegaal” reeds het land uitgezet. 

Na Jonathan Jacob zou je verwachten dat we aandacht hebben voor zieke mensen. Dat we met expertise kijken hoe we beter kunnen tussenkomen bij mensen die een crisis doormaken. Jonathan Jacob zat al in een politiecel. 

Hier zat een minderjarig meisje in een zorgomgeving. Een omgeving waar het absoluut belangrijk is dat kwetsbare kinderen er zich veilig voelen. 

Het is een publiek geheim dat ik jaren van mijn jeugd doorbracht in een jeugdinstelling. Voor wie denkt dat agressie in jeugdinstellingen toeneemt, kent zijn jeugdzorgpappenheimers niet. 

Meermaals heb ik in mijn leefgroep agressie gezien. Zo was er Bart (schuilnaam), hij kwam van de gesloten instelling Mol bij ons na goed gedrag en had een ketting van een fiets gehaald. Met die ketting plakte hij een opvoeder tegen de muur. Dat beeld vergeet ik nooit want het was erg shockerend. Maar er kwam geen politie bij. Andere opvoeders kwamen en probeerden Bart te kalmeren. Pratend, met info, zijn context kennend. 

Door besparingen in de sector is dat echter nog amper mogelijk. Leefgroepen met kinderen die met een agressiestoornis kampen zijn onderbemand. Het hoppen met kinderen van instelling naar instelling maakt dat opvoeders in sommige voorzieningen de kinderen amper kennen. En dan wordt bij een crisis de knop ‘politiebijstand’ snel ingedrukt. 

We hebben zorgteams nodig. Teams die ambulant ondersteuning bieden bij crisissen. Dat vraagt budget. Dat vraagt politieke draagkracht. Zodat Sarah niet zes keer naar een politiecel moet. Zodat we niet schieten met kunststofkogels op een meisje dat moeite heeft met haar situatie en haar tonnen verdriet niet de baas kan. 

Privacy belet mij dieper in te gaan op de voorgeschiedenis. Maar neem het van mij aan : wanneer je daar geplaatst bent heb je als kind al heel wat merde en shit meegemaakt. 

Kogels helpen daarbij niet om vertrouwen in mensen en omgeving te herstellen. 
Daar zijn zorgteams nodig. Die tijd nemen. Die praten. En die luisteren.