Om onder de gevaarlijke grens van 2 graden te blijven, moeten de globale emissies via energie vanaf 2025 met 10 procent per jaar dalen. In 2050 mogen onze energiesystemen geen CO2 meer uitstoten. Dat is de conclusie die Kevin Anderson trekt uit de rapporten van IPCC, het klimaatpanel van de VN.
Maar dat is helemaal niet de boodschap die we te lezen krijgen in sommige krantenberichten. De Financial Times schreef vorig jaar bijvoorbeeld opgelucht dat de inspanning om onder de 2 graden te blijven maar 0,06 economische groei zou kosten.
Volgens Anderson doet het IPCC mee aan die onduidelijkheid door zelf in een persbericht te stellen dat “de globale economische groei niet hoeft te lijden onder die inspanningen”.
“We zijn eenvoudigweg niet bereid om de revolutionaire gevolgen van onze eigen bevindingen te aanvaarden. En zelfs als we dat doen aarzelen we om die openlijk te verkondigen”, schrijft Anderson.
Anderson houdt in zijn eigen berekening geen rekening met negatieve emissies via revolutionaire geo-engineeringtechnieken. Dat zijn technieken die grootschalig ingrijpen in de natuurlijke systemen op aarde. Veel andere scenario’s doen dat wel. “Die technologieën zijn alomtegenwoordig in de 2°C-scenario’s, hoewel die nog niet veel verder geraakt zijn dan de conceptuele fase.” Het gaat om technologieën die CO2 uit de lucht halen.
Het IPCC verzamelde 113 scenario’s met een grote kans (66 procent of meer) om onder de 2 graden te blijven. Maar liefst 107 van die scenario’s gaan er van uit dat negatieve emissie-technologieën een hoge vlucht zullen nemen. De zes overblijvende scenario’s baseren zich op het geloof dat de uitstoot in 2010 een piek bereikt heeft, vijf jaar geleden dus. Het noopt Anderson tot de cynische opmerking dat alle scenario’s gebaseerd zijn op het geloof in geo-engineering of tijdreizen.
Het syntheserapport van IPCC stelt dat er tussen 2011 en 2100 een totaal budget van 1000 miljard ton CO2 beschikbaar is als we onder de 2 graden willen blijven. Als we daar de CO2-uitstoot door ontbossing en de productie van cement van aftrekken, komen we aan een som van 650 miljard ton die we mogen uitstoten deze eeuw. Anderson gaat er van uit dat we in 2020 een piekuitstoot van 37 miljard ton bereiken.
Dat betekent dat we vanaf dat jaar nog 470 miljard ton over hebben. Als het piekniveau behouden blijft, zitten we al in 2032 door ons budget heen. Conclusie: vanaf 2025 moet de uitstoot met 10 procent per jaar dalen om in 2050 helemaal stil te vallen.
Als je de economische groei meerekent (geschat op 3 procent per jaar) dan kom je aan dalingen van 13 procent en in rijke landen zelfs meer. Armere landen moeten immers de kans krijgen om te groeien en de ontwikkeling in rijke landen bij te benen.
Wetenschappers censureren zichzelf, is de harde conclusie van Anderson over zijn collega’s. We staan wel degelijk voor een gigantische uitdaging. “Als we de veronderstellingen van onze eigen analyse kneden naar de huidige politieke en economische hegemonie, bewijzen we de samenleving een slechte dienst”, schrijft Anderson.
