In de media is een en ander te doen over kindersterftes te Brussel. Hier enkele nogal recente cijfers en contextualisering voor wat Molenbeek betreft.
“Waarschijnlijk in het verlengde van de ademhalingsstoornissen (als algemeen probleem in de Kanaalzone, jl) is er het fenomeen van de hogere kindersterfte in Molem. Uit het Parhealth-onderzoeksprogramma, een onderzoek uitgevoerd door diverse Belgische universiteiten en het meteorologisch instituut KMI (Nemery, Nawrot e.a. 2009), blijkt dat bij vervuilingspieken van meer dan 50 microgram de sterfte van pasgeboren zuigelingen elf procent hoger ligt dan normaal.
Volgens de wijkmonitoring ligt de kindersterfte in Laag-Molem rond zes (6,1) kinderen per duizend over de periode 2003-2007, waar dit voor het gehele Brussels gewest vier (4,3) per duizend kinderen bedraagt (Brussels Instituut voor Statistiek en Analyse 2010).
Over de periode 1998 – 2002 zijn ook cijfers beschikbaar waarin een onderscheid tussen sterfte in verschillende fases wordt gemaakt. Vergelijken we geheel Molenbeek met het gehele Brussels gewest, dan zijn de verschillen in perinatalale sterftes – overlijdens vanaf de 22[e] week van de zwangerschap – 8,2 tegenover 7,1 per duizend geboortes.
De infantiele sterftes – overlijdens in het eerste jaar na de geboorte – bedragen 5,5 tegenover 5,1 per duizend kinderen en het totaal van foeto-infantiele sterftes – alle overlijdens tussen de 22 weken zwangerschap en de geboorte of in de loop van het eerste levensjaar – bedragen 11,3 tegenover 10,0 per duizend. Molenbeek laat zich daardoor op het vlak van de kindersterftecijfers kennen als de vierde van de negentien Brusselse gemeenten.
Uit eerder onderzoek in een huisartsenpraktijk te Kuregem, een wijk in het verlengde van Molem en eveneens in de Brusselse kanaalzone, bleek dat ziektes aan de luchtwegen vaak voorkomen bij Marokkaanse kinderen aldaar (Ferrant 1991).”
Uit: J Leman (2010). “Grootstedelijke structurele maatschappelijke marginaliteit? Je wordt er ziek van! Molem in de Brusselse kanaalzone”, Mikado.
