De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Kom kruip saam gat.

Kom kruip saam gat.

maandag 6 december 2010 22:41
Spread the love

Dit is de reclameslogan die gebruikt wordt om een bezoek te brengen aan de Cango Caves van Oudtshoorn. We laten ons verleiden, vooral door de slogan, om een bezoek te brengen aan de grotten. Het is maandag 6 december 2010. In België betekent dit Sinterklaasdag. Dus doen we ons zelf een cadeau.

Daar ons programma voor vandaag behoorlijk vol zit gaan we al vroeg op pad. Vanaf 09.00 uur kan je elk uur een ondergondse rondleiding krijgen. De eerste rondgang missen we daar Sylvie haar fototoestel vergeten is. Dan maar de tweede om 10.00 uur. We dalen af via een stelsel van trappen naar de onderwereld waar de Koi (oorspronkelijke bewoners van Kaaps Zuid Afrika) zich beschermden tegen willde dieren. Wat we te zien krijgen is mooi. Gedurende een uur loodst onze spraakzame gids ons van ene galerij naar de andere. Op elke plaats waar we komen heeft hij wel een anekdote. Het is fijn om naar te luisteren. Op vele plaatsen waar we komen zie ik prachtige beeldhouwwerken gemaakt door moeder natuur. Mijn inspiratie werkt op volle toeren. Het valt ons op dat het, in tegenstelling tot vele andere grotten, helemaal niet koud is. Er heerst een constante temperatuur tussen de 18 en 20 graden. Dit komt omdat deze grotten maar één in- en uitgang hebben en er geen luchtcirculatie is. Het is echter de moeite waard.

Swartbergpas.

Na ons bezoek aan de grotten trekken we de bergen in. De swartbergpas ligt voor ons. Deze bergketen die pal voor ons opdoemd daagt ons uit. “Kom maar af als je durft” brult het bergmonster. We laten ons niet afschrikken. Het is vanaf de aanvang 40 km tot in Prince Albert. De eerste 5 km rijden we nog gezwind over een asfaltweg. Het lijkt wel een makkie te worden. Maar, al snel gaat de baan over in een zandweg en stijgt het klimpercentage gevoelig. Het gaat van 5 de versnelling over naar vierde en zelfs naar derde. De nog vrij goed berijdbare zandweg wordt almaar smaller, steiler en begint meer op een zwarte piste te gelijken. Af en toe komen we een tegenligger tegen en moeten we uitwijken. We zitten nu volop in de steilste stukken van de waanzinnig mooie klim. Links van mij gaat het stijl naar beneden. Voor iemand met hoogtevrees, zoals ik, niet echt simpel.  Het zweet staat in mijn handen die ik vastklamp aan het stuur. Over mijn rug lopen de eerste angstzweetdruppels naar beneden. Sylvie zit rustig naast mij te genieten van de eindeloze uitzichten. Goed dat ik af en toe kan stoppen. Sylvie neemt dan ontelbare foto’s en ik kan wat op adem komen. Maar ik moet toegeven. Het is wondermooi wat we te zien krijgen. De uitzichten zijn adembenemend. De bergen vormen één groot beeldhouwwerk. De beeldhouwer die hier zijn gangen heeft mogen gaan, is een groot kunstenaar. Met horten en stoten en dankzij vooral de tweede versnelling bereiken we de top. We zitten op 1700 meter hoogte. De wind giert en voelt koud aan maar het uitzicht is adembenemend. We zijn even sprakeloos.

Stijl naar beneden.

Als we voor ons kijken zien we de weg al dalend naar beneden slingeren. De stenen afboording van de weg lijkt wel de chinese muur in het klein. Het is één van de mooiste afdalingen die we ooit al gedaan hebben. Diepe rotskloven, ravijnen en dan weer opdoemende rotsformaties. Na elke haarspeldbocht zou ik willen stoppen zodat Sylvie foto’s kan nemen. Het is enig zo één zijn met de natuur. Dit is ongetwijfeld een hoogtpunt van onze rondreis. We krijgen er maar niet genoeg van en ik voel al lang geen angst meer. Het immer sterk dalende bergpad leidt ons verder de diepte in. We merken dat er terug meer groen te zien is. Dit is ongetwijfeld een aanwijzing dat we hoe langer hoe meer terug richting bewoonde wereld glijden. Na bijna twee uur van klimmen en dalen bereiken we Prince Albert.

Onze Koning.

Het is een rustig klein dorpje aan de voet van de inmense bergen die we zojuist hebben overwonnen. Daar het al een eind over de middag is besluiten we hier een hapje te eten. Recht tegenover het super gezellige terras, waar we ons tegoed doen aan een toast met gegrilde kip, sjampioens en kaas, staat een huis met een merkwaardig opschrift. Prince Albert van Saksen Couburg, staat in elegante letters gebijteld in een kanteel. Blijkbaar is dit dorp genoemd naar onze huidige koning. Mogelijk heeft onzen Albert zich hier ook eens goed laten gaan. Het is hem van harte gegungd!

Meiringspoort.

We nemen de weg naar Klaarstroom en verder naar De Rust. Deze geasfalteerde baan voert ons naar de Meiringspoort. Het is een prachtige rit tussen de bergen. We hebben ogen te kort bij het zien van al dit moois. Steile bergwanden links en rechts. Kolkend uitgesleten structuren. Een slingerende weg tussen rotswanden, die als uitgehouwde kathedralen, ons een onwaarschijnlijk schouwspel bieden. We voelen ons nederig en klein maar oh zo intens gelukkig dat we dit mogen proeven.

Bij één van de vele aangegeven tussenstops op de wondermooie weg houden we halt. We zien er trappen naar boven en die pakken we aan. Na een kwartiertje klimmen horen we water naar beneden gutsen. Niet veel verder worden we getracteerd op een watersymphonie. Een metershoge waterval doemt voor ons op. Het ijskoude bergwater stroomt naar beneden. Het lijkt wel of een waterspuwer bovenaan het ritme, de snelheid en de hoeveelheid aangeeft. Onderaan ontvangt een bekken al het kolkende water om het dan traag maar gestadig door te sluizen naar de rivier die beneden ligt. Het is een welgekomen rustpunt.

Struisvogelrijden.

We rijden verder terug richting Oudtshoorn en daar we nog tijd over hebben beslissen we om nog een struisvogelfarm te bezoeken. We worden er vriendelijk ontvangen met koffie. Een jonge, koffie met melk kleurachtige gids maakt ons wegwijs in het kweken, opgroeien en het leven van de struisvogel. Vroeger waren hier de beroemdste kwekerijen vooral voor de sierlijke veren. In de jaren 1850 tot 1930 waren struisvogelveren in de modewereld een teken van rijkdom en welstand. Later is deze markt ingestort en nu wordt er vooral gekweekt voor het overheerlijk malse en sappige struivogelvlees. Het is een absolute aanrader. Ook de lederwaren van struisvogelleder zijn bijzonder in trekt. We leren er alles over het kweken van jongen en zien zelfs hoe ze uitbreken uit hun eieren. Een jong van een paar weken oud volet donzig zacht aan. Na het kweekverhaal neemt onze gids, die af en toe echt wel grappig tracht te zijn, ons mee en mogen we zelf de dieren voederen. Met een behoorlijk snelle behendigheid pikken de dieren het voedsel uit onze handpalm. Als klap op de vuurpijl mag er ook gereden worden op struisvogels.  Het mag echter niet boven de 75 kg en dus kom ik niet in aanmerking. Heb ik effe geluk zeg! Sylvie echter mag wel en doet het ook. Het is amusant te zien hoe onwennnig maar wel overtuigd zij het geblindoekte dier bestijgd. De twee benen worden geklemd onder de vleugels die je met je handen moet vasthouden. Met rechte rug en iets naar achteren hangend blijkt de ideale positie. De blinddoek wordt van het dier getrokken en gevolgd door twee helpers schiet het dier vooruit. Sylvie doet het bewonderenswaardig goed en slaagt er in om een rondje te rijden op de struisvogel. De aanwezigen en uiteraard ook ik, applaudisseren spontaan. Met knikkende knieën heeft zij deze opdracht volbracht en het levert ongetwijfeld een aantal leuke foto’s op.

Nederlandse wereldreizigers.

Terug in het backpackershostel zitten we nog wat buiten, onder een heerlijk avondzonnetje, in de tuin. Plots horen we Nederlands praten. Een jong koppel spreekt ons aan daar ze gemerkt hebben dat we Nederlandstalige reisgidsen bij hebben. Het stel vertelt ons dat ze net begonnen zijn aan een wereldreis voor de komende 11 maanden. We nodigen hen uit aan onze tafel en tijdens het genieten van een heerlijk wijntje doen ze al hun plannen uit de doeken. Dit jonge koppel is zeer goed voorbereid. Van Zuid Afrika gaat het naar Namibië. Verder naar Botswana en Mozambique. Daar het vliegtuig om de volgende 6 maanden in Ooste Azië te verblijven. Vervolgens Australië, Nieuw-Zeeland en van daar naar Canada om te eindigen in New York. Van daaruit terug naar Nederland. Mooi is dat je het stel kan uitdagen via hun website om opdrachten uit te voeren. Indien ze er in lukken deze opdracht naar behoren uit te voeren wordt verwacht dat je sponsergeld op hun rekening stort. Met dit sponsergeld willen zij onderweg lokale projecten steunen. Gaaf he? Je kan dit ambitieus koppel volgen via: www.dewereldrond.net. Moet je beslist eens doen en moedig hen maar aan.

Morgen.

En wij…

Wij trekken morgen verder!  

take down
the paywall
steun ons nu!