Update: extract uit de column van Hilde Van Mieghem en cijfers van J. Holslag.

Na het beluisteren van het ochtendjournaal om acht, bespreken wij aan de ontbijttafel de situatie. Vandaag lijkt mij duidelijk dat we een speciale kwestie bij de staart hebben. Het onrecht, (verergerd door het schuldige onbegrip, het wraakroepende misverstand), van de medemensen die een inenting tegen het brute, dodelijke en veel pijn en overlast brengende virus vanuit meestal hilarisch kromme redeneringen weigeren. In Oostenrijk neemt de regering de leiding. Zij geeft gehoor aan het door de wetenschappen ondersteund gezond verstand. Zij eist gehoorzaamheid van de bevolking in deze volle crisistijd met reëel levensgevaar. Kan dit ook in België?

Rellen in onze hoofdstad

Vijfenendertig duizend betogers kwamen opdagen. Ze staken bepaalde zaken in brand, ze waren gewelddadig naar de ordediensten (drie agenten werden gewond, tegenover slechts één betoger; er werden wel dertig betogers opgepakt). Ze waren met veel. Professor Stefaan Walgravens was duidelijk in het journaal: de sociale media zijn een nieuwe factor, in dit geval werken ze als de oude netwerken genaamd vakbonden en politieke partijen, om mensen te verzamelen en op te roepen. En ook: “Wij hebben misschien toch een beetje de omvang van deze onderstroom van tegenstribbelaars wat inenting betreft, onderschat”. Je hoorde de monkellach in de woordkeuze en de toon die de menswetenschapper aansloeg. Ik ben dan blij dat er nog figuren zijn die met voldoende afstand naar dit soort dingen kunnen kijken, dat er hen het lachen niet bij vergaat.

Maar goed, het feit is: er zijn ongelofelijk veel mensen die niet hebben begrepen hoe goed, neen hoe nodig het is iedereen een inenting te geven. Die de strijd tegen de natuur, in dit geval tegen haar kleine en smerige vertegenwoordiger met de mooie naam die naar een kroon verwijst, van geen kanten in de vingers hebben.

Er is ook ander nieuws, uit het buitenland, en de redactie heeft dit duidelijk gekaderd zodat het relevant, interessant wordt voor de Nederlandstalige luisteraars. In Oostenrijk, dat land dat evenveel inwoners telt als  het onze, maar dat tussen hoge en koude bergen is gevat, het land waar de jonge Hitler leefde, dat ooit de kern vormde van het grootste rijk van Europa, samen met Hongarije, is om middernacht een nieuwe strenge LOCKDOWN ingegaan. Die twintig volle dagen zal duren. De kinderen mogen nog naar school, maar  uit de metro-uitgangen ziet onze reporter ter plaatse druppelsgewijs maar een paar mensen komen, terwijl dat in normale tijden honderden, duizenden gebruikers van het openbaar vervoer zijn. Stel je voor. Bovendien: in Januari legt de Oostenrijkse regering aan alle landgenoten gewoon de “Impfplficht”, de verplichte inenting op!

Herinner je de pokken

Dan ga je dit vergelijken met de uiterst voorzichtige politiek in ons land, in ons gewest. Ik heb het persoonlijk een beetje gevolgd. Hoe niet alleen de zeer jonge regeringsploeg die wij nu hebben, maar ook een heleboel adviseurs daar rond, op eieren lopen. Niets durven verplichten. Een verplichting zou niet goed zijn. Je zou daardoor de NEIN-zeggers (hoe dan?) in de kaart spelen. Dwang is niet meer sexy. Voor mij leunt deze policy aan bij de slapstick, bij het absurde. De mannen en vrouwen die zoals wij in de jaren zestig zijn geboren, of in de decennia daarvoor,  weten nog hoe het ons als kind bijzonder geheimzinnig voorkwam: alle jongens en meisjes in de klas, en bij navraag ook onze mama en pappa, vertoonden een rondje dat veel weg had van een veelpuntig sterretje in een cirkel van een centimeter doormeter op de linker of rechterschouder. Dat bleek het sympathieke litteken te zijn dat het zichtbare souvenir was van… de verplichte inenting tegen de Pokken. Koepokken en pokken, een vreselijke ziekte die ooit veel doden maakte, maar nu wereldwijd is opgehouden te bestaan. Geen haantje de voorste die toen op het idee kwam zich daar baldadig, gebelgd, brutaal, apodictisch (volop vanuit het eigen gelijk, zonder zelfbevraging of zelftwijfel) tegen te verzetten.

Politiek potentieel zien

Persoonlijk meen ik dat veel mensen nog wel een veel grotere bereidheid  hebben de hoogste overheden te Gehoorzamen, als de reden voor de geëiste trouw goed wordt uitgelegd en als de reden gegrond is. Het valt toch op hoe de meest “unruly” politieke families, zoals de sympathisanten van het Vlaams Belang, toch net die burgers zijn die streng politieoptreden vragen en krachtdadige leiders? Kinderen vragen naar verluidt sinds een jaar of twintig zelf om een strengere, meer veeleisende, dirigerende aanpak van ouders en leerkrachten. Autoriteit is mooi en goed, het is geen vies woord. Het virus is vies.

Misschien kennen veel tegenstanders van inenting onze geschiedenis onvoldoende. In oorlogstijd, met de troepen en bommen van de vijand aan onze voordeur, zijn mensen bereid sterke leiders te horen en te volgen. De strijd tegen het virus dat de ellendige ziekte Covid veroorzaakt, is óók een strijd op leven en dood. Regeringen die verantwoordelijkheid & strakke leiding op zich nemen in tijden van nood, die zullen wellicht juist meer respect krijgen van de stemgerechtigden, in plaats van minder. Dat is mijn voorspelling. De politiek zucht dat zij veel geloofwaardigheid en respect is kwijt geraakt: heren en dames: grijp uw kans. Het virus kan nooit een excuus genoemd worden, daar is het echt te gemeen en te taai voor.  Het is de ware tegenstander. Wees gerust, de mens van alle tijden heeft in zijn diepere lagen van bewustzijn een idee over wat dat is: de gemeenschappelijke vijand. Zullen onze ministers voldoende uitlegkracht en wilskracht, gezag opbrengen?

In de week  na de regeringsverklaring die de premier uitsprak op 1 oktober 2020 heb ik het voorspeld in deze blog: een mooie regering, samengesteld uit merkbaar integere, welwillende figuren, een “coalition of the willing”, na een akelig lange tijd van blokkering. De eminenties, zo schreef ik, zijn wel erg jong, en dus per definitie onervaren. “Ik zie een goed beleid gevoerd worden door deze mensen die zich samen scharen achter de opdracht de houdgreep van de politieke formatie die vastgeketend zit aan een Onverwerkt Verleden te verlaten. “Maar als wij “een oorlog” krijgen, dan zal deze ploeg wellicht minder goed optreden”, zo schreef ik. Prove me wrong, mijnheer de Premier en waarde Ministers.

Addendum sive modus epilogus

1. Hilde Van Mieghem in de column van De Morgen van zaterdag 20 november 2021:

“Het Mechelsplein is één groot caféterrein geworden sinds Covid-19 de wereld teistert. Daar bevindt zich een mensensoort die zich in naam van de vrijheid met te veel geestrijke dranken volgiet en ze staat niet altijd stevig op de benen. (..) Je moet verdomd goed uitkijken om niet uit te glijden over wat er allemaal op het plein is terechtgekomen. Naast stapels afval en ettelijke maaginhouden vindt je hele gerechten die van pure zattigheid tegen de grond gingen nog voor ze opgegeten werden. De grenzeloze drang naar vrijheid zonder verantwoordelijkheid is stuitend.”

2. Laten we nuchterheid nastreven:  Covid is dodelijk (cijfers per jaar)

. doden door kanker: 356 per 100,000 inwoners

. doden door Covid: +/- 130 per 100,000 inwoners

. doden door andere ongelukken: 32 per 100,000 inwoners

. doden in het verkeer: 5,6 per 100,000 inwoners

. doden door geweld: 1,7 doden per 100,000 inwoners

. doden door terreur: 0,00004 per 100,000 inwoners

Bron: het stukje van Jonathan Holslag op zijn Facebook profiel.

Onze man in Amerika

Persoonlijk ervaar ik bij het beluisteren van het ochtendjournaal niet alleen ergernis. Zo put ik energie uit de warme, gezagvolle stem van Björn Soenens, die op mooie manier commentaar geeft bij het drama van de dol geworden man aan het stuur die doorheen een kerstoptocht is geploegd en doden heeft gemaakt, in de buurt van Milwaukee, aan de overkant van Chicago aan het Lake Michigan, waar mijn voormalige schoonzuster haar woning heeft. Soenens is een ongelofelijk gezonde beer, met een wijs oordeel en veel medemenselijkheid. Een reporter die bereid is zich te buigen over stinkende poelen van onrecht en over de grootste dommigheden. In dit profiel herken ik mij wel wat.

Illustratie

Alexander De Croo, geportretteerd net na zijn ambtsaanvaarding als premier, gedeeld op 8 oktober 2020 via Flickr door fotograaf Marc Jaspers.