Als verzachtende omstandigheid kan ik aanvoeren dat ik niet alleen aan het kijken was, maar in het gezelschap van een driejarig heertje met een – voorlopig nog gezonde, hoop ik – fascinatie voor blondines in roze Spandex-pakjes. En toen stootte ik op een raadsel.

Zoals de wetten van het Studio 100-universum het willen, was onze steevast goedgeluimde ginnegappende Mindy in haar rol van “de goeie” verwikkeld in een strijd tegen “de slechte”. Die laatste verscheen deze keer in de vorm van een naar mannetje met vettig haar en een verdacht Russisch klinkende tongval. Zijn snode plan kwam erop neer dat hij grof geld ontving voor het verwerken van chemisch afval. Afval dat hij echter prompt gewoon in het bos ging dumpen, met een winstmarge waar alleen Electrabel tegenwoordig nog aanspraak op kan maken. We leven in een era waarin zelfs superhelden zich met milieuvervuiling moeten onledig houden, nietwaar, want wie zal het anders doen?

Maar goed, wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat er me iets opviel bij het bekijken van Mindy’s strapatsen. Iedereen in het dorp of waar het verhaal zich ook afspeelt, heeft het beste voor. Toegegeven, de personages zijn soms wat dommig, beïnvloedbaar, ijdel of overdreven jolig, maar ze hebben allemaal in wezen goede bedoelingen en willen niemand bewust kwaad berokkenen.In het universum van Mega Mindy – en bij uitbreiding heel wat andere kinderseries – maken welwillende, brave mensen steevast de meerderheid uit van de bevolking. De slechteriken, hoe karikaturaal uitvergroot ook, zijn er altijd de zeer uitzonderlijke uitzondering op de regel.

Hoe anders is dit in het wereldbeeld van volwassenen? Ook daar zijn mensen natuurlijk dom, ijdel, beïnvloedbaar enzovoort. Maar dat ze het goed menen, daar gaan volwassenen eigenlijk meestal niet van uit. Integendeel: een ietwat anders gepigmenteerd aangezicht dat op straat passeert, kan er al voor zorgen dat een volwassen vrouw haar handtas wat dichter tegen zich aan drukt. Of net zo goed komt het voor dat een man subtiel even checkt of zijn portefeuille nog in zijn achterzak zit wanneer een kerel waarvan zonnebanken nooit rijk zullen worden een paar passen achter hem loopt. Maar het gaat verder dan dat.

Wij lijken ons tegenwoordig wel boos en wantrouwend op te stellen tegenover zowat iedereen. Wie tijdskrediet neemt en op wereldreis gaat, die profiteert van ons. Wij willen ook wel eens op wereldreis! De vrouw van de bankdirecteur: die verdient toch geen uitkering, die doucht zich met champagne. Die zelfstandigen, dat zijn allemaal sjoemelaars die hun grootmoeder van de belastingen zouden aftrekken als het kon. En een premie als je ontslagen wordt, jaja -kassa kassa. Om over BMW-chauffeurs en hun nare gewoontes nog maar te zwijgen

Maar dat was niet het raadsel. Het raadsel is dit: Toen Mega Mindy uiteindelijk de boef van de dag bij de lurven had, gaf ze hem een flinke trap waardoor hij op de grond viel, definitief verslagen. En wat was nu de reactie van de driejarige?

Was het “Hoera, gewonnen!”?

Was het “Ja-haa! Eindelijk gedaan met profiteren!”?

Nee, het was… “Mega Mindy! Zeg! Lief zijn voor mekaar hé!”

Ik laat de uitspraak even bezinken.

Mijn punt: we weten allemaal waarom de slechteriken in het Studio 100-universum de uitzondering zijn. Men doet dat immers bewust. In een kinderwereld horen de meeste mensen het goed te menen, opdat die kinderen zich veilig voelen en niet te bang zouden worden.

Maar waarom staan we, als we dat weten, dan zo weinig stil bij de vraag waarom onze volwassenenwereld overvol lijkt van mensen die het wel slecht menen? Het antwoord is nochtans eenvoudig. Ook dat wordt bewust en achter de schermen beslist. Ook in de ‘echte’ wereld bedenken scenaristen onze kijk op wat zich afspeelt. En die scenaristen hebben er alle baat bij dat wij, volwassenen, wél bang zijn en ons onveilig voelen.En wat lukt dat uitstekend zeg. We zijn bang voor ons pensioen, voor onze job, voor de Russen, voor terroristen, voor natuurrampen, voor de toekomst van onze kinderen…

De waarheid is dat de politieke klasse vandaag zodanig onmachtig is om buiten de heersende paradigma’s te denken. Dat zij de wereld almaar meer trachten te verkleinen tot een vijandige en bedreigende plek, vol van profiterende wereldreizigers, zelfstandigen, bankdirecteursvrouwen, BMW-chauffeurs en nog veel meer van dat schorremorrie.Immers, in zo’n wereld is het voor politici niet nodig om de monsterlijk moeilijke opdracht aan te vatten om een nieuw paradigma uit te werken, een nieuwe manier van samenleven als alternatief voor een te ver doorgedreven hebzucht-model. In zo’n wereld volstaat het voor wie macht wil verwerven om een superheldenpak aan te trekken en te doen alsof hij of zij de slechteriken eens goed hun vet gaat geven. Maar of het nu gaat om een roze Spandex-pakje dan wel een Kung Fu Panda-outfit, hun superkrachten zijn niet meer dan wat holle special effects.

Het is niet mijn bedoeling om de kinderlijke ethiek te idealiseren. U zult in mij geen Rousseau of Saint-Simon terugvinden. Maar als we echt een betere toekomst willen, dan moeten we met z’n allen, denk ik, toch één les durven leren van de driejarige naast me op de bank. Namelijk dat iemand die wordt afgeschilderd als de slechterik, dat niet noodzakelijk ook is en dat een superheldenpak aantrekken niet betekent dat je ook gelijk hebt en zomaar alles mag.

Tot slot: laten we gewoon al die superhelden aan de kant schuiven. Politici zijn net driejarigen die stout zijn: hoe meer aandacht je ze geeft, hoe slechter ze zich gedragen. En ze zijn echt niet zo belangrijk, hoor. Of dacht u misschien dat uw eigen rol in een betere toekomst beperkt kan blijven tot het inkleuren van een bolletje? Nee, daar zullen we zelf voor moeten zorgen, dat nieuwe paradigma. Ik weet alvast een goed motto om mee te beginnen: lief zijn voor mekaar. Zo, en dan ga ik nu een BMW-chauffeur knuffelen.