Het Amerikaanse tijdschrift Scientific American geeft in een artikel een overzicht van de milieueffecten van al het romantisch geweld op 14 februari. “Te beginnen met het klimaat”, stelt het artikel. “De meeste rozen in de Verenigde Staten en Europa zijn geïmporteerd uit warmere klimaten. Het vlieg- en wegtransport om ze tot in onze bloemenwinkels te krijgen, leidt tot de uitstoot van duizenden tonnen CO2-uitstoot in de atmosfeer.”

Alleen al de 100 miljoen rozen die speciaal voor Valentijn in de VS gekweekt worden, zouden goed zijn voor een CO2-uitstoot van 9000 ton. De rozen hier kweken in serres is ook geen oplossing: uit een onderzoek door de Britse Cranfield University uit 2007 bleek dat daarvoor nog meer energie nodig is dan voor bloemen uit bijvoorbeeld Kenia.

Water en pesticiden

Ook de kweek zelf is verre van milieuvriendelijk. De bloementeelt leidt tot een hoog waterverbruik en er zijn ook aanzienlijke hoeveelheden pesticiden nodig om de rozen perfect te krijgen. De sproeimiddelen zijn schadelijk voor de arbeiders in de plantages en voor het lokale milieu. Het milieu wordt ook aangetast door de grootschalige bloemenkwekerijen, die de plaats innemen van bossen en draslanden.

Wie een bloemetje wil, kan beter kiezen voor seizoensbloemen of bloemen met een eco- of fairtradelabel. Nog beter is een potplantje, dat gaat veel langer meer.

Het milieu is dus beter af met een romantisch liefdesgedicht dan met een bos rozen. Wie toch absoluut een bloemetje wil, kan volgens Milieucentraal.nl beter kiezen voor seizoensbloemen zoals chrysanten of tulpen, of bloemen met een eco- of fairtradelabel. Beter is ook een potplantje: dat gaat bij goede verzorging veel langer mee dan snijbloemen.