Enkele maanden werd de keuken van ons studentenkot geteisterd door een voedseldief. Kaas, melk , lasagne, hamburgers,… Koekiemonster(*) bezat een meer dan gemiddelde vraatzin voor alles met enige voedselwaarde. Zelfs een heus slot rondom de frigo bracht geen rust. We bleven niet bij de pakken zitten: een nachtshift zou duidelijkheid brengen over de identiteit van de schrokkop.

Door Tomas Bachot, Zonder Graten

Samen met twee kotgenoten bedacht ik een ingenieus plan. Een schop onder de kont van Koekiemonster werd vooraf als een bevredigend resultaat aanzien.  De volgestouwde koelkast diende als lokmiddel.

In de douchekamer, die zich naast de keuken bevindt, werd een plastieken stoel neergeplant. Onze troon om ‘keukengangers’ van ver aan te horen komen. Een aanraking van het slot dat rond de frigo bengelde kan zelfs een slapende olifant wakker krijgen. Met een nacht op wacht hopen we de dader aan onze moordlustige spies te kunnen hangen. Ieder krijgt een shift van drie uur toegewezen. Ik neem de eerste voor mijn rekening.

Een harde knaap

Gewapend met het boek De Weg naar Mekka van Jan Leyers en een zaklamp ging ik de verveling in de douchekamer te lijf. Het licht mocht in geen geval aan, argwaan moet niet uitgelokt worden. Ingeduffeld met een winterjas, de verwarming maakt geluid weet u, lag een lange avond in het verschiet. Dat dacht ik. Voor even.

Het aanzwellende geluid van neerdalende voetstappen in de kelder, waar de keuken en douchekamer is, doet mijn aandacht van Leyers’ begeesterende zinnen afwijken. Er is iemand op komst. Mijn hart kan het niet laten iets harder door te slagen. Koekiemonster had verschillende waarschuwingsbriefjes genegeerd. Deze bevatten inhoud die zon op wraak. Koekiemonster lapte ze opzichtig aan zijn laars. Een harde knaap was hij in mijn gedachten. Of een zachte met een gering gevulde eetplank. Ja, ik denk aan een mannelijk individu.

Ik laat Koekiemonster begaan. Laat hem het slot losmaken. De deur openen. Een feestmaal aanschouwen. Even snuisteren. Een groot aanbod dringt nu eenmaal keuzes op. Ik haast me naar de deur van de douchekamer. Sta op het punt mijn eerste slachtoffer in de ogen te zien.

Jager wordt prooi

“Iep”, de deur opent. Maar, via de andere zijde! Mijn gezichtsuitdrukking vervormt van gespannen naar uitvlucht zoekend. Wat doet een mens überhaupt in donkere douches met een boek van Jan Leyers. In winteroutfit bovendien. Jager wordt prooi.

Koekiemonster schrikt zich een hoedje. “Wat doe jij hier?”, vuurt hij af. “Wel,…”, antwoord ik naar een gegronde reden happend. “Je weet, sinds enige tijd verdwijnt er hier geregeld eten”, zeg ik terwijl ik naar de frigo toestap. “Moet je mij niet vertellen”, luidt het bij Koekiemonster. “Ik sta op het punt rattenvergif tussen mijn diepvrieshamburgers te proppen, dan zal die voedseldief wel een toontje lager zingen.” “Heb jij iets uit de koelkast gehaald”, vraag ik. “Nee…”, klinkt het vertwijfelend. “Maar je hebt toch in de frigo gewoeld, ik kon het tot in de douche horen”, bijt ik terug.

“Oh ja, ik heb enkele gevulde raviolilapjes naar binnen gespeeld”, meent hij zich te herinneren. “Nou, die waren van mij makker”, antwoord ik, “waarom flik je dat?” “Het is de eerste keer dat ik zoiets doe, serieus. Ik verdenk iemand van stelen, en wil hem terugpakken”, zegt hij. “Maar die ravioli was van mij”, reageer ik. “Wist ik niet, maar ik verzeker je, ik heb hiervoor nog nooit iets uit de frigo gerat”. Ik vertrouw hem voor geen haar, “je snapt toch dat je jezelf erg verdacht maakt?” “Begrijp ik, maar je moet me geloven”, antwoordt hij.

De discussie dreigt in een eindeloos herhalende spiraal te vervallen. Ik druip dan ook af. Een zichtbaar gepikeerd Koekiemonster blijft achter. Verdwaasd met shampoo en handdoek in de handen.

Dit was de laatste keer dat ik hem zag. Gevlucht? Wie zal het zeggen. De koelkast spreekt anderzijds wel boekdelen: blijvend bomvol.

(*) de persoon in kwestie stond erop dat hij vermeld werd als Koekiemonster.